— А чым ім так спадабаўся Валан дэ Морт?
— Яны думаюць, што пры ім стануць жыць лепш, — сказаў Люпін. — Тут з Грэйбэкам не паспрачаешся…
— Хто такі Грэйбэк?
— Не ведаеш? — Люпін канвульсіўна сціснуў уласнае калена. — Фенрыр Грэйбэк, мабыць, самы дорсткі пярэварацень на святле. Яго жыццёвая місія — скусаць і заразіць як мага больш людзей, каб пярэваратняў стала больш, чым чараўнікоў. У выплату за службу Валан дэ Морт абяцаў пастаўляць яму ахвяраў. Грэйбэк спецыялізуецца па дзецях… кажа, іх трэба кусаць у маленстве і выхоўваць удалечыні ад бацькоў, у нянавісці да нармальных чараўнікоў. Валан дэ Морт пагражае нацкаваць яго на нашу моладзь; звычайна такія пагрозы вельмі дзейсныя.
Люпін памаўчаў і дадаў:
— Гэта ён зрабіў мяне пярэваратнем.
— Як? — уразіўся Гары. — Калі… у дзяцінстве?
— Так. Мой бацька абразіў яго. Я вельмі доўга не ведаў, хто вінаваты ў маёй бядзе, і нават шкадаваў яго, лічачы, што небарака быў не ўладны сабой; да таго часу я добра ведаў, якая гэта пакута — ператварэнне. Але Грэйбэк не такі. У поўню ён загадзя падбіраецца бліжэй да вызначаных ахвяр і дзейнічае напэўна. Плануе ўсё загадзя. І такога гнюса Валан дэ Морт паставіў над усімі пярэваратнямі. Не буду прыкідвацца, што здольны са сваімі бездапаможнымі запэўніваннямі канкурыраваць з Грэйбэкам, які адкрыта заяўляе, што мы, пярэваратні, заслугоўваем крыві і павінны помсціць нармальным людзям.
— Але вы — нармальны! — горача запярэчыў Гары. — Проста ў вас… праблема.
Люпін разрагатаўся.
— Часам ты вельмі нагадваеш Джэймса. Той пры старонніх звычайна зваў гэта маёй “маленькай ваўнянай праблемай”. Усе думалі, што гаворка ідзе пра блага выгадаваным трусе.
Ён узяў з рук містэра Уізлі шклянку егнота, падзякаваў і трохі павесялеў. Затое Гары вельмі расхваляваўся, успомніўшы пры слове “Джэймс”, што даўно жадаў нешта спытаць у Люпіна.
— Вы калі-небудзь чулі пра Прынца-Паўкроўку?
— Якога прынцу?
— Паўкроўку, — паўтарыў Гары, уважліва сочачы за Люпіным.
— У чараўнікоў не бывае прынцаў, — усміхнуўся той. — Ты што, жадаеш узяць такі тытул? Мне здавалася, “Абранага” больш чым дастаткова.
— Пры чым тут я! — абурыўся Гары. — Прынц-Паўкроўка калісьці вучыўся ў Хогвартсу, мне дастаўся яго падручнік па зеллеварэнню. Ён пісаў на палях усякія заклёны, якія сам вынайшаў. Напрыклад Левікорпус…
— О, у мой час ён быў у вялікім ходу, — летуценна вымавіў Люпін. — На пятым курсу некалькі месяцаў кроку нельга было ступіць, каб цябе не задралі ў паветра за лодыжку.
— Мой тата ім карыстаўся. — сказаў Гары. — Я бачыў у Віры Памяці, як ён падняў у паветра Снэйпа.
Ён імкнуўся казаць нядбайна, быццам не надаючы адмысловага значэння сваім словам, але ледзь ці дасягнуў жаданага; занадта ўжо разумеючы ўсміхнуўся яго суразмоўцу.
— Так, — кіўнуў Люпін, — і не ён адзін. Як я сказаў, заклён карыстаўся рэдкай папулярнасцю… ведаеш, як гэта бывае, нешта ўсплывае, потым забываецца…
— Але падобна, што Прынц сам вынайшаў яго, калі вучыўся ў школе, — настойваў Гары.
— Не абавязкова, — запярэчыў Люпін. — Мода на заклёны пераменлівая, як усё астатняе. — Ён зазірнуў Гары ў твар і ціха прагаварыў: — Джэймс быў чыстакроўным чараўніком і, клянуся, ніколі не прасіў зваць яго Прынцам.
Гары адкінуў прытворства і спытаў:
— І гэта быў не Сірыўс? І не вы?
— Абсалютна дакладна, не.
— Ясна. — Гары ўтаропіўся ў агонь. — Проста я думаў… гэты Прынц вельмі дапамог мне з зеллеварэннем.
— А колькі гадоў твайму падручніку?
— Не ведаю, не высвятляў.
— А гэта б дапамагло бы зразумець, калі Прынц вучыўся ў Хогвартсу, — сказаў Люпін.
Флёр раптам вырашыла перадражніць Селясціну і зацягнула “Кацёл, поўны моцнага і салодкага каханя”, а астатнія, злавіўшы выраз твару місіс Уізлі, успрынялі гэта як сігнал адбою. Гары і Рон улезлі па лесвіцы у пакой Рона на гарышча, дзе для Гары паставілі раскладанку.
Рон амаль адразу заснуў, а Гары спачатку парыўся ў сваім куфры, дастаў “Вышэйшае зеллеварэнне” і толькі потым лёг. Ён гартаў кнігу, пакуль не знайшоў у самым пачатку дату яе выпуску. Падручніку было амаль пяцьдзесят год. Ні бацькі, ні яго сябраў у Хогвартсу тады яшчэ не было. Гары расчаравана шпурнуў кнігу зваротна ў куфар, выключыў лямпу і павярнуўся на бок. Ён думаў пра перэваратняў і Снэйпа, Стэна Шэнпайка і Прынца-Паўкроўку, і праз нейкі час праваліўся ў цяжкі сон, дзе яго праследавалі цені і крыкі ўкушаных дзяцей…
— Яна што, жартуе?
Гары здрыгануўся, прачнуўся і ўбачыў у нагах ложка разадзьмутая панчоха з падарункамі. Ён надзеў акуляры, агледзеўся. Маленечкае акно звонку амаль цалкам занесла снегам. На яго фоне ў пасцелі вельмі прама сядзеў Рон, разглядаючы тоўсты залаты ланцуг.