— Вось бараны, — змрочна вымавіў Рон, гледзячы ў акно на заснежаны двор і двайнят, якія сыходзілі. — Усяго дзесяць секунд, і мы таксама маглі бы пайсці.
— Я —не, — запярэчыў Гары. — Я абяцаў Дамблдору нікуды адсюль не сыходзіць.
— Ах, так, — сказаў Рон. Ён пачысціў яшчэ пару сцяблінак і спытаў: — А ты распавядзеш Дамблдору пра Снэйпа і Малфоя?
— Ага, — адклікнуўся Гары. — Я бы распавёў усякаму, хто здольны гэта спыніць, а Дамблдор — першы ў спісу. Я бы, можа, і з тваім татам пагаварыў.
— Шкада, ты не чуў, што ўсё такі рабіў Малфой.
— Адкуль? Ён жа адмовіўся казаць Снэйпу.
Яны памаўчалі, а затым Рон пацікавіўся:
— Ты, вядома, ведаеш, што табе скажуць? Тата, Дамблдор і ўсе-усе? Яны скажуць: “Снэйп на самай справе не збіраўся дапамагаць Малфою, а проста жадаў высветліць, што той задумаў.
— Яны ж не чулі яго інтанацыю, — без выраза вымавіў Гары. — Ніхто бы не мог так праўдзіва згуляць, нават Снэйп.
— Ды я чаго… я проста так, — паціснуў плячамі Рон.
Гары, нахмурыўшыся, павярнуўся да яго.
— Але ты ж сам мне верыш?
— Так, так! — сказаў Рон. — Сапраўды! Затое яны ўсе перакананыя, што Снэйп — член Ордэна.
Гары нічога не адказаў. Ён ужо думаў пра такія пярэчанні і нібы бы чуў голас Герміёны: “Гары, але ж відавочна, што ён прыкідваўся, быццам жадае дапамагчы, а сам жадаў вывудзіць з Малфоя, што той робіць”…
Але гэта толькі ва ўяўленні — яму не атрымалася распавесці Герміёне пра падслуханую гутарцу. Калі ён вярнуўся на вечарынку Слагхорна, яна ўжо сышла — так, прынамсі, сказаў раздражнёны МакЛаген, — і ў агульнай гасцінай яе таксама не было. А рана раніцай Гары з Ронам адпраўляліся ў Нару, і Гары ледзь паспеў пажадаць Герміёне шчаслівых Каляд і шапнуць, што пасля вакацый у яго ёсць вельмі важныя навіны. Праўда, незразумела, ці чула яна; у той жа самы час за яго спіной Рон развітваўся з Лавандай — зусім невербальна.
Адно, прынамсі, Герміёна сапраўды не можа адмаўляць: Малфой сапраўды задумвае нейкую поскудзь, і Снэйпу пра гэта вядома.
— Я ж казаў, — з поўным правам паўтараў Гары Рону.
На даль, яму пакуль не прадставілася магчымасць пагутарыць з містэрам Уізлі: той увесь час працаваў дапазна, нават у Каляды. Але да вечара ўсё семейства Уізлі і госці сабраліся ў гасцінай. Джыні упрыгожыла яе так пышна, што яна здавалася эпіцэнтрам выбуху папяровых гірлянд. Веравіну елкі венчаў анёл, і ніхто, акрамя Фрэда, Джорджа, Гары і Рона, не ведаў, што на самай справе гэта садовы гном, які ўкусіў Фрэда за лодыжку, калі той выйшаў надраць морквы да каляднай вячэры. Яго аслупянелі, вымалявалі залатой фарбай, запхнулі ў мініятурны балетную пачку, прыляпілі на спіну маленькія крылцы, і цяпер на тых, хто сабраўся, зласліва пазіраў самы выродлівы ў свеце анёл з вялікай лысай галавой-бульбачкай і вельмі валасатымі нагамі.
Усе слухалі па радыё святочны канцэрт любімай спявачкі місіс Уізлі, Мелясціны Уорбэк. З вялікага драўлянага прымача несліся меладычныя пошчакі. Флёр, відавочна, знаходзіла Селясціну невыносна сумнай і размаўляла, не паніжаючы голасу. Місіс Уізлі, гнеўна раздзімаючы ноздры, то і справа тыкала чарадзейнай палачкай у бок рэгулятара гучнасці, таму рулады гучалі ўсё магутней. Калі пачалася амаль джазавая кампазіцыя пад назвай “Кацёл, поўны моцнага і салодкага кахання”, Фрэд і Джордж рызыкнулі задумаць з Джыні гульню ў хлапушкі. Рон употай пазіраў на Біла і Флёр, нібы спадзяваўся набрацца досведу. Рэмус Люпін, худы і абарваны, як ніколі, сядзеў каля каміна і глядзеў у агонь, нібы не заўважаючы спевы Селясціны.
— Мы танцавалі пад гээта, калі нам было васемнаццаць! — выклікнула місіс Уізлі, абціраючы вочы вязаннем. — Памятаеш, Артур?
— А-а? — схамянуўся містэр Уізлі. Ён чысціў мандарын і адчайна дзёўб носам. — Так-так… цудоўны матыў…
Ён з высілкам выпрастаў спіну і зарнкў на Гары, які сядзеў побач.
— Прабач, — сказаў ён, матнуўшы галавой у бок радыё. Да Селясціны далучыўся хор. — Гэта хутка скончыцца.
— Глупста. — усміхнуўся Гары. — Як у Міністэрству, спраў шмат?
— Вельмі, — адказаў містэр Уізлі. — Быў бы толк, я бы не пярэчыў, але…. тры арышта за два месяца і, падобна, ні аднаго сучаснага Пажыральніка Смерці… толькі нікому не кажы, — дадаў ён, раптам канчаткова прачнуўшыся.