— Так казаць не трэба было, — хутка сказаў Скрымжэр. — Гэта было бестактоўна…
— Не, усяго толькі сумленна, — запярэчыў Гары. — Адна з нешматлікіх праўдзівых рэчаў, якія я пачуў. Вам абыякава, памру я або выжыву, важна толькі, каб я дапамог пераканаць грамадскасць, быццам вы перамагаеце ў вайне з Валан дэ Мортам. Я не забыўся, міністр…
Ён падняў правы кулак. На тыльным боку халоднага запясця зіхацелі белыя шнары ад слоў, якія Далорэс Амбрыдж прымушала яго выразаць на ўласнай руцэ: "Я ніколі не павінен ілгаць".
— Не ўзгадаю, каб вы ўсталі на маю абарону, калі я спрабаваў давесці, што Валан дэ Морт вярнуўся. Летась міністэрства чамусьці не імкнулася са мной сябраваць.
Запанавала маўчанне, гэтак жа халоднае, як зямля ў іх пад нагамі. Гном выняў чарвяка і радасна абсасваў яго, прываліўшыся да ніжніх галінак рададэндрона.
— Што зараз робіць Дамблдор? — бесцырымонна запытаўся Скрымжэр. — Дзе бывае, калі яго няма ў Хогвартсу?
— Паняцця не маю, — адказаў Гары.
— А калі бы і ведаў, не сказаў, — працягнуў за яго Скрымжэр, — так жа?
— Не, не сказаў бы, — пацвердзіў Гары.
— Што ж, прыйдзецца паспрабаваць высвятляць самастойна.
— Паспрабуйце, — Гары раўнадушна паціснуў плячамі. — Але вы ж разумней Фаджа і, здавалася бы, павінны вучыцца на яго памылках. Ён спрабаваў умешвацца ў справы Хогвартсу. І цяпер, як вы, можа быць, заўважылі, ён больш не міністр. А Дамблдор застаецца дырэктарам. На вашым месцы я бы пакінуў Дамблдора ў супакоі.
Павісла доўгая паўза.
— Відаць, што, прынамсі, над табой ён хвалебна папрацаваў, — пасля доўгага маўчання холадна прагаварыў Скрымжэр, цвёрда гледзячы на Гары скрозь акуляры ў драцяной аправе. — Чалавек Дамблдора да мозгу костак, так, Потэр?
— Так, так, — сказаў Гары. — Рады, што мы гэта высветлілі.
Ён павярнуўся спіной да міністра і закрочыў да хаты.
17. Правалы ў памяці
Хутка пасля Новага года, рана вечарам, Гары, Рон і Джыні сталі перад камінам, збіраючыся адправіцца ў Хогвартс — Міністэрства арганізавала аднаразовае падлучэнне да каміннай сеткі для хуткага і бяспечнага перакідання вучняў у школу. Праводзіла хлопцаў адна толькі місіс Уізлі: містэр Уізлі, Фрэд, Джордж, Біл і Флер былі на працы. Місіс Уізлі танула ў слязах. Урэшце, трэба прызнаць, апошнім часам яна амаль заўсёды плакала; з тых самых пор, калі ў калядны вечар Персі выляцеў з хаты ў акулярах, залепленых пюрэ з пастэрнака (“аўтарства” гэтага подзвігу прыпісвалі сабе Фрэд, Джордж і Джыні).
— Не плач, маці, — Джыні паляпвала па спіне місіс Уізлі, якая плакала ў яе на плячу. — Усё нармальна…
— Так, не хвалюйся пра нас, — сказаў Рон, дазваляючы маці захаваць на сваёй шчацэ вельмі і вельмі вільготны пацалунак, — а тым больш аб Персі. Ён такі дэбіл, што не вялікая страта, так?
Місіс Уізлі расплакалася яшчэ мацней і абняла Гары.
— Абяцай, што будзеш асцярожны… не палезеш на ражон…
— А ніколі не лезу, — адказаў Гары. — Вы жа мяне ведаеце, я люблю жыць ціха і спакойна.
Місіс Уізлі слязліва хіхікнула і адступіла назад.
— Добра, дарагія мае, будзьце разумніцамі…
Гары ступіў у ізумрудны агонь і крыкнуў: “Хогвартс!” Перад вачамі мільганулі напрыканцы куток кухні і мокры твар місіс Уізлі, а затым полымя асягнула яго цалкам. Гары закруціла; перад ім пранёсся размыты калейдаскоп чужога чараўніцкага жылля, але малюначкі знікалі раней, чым ён паспяваў штосьці разгледзець. Праз некалькі імгненняў рух замарудзіўся, і нарэшце рэзка спыніўся. Гары стаяў у каміне кабінета прафесара МакГонагал, якая, калі ён стаў пералазіць праз камінную рашотку, на імгненне адарвалася ад сваёй працы і сказала:
— Добры вечар, Потэр. Паспрабуйце не выпэцкваць дыван.
— Што вы, прафесар.
Гары паправіў акуляры і прыгладзіў валасы. У каміну тым часам з’явіўся Рон. Пачакаўшы Джыні, усе трое вышлі з кабінета МакГонагал і хутка накіраваліся ў грыфіндорскую вежу. Па дарозе Гары выглядаў у вокны. Сонца ўжо садзілася за сценамі замка, уся тэрыторыя якога была накрытая снежным дыванам, яшчэ больш шчыльным, чым у садзе Нары. Удалечыні, перад халупай, Хагрыд карміў Клювакрыла.
— Цацка, — упэўнена вымавіў Рон, падыходзячы да Поўнай цётцы. Яна была незвычайна бледная і паморшчылася ад яго гучнага голасу.
— Не, — сказала яна.
— Што значыць “не”?
— Пароль змянілі, — растлумачыла Поўная Цётка. — І ўмольваю цябе, не крычы.
— Нас не было, адкуль нам ведаць…?
— Гары! Джыні!
Да іх падляцела расчырванелая Герміёна ў мантыі, капелюшу і пальчатках.
— Я вярнулася гадзіны дзве назад, я толькі што ад Хагрыда і Клю… гэта значыць, Куракрыла, — на адзіным дыханні паведаміла яна. — Як Каляды, добра?