— Не, не меў ні найменшага падання; яя ўжо прызнаўся, што лічыў Цёмнага Лорда загінулым. Я ўсяго толькі спрабую растлумачыць, чаму Цёмнага Лорда, ва ўсякім разе яшчэ год назад, ніколькі не засмучала тое, што Потэр застаўся жыць…
— Але чаму ён жыве зараз?
— Вы мяне не слухаеце? Я не патрапіў у Азкабан выключна дзякуючы заступніцтву Дамблдора! Вам не здаецца, што смерць любімага вучня магла бы наладзіць яго супраць мяне? Але ёсць і нешта большае. Нагадаю, што калі Потэр толькі з’явіўся ў Хогвартсу, пра яго хадзілі розныя слыхі: нібы ён сам — вялікі чорны вядзьмак, таму і перажыў напад Цёмнага Лорда. У той час шматлікія нашы паплечнікі лічылі, што Потэр стане тым сцягам, вакол якога мы аб’яднаемся. Прызнаюся. мне было цікаўна, я не гарэў жаданнем прыкончыць хлапчука, ледзь той пераступіць парог замка.
— Аднак неўзабаве мне стала ясна, што ў яго няма ніякіх экстраардынарных здольнасцяў. Яму атрымоўвалася выблытвацца з боек дзякуючы выключнай удачлівасці і дапамогі адораных сяброў. Потэр — пасродкавасць да мозгу костак, хоць ганарысты і самаўпэўнены, як яго бацька. Я рабіў усё, каб яго вышпурнулі з Хогвартсу, дзе, па маім перакананні яму зусім не месца, але… забіць або дазволіць яго забіць у мяне на вачах? Пры Дамблдору? Я быў бы ідыётам, калі бы пайшоў на такі рызык.
— Стала быць, мы павінны верыць, што Дамблдор ніколі вас ні ў чым не падазраваў? — запыталася Белатрыса. — Ён не здагадваецца пра вашы праўдзівыя перакананні і цалкам вам давярае?
— Я добра гуляю сваю ролю, — адказаў Снэйп. — А вось вы не зразумелі, у чым слабое месца Дамблдора: ён аддае перавагу думаць пра людзей добра. Калі я, учорашні Пажыральнік Смерці, прыйшоў працаваць у школу, мне было досыць адлюстраваць вялікае раскаянне, і Дамблдор прыняў мяне з распрасцёртымі абдымкамі — хоць, як я ўжо казаў, ён не дазваляў мне займацца чорнай магіяй. Дамблдор быў адным з самых вялікіх чараўнікоў… так-так, — звяртаючыся да Белатрысы, якая зашыпела, — сам Цёмны Лорд гэта прызнае. Аднак, я рад паведаміць, што Дамблдор пачаў здаваць. Двубой з Цёмным Лордам яго падкасіў. Ён атрымаў цяжкую рану — рэакцыя не тая, што рану — рэакцыя не такая, як раней. Але, як бы там ні было, усе гэтыя гады ён верыў Сэверусу Снэйпу, у чым, па меркаванні Цёмнага Лорда, і складаецца мая вялікая каштоўнасць.
Белатрыса па-ранейшаму глядзела скептычна, але відавочна не ведалі, чым яшчэ падчапіць Снэйпа. Той, скарыстаўшыся яе маўчаннем звярнуўся да Нарцысы:
— Але… ты, здаецца, прыйшла прасіць аб дапамозе?
Нарцыса падняла да яго журботы твар.
— Так. Сэверус, ты… адзіны, хто можа дапамагчы, больш мне не да каго звярнуцца. Люцыўс у турме і… Яна закрыла вочы. З-пад веек павольна выпаўзлі дзве вялікія слязы.
— Цёмны Лорд забараніў мне казаць пра гэта, — працягвала Нарцыса, не падымаючы вачэй. — Ён не жадае, каб хтосьці пазнаў пра яго план. Гэта…. страшны сакрэт. Але…
— Калі ён забараніў, ты не павінна казаць, — перабіў Снэйп. — Слова Цёмнага Лорда — закон.
Нарцыса сцісла ўскрыкнула, быццам яе аблілі халоднай вадой. У Белатрысы упершыню з моманту прыходу зрабіўся задаволены твар.
— Бачыш? — пераможна крыкнула яна, звяртаючыся да сястры. — Нават Снэйп кажа: нельга, значыць, маўчы!
Снэйп, паміж тым, устаў, падышоў да акенца, вызірнуў на вуліцу, злёгку адсунуўшы фіранку і тут жа яе завесіўшы. Потым з хмурным выглядам павярнуўся да Нарцысы.
— Так здарылася, што я ведаю пра план, — ціха сказаў ён. — Я — адзін з нешматлікіх, каго Цёмны Лорд прысвяціў у свае намеры. Тым не менш, Нарцыса, не ведай я сакрэту, ты здзейсніла бы жахлівую здраду.
— Я так і думала, што ты ведаеш! — Нарцыса ўздыхнула вальней. Ён так табе давярае, Сэверус…
— Ведаеце пра план? — Радасць Белатрысы імгненна змянілася абурэннем. — Вы?
— Зразумела, — пацвердзіў Снэйп. — Але пра якую дапамогу прамова, Нарцыса? Калі ты думаеш, што я змагу пераканаць Цёмнага Лорда, то на гэта не варта і спадзявацца.
— Сэверус, — прашаптала Нарцыса, і па яе шчокам пацяклі слёзы. — Гэта ж мой сын… мой адзіны сын…
— Драка павінен ганарыцца, — раўнадушна вымавіла Белатрыса. — Цёмны Лорд аказаў яму вялікі гонар. І я вось што скажу: Драка не спрабуе сысці ад выканання абавязку, ён рад, нават шчаслівы выявіць сябе…
Нарцыса зарыдала, не зводзячы ўмольнага погляду са Снэйпа.
— Яму ўсяго шаснаццаць, ён не ўяўляе, што яго чакае! Чаму, Сэверус? Чаму менавіта мой сын? Справа занадта небяспечная! Гэта помста за памылку Люцыўса, я ўпэўнена!
Снэйп маўчаў. Ён адвярнуўся ад рыдаючай Нарцысы, як ад чагосьці непрыстойнага, але не мог прыкідвацца, быццам не чуе яе.