— Няўжо Стэна Шэнпайка яшчэ не адпісцілі? — ашаламіўся Гары.
— На жаль, не, — прагаварыў містэр Уізлі. — Дамблдор, я ведаю, звяртаўся да Скрымджэра… гэта значыць, усе, хто дапытваў Стэна, аднадушна лічаць, што ён такі ж Пажыральнік Смерці, як гэты мандарын… але вышэйшым людзям трэба стварыць бачнасць бурнай дзейнасці, а “тры арышта” усё такі лепш, чым “тры хібных арышта з наступным вызваленнем”… але гэта таксама самы строгі сакрэт…
— Я нікому не скажу, — запэўніў Гары. Ён памаўчаў, разважаючы, з чаго бы пачаць, а Селясціна Уорбэк тым часам завяла баладу “Сваім чараўніцтвам ты выкраў маё сэрца”.
— Містэр Уізлі, памятаеце, што я казаў на вакзале перад ад’ездам у школу?
— Я правяраў, Гары, — тут жа адказаў містэр Уізлі. — Абшукаў хату Малфоеў. Мы не знайшлі нічога, ні пабітага, ні цэлага.чаму там быць не належыла.
— Так, ведаю, я чытаў у “Штодзённым Прароку”… але тут іншае… больш сур’ёзнае…
І Гары распавёў містэру Уізлі пра падслуханую гутарцу. Люпін павярнуў галаву ў іх бок, ўслухоўваючыся кожнаму слову. Калі Гары скончыў, наступіла маўчанне, толькі ціха буркавала Селясціна:
— Гары, а табе не прыходзіла ў галаву, — пачаў містэр Уізлі, — што Снэйп проста…
— …прыкідваўся, прапаноўваючы дапамогу, а сам жадаў высветліць, што задумаў Малфой? — хутка скончыў за яго Гары. — Я так і думаў, што вы гэта скажаце. Але ці можна ведаць напэўна?
— Ведаць — не наш клопат, — нечакана ўмяшаўся Люпін, які павярнуўся спіной да агню і глядзеў на Гары міма містэра Уізлі. — А Дамблдора. Ён давярае Сэверусу, і гэтага павінна быць досыць.
— Але дапусцім, — запярэчыў Гары, — толькі дапусцім… што Дамблдор памыляецца…
— Падобнае я чуў ужо шмат раз. Усё ж такі гэта пытанне даверу Дамблдору. Я яму давяраю; такім чынам, давяраю і Снэйпу.
— Але Дамблдор таксама можа памыляцца, — не сцішаўся Гары. — Ён сам так кажа. А вас…
Ён паглядзеў Люпіну прама ў вочы.
— … Снэйп таксама падабаецца?
— Я не выпрабоўваю да яго ні прыязнасці, ні варожасці, — сказаў Люпін. — Гэта праўда, — дадаў ён, заўважыўшы скептычны выраз на твару Гары. — Вядома, мы ніколі не станем добрымі сябрамі пасля ўсяго, што было паміж ім, Джэймсам і Сірыўсам; занадта шмат крыўд. Але ці можна забыцца, што пакуль я выкладаў у Хогвартсу, Сэверус кожнымесяц рыхтаваў мне аканітавае зелле, прычым абсалютна правільна, каб я не пакутаваў, як звычайна пры поўным месяцы.
— Але ён “выпадкова” прагаварыўся, што вы пярэварацень, і вам прыйшлося сысці! — злосна выклікнуў Гары.
Люпін паціснуў плячамі.
— Гэта ўсё роўна стала бы вядома. Мы абодва ведалі, што ён пазначае на маё месца, і яму нічога не каштавала зрабіць мне вялікую шкоду, крышачку прыпсаваўшы зелле. А ён клапаціўся пра маё здароўе. Я павінен быць удзячны.
— Можа, ён проста не адважыўся махляваць з зеллем з-за Дамблдора! — кінуў Гары.
— Ты поўны нянавісці, Гары, — слаба ўсміхнуўся Люпін. — І я цябе разумею; Джыймс — твой бацька, Сірыўс — хросны, гэта ў цябе ў крыві. Ты можаш распавесці Дамблдору ўсё, што і нам з Артурам, але не чакай, што ён устане на твой бок або хоць бы здзівіцца. Не выключана, што Снэйп дапытваў Драка па загадзе Дамблдора.
Селясціна скончыла спяваць на вельмі доўгай, высокай ноце. З радыёпрымача панесліся гучныя апладысменты, якія імпэтна падхапіла місіс Уізлі.
— Закончылась нагэшце? — гучна спытала Флёр. — Хвала ніябёсам, што за жудаснае…
— А ці не выпіць нам на ноч па шкляначцы? — гучна прапанаваў містэр Уізлі, ускокваючы крэсла. — Хто будзе егнаг?
Ён адправіўся за напоем; астатнія заварушыліся, прыняліся пацягвацца і перагаворвацца сябар з сябрам.
— А чым вы зараз займаецеся? — спытаў Гары Люпіна.
— Сяджу ў падполле, — адказаў Люпін, — Амаль літаральна. Таму я і не пісаў, Гары; адпраўляючы лісты, я мог выдаць сябе.
— Гэта значыць?
— Я жыў сярод сваіх суродзічаў, — сказаў Люпін і, убачыўшы, што Гары не разумее, растлумачыў: — Пярэваратняў. Яны амаль усе на боку Валан дэ Морта. Дамблдор вырашыў заслаць да іх выведніка і… вось ён я, гатовенькі.
У яго голасе прагучала гарката. Люпін, відаць, і сам гэта заўважыў, усміхнуўся значна цяплей і працягнуў:
— Я не жалюся; праца неабходная, а лепшага кандыдата, чым я, не знайсці. Але заваяваць іх давер было цяжка. Ці бачыш, па мне адразу відаць, што я жыў сярод чараўнікоў, а яны пазбягаюць нармальнага грамадства і здабываюць пражытак крадзяжом — або забойствам.