У Гары была секунда на разважанне; учуўшы крокі Малфоя з іншага боку, ён адскочыў з дарогі літаральна за імгненне да таго, як адчыніліся дзверы. Малфой імкліва закрочыў па калідоры, прайшоў адчынены кабінет Слагхорна, павярнуў за кут і знік з выгляду.
Гары стаяў скурчыўшыся і ледзь адважваўся дыхаць. Снэйп павольна выйшаў з класа з невытлумачальным выразам на твару і неўзабаве вярнуўся на вечарынку. Гары застаўся на палу, пад Плашчом, ліхаманкава абдумваючы тое, што толькі што здарылася.
16. Вельмі халодныя Каляды
— Так Снэйп прапаноўваў яму дапамогу? Прама такі прапаноўваў?
— Яшчэ раз спытаеш, — працадзіў Гары, — І я засуну гэты парастак…
— Я толькі ўдакладняю! — ускрыкнуў Рон. Яны стаялі над кухоннай ракавінай і чысцілі шпараг для місіс Уізлі. Перад імі, за акном Нары, падаў снег.
— Так, Снэйп прапаноўваў яму сваю дапамогу! — адчаканіў Гары. — Сказаў, што абяцаў яго матулі, даў Непарушны Зарок або нешта такое…
— Непарушны зарок? — уразіўся Рон. — е можа быць… ты ўпэўнены?
— Так, упэўнены, — сказаў Гары. — А што?
— Ну, Непарушны зарок нельга парушыць…
— Ты будзеш смяяцца, але пра гэта я і сам здагадаўся. Так што жа будзе, калі яго ўсё такі парушыць?
— Адразу памрэш, — проста адказаў Рон. — Калі мне было гадоў пяць, Фрэд з Джорджам паспрабавалі ўзяць з мяне Непарушны зарок. Дарэчы, я ледзь не даў, мы з Фрэдам трымаліся за рукі і іншае, але тут нас застукаў тата. Ён жудасна ўзвар’яваўся, — вочы Рона зацягнуліся імглой настальгіі. — Амаль як маці! Я яго такім больш ніколі не бачыў. Фрэд гаворыць, у яго з тых часоў левая ягадзіца адрозніваецца ад правай.
— Добра, добра, але калі апусціць левую ягадзіцу Фрэда…
-Я перапрошваю, што апусціць? — раздаўся голас Фрэда. У кухню ўвайшлі двайняты.
— А-а-а, Джордж, ты толькі паглядзі; яны чысцяць спаржу нажамі! Бедныя малюткі.
— Праз два месяца з невялікім мне споўніцца семнаццаць, — пабарчаў Рон, — і тады я ўсё буду рабіць з дапамогай чараўніцтва!
— Але пакуль, — Джордж сеў за стол і палажыў на яго ногі, — іы іодам паглядзець, як правільна карыстацца ўсякімі… ой-ёй!
— Гэта ты вінаваты! — у сэрцах кінуў Рон і саўгануў у рот парэзаны вялікі палец. — Вось пачакай, будзе мне семнаццаць…
— І ты, я ўпэўнены, патрасеш свет дагэтуль невядомымі чараўніцкімі ўменнямі, — пазяхнуў Фрэд.
— Дарэчы пра дагэтуль невядомыя чараўніцкія ўменні, Рональд, — умяшаўся Джордж, — што гэта за гісторыя з табой і юнай прыгажуні па імі — калі наша інфармацыя дакладная — Лаванда Браўн?
Рон паружавеў і адвярнуўся да ракавіны, аднак выгляд у яго быў задаволены.
— Не твая справа.
— Вельмі дасціпны адказ, — сказаў Фрэд. — Яктолькі ты іх выдумляеш? Але мя проста жадалі пазнаць, што… з ёй здарылася?
— У сэнсе?
Яе цаглінай кантузіла або як?
— Чаго?
— Ну, адкуль гэтак шырокія мазавыя пашкоджанні? Э-гэй, асцярожней!
Рон шпурнуў у двайнят нажом, які Фрэд гультаяватым узмахам палаччкі ператварыў у папяровы самалёцік. Тут у пакой ўвайшла місіс Уізіл.
— Рон! — абурана выклікнула яна. — Каб я больш не бачыла, як ты кідаешся нажамі!
— Добра, — буркнуў Рон і, адвярнуўшыся да спаржавай кучы, ціха дадаў: — не ўбачыш.
— Фрэд, Джордж, прабачце, шаноўныя, але сёння вечарам прыязджае Рэм, так што вым прыйдзецца прытуліць Біла!
— Без праблем, — сказаў Джордж.
— А пакольк Чарлі не паявіцца, то гарышча ў распараджэнні Гары з РОнам, і калі пакласці Флер у пакоі Джыні…
— …то Джыні забяспечаныя сапраўды шчаслівыя Каляды, — прамармытаў Фрэд.
— …то ўсім будзе добра і зручна. Ва ўсякім разе, знойдзецца дзе спаць, — з накалькі зацкаваным выглядам склала місіс Уізлі.
— Значыць, Персі свайго выродлівага носіка дакладна не пакажа? — спытаў Фрэд.
Місіс Уізлі адвярнулася і толькі тады адказала:
— Не, ён, наколькі я разумею, заняты ў Міністрэрству.
— Або ён — самы вялікі казёл у свеце, — сказаў Фрэд, ледзь місіс Уізлі выйшла. — Адно з двух. Хм-м… Джордж, нам трэба адпраўляцца.
— Куды гэта? — запытаўся Рон. — Маглі бы, паміж іншым, дапамагчы. Што вам стоіць? Адзін узмах палачкай — і мы бы таксама вызваліліся!
— Не, наўрад ці мы маем на гэта права, — сур’ёзна прамовіў Фрэд. — Чыстка спаржы без чараўніцтва вельмі гартуе характар, дазваляе зразумець, як цяжка жывецца маглам і сквібам…
— …а калі ты, Рон, жадаеш, каб табе дапамагалі, — дадаў Джордж, кідаючы ў малодшага брата папяровым самалёцікам, — то я бы на тваім месцы не кідаўся ў людзей нажамі. Такая табе маленькая парада. Усё, мы адчальваем у вёску. Там ў газетным кіёску працуе аднп вельмі добранькая паненька, якой мае картачныя фокусы здаюцца зусім фантастычнымі… амаль чарадзейнымі…