Гары і Рон улезлі ў натоўп каля аб’явы і па чарзе запісаліся ў спіс. Рон якраз вымаў пяро, калі Лаванда, якая падкралася ззаду, закрыла яму вочы рукамі і пранізліва праспявала:
— Адгадай хто, Вон-Вон?
Гары павярнуўся, убачыў Герміёну, якая рашуча аддалялася, і дагнаў яе, не маючы ні найменшага жадання заставацца з Ронам і Лавандай. Да яго здзіўлення, Рон параўняўся з імі амаль адразу за партрэтнай дзірой, вельмі незадаволены і з ярка-чырвонымі вушамі. Герміёна, не кажучы ні слова, паскорыла крок і сышла наперад, да Нэвіла.
— Значыць, аппарыраванне, — сказаў Рон. Па яго тону было абсалютна ясна, што абмяркоўваць тое, што здарылася, забараняецца. — павесялімся?
— Не ведаю, — працягнуў Гары. — Можа, калі сам аппарыруеш, яно і нічога, а разам з Дамблдорам мне не вельмі спадабалася.
— А я і забыўся, што ты ўжо аппарыраваў… Мне трэба здаць іспыт адразу, — з некаторай трывогай вымавіў Рон. — Фрэд з Джорджам здалі.
— Але Чарлі ж праваліўся?
— Так, але ён больш мяне, — Рон растапырыў рукі, як гарыла, — так што Фрэд з Джорджам не вельмі шмат выступалі… у вочы, прынамсі, не гаварылі…
— А калі трэба здаваць?
— Як толькі споўніцца семнаццаць. Гэта значыць, мне — ужо ў сакавіку!
— Так, але ты ж не зможаш аппарыраваць тут, у замку…
— Усё роўна, галоўнае, усе будуць ведаць, што я магу, калі захачу.
Заняткі хвалявалі не толькі Рона. Увесь дзень шасцікурснікі толькі пра гэта і казалі; магчымасць знікаць і з’яўляцца дзе жадаеш здавалася неацэннай перавагай.
— Вось будзе выдатна, калі мы зможам проста… — Сімус пстрыкнуў пальцамі, адлюстраваўшы знікненне. — Мой стрыечны брат Фергус увесь час мяне гэтым цвяліць. Але нічога, я яму адпомшчу… не дам ні хвіліны супакою…
Пагрузіўшыся ў шчаслівыя бачанні, ён занадтна моцна ўзмахнуў палачкай, і з яе замест зададзенага фантанчыка чыстай вады забіла моцная, нібы з брандспойта, бруя. Стукнуўшыся ў столь, яна абрынулася на прафесара Флітвіка, і той зваліўся тварам уніз. Пасля таго, як збянтэжаны Сімус атрымаў ад прафесара Флітвіка, які высушыўся ўзмахам чарадзейнай палачкі, заданне многа разоў напісаць: “Я чараўнік, а не бабуін, які размахвае дубцом”, Рон паведаміў яму:
— А Гары ўжо аппарыраваў! Дамб… э-э… адзін чалавек браў яго з сабой. Ну, ведаеш, раўналежнае аппарыраванне.
— Ух ты! — шэптам выклікнуў Сімус. Ён, Дын і Нэвіл наблізілі галовы да Гары, каб выслухаць яго ўражанні. Да канца дня Гары абложвалі просьбамі апісаць, што выпрабоўваеш пры аппарыраванні. Пазнаўшы, наколькі гэта непрыемна, усе ўпадалі ў поўны глыбокай пашаны жах, але зусім не гублялі запалу, таму без дзесяці восем вечара Гары ўсё яшчэ раздзіралі бясконцымі роспытамі. Каб своечасова патрапіць на занятак, яму прыйшлося зманіць, што ён павінен тэрмінова вярнуць кнігу ў бібліятэку.
У кабінеце Дамблдора гарэлі лямпы; партрэты былых дырэктараў і дырэктрыс мірна спалі у сваіх рамах; Вір Памяці стаяў напагатове на пісьмовым стале. Рукі Дамблдора былі пахаваныя па баках чары, правая — чорная і асмаленая, як заўсёды. Чаму яна не вылечваецца? Гары ў соты раз задумаўся над тым, адкуль магла ўзяцца настолькі сур'ёзная рана, але пытаць не стаў; Дамблдор абяцаў у патрэбны час распавесці, і да таго ж, Гары жадаў абгаварыць зусім іншае. Але не паспеў ён загаварыць пра Снэйпа і Малфоя, як Дамблдор спытаў:
— Я чуў, на вакацыях ты сустракаўся з Міністрам Магіі?
— Сустракаўся, — пацвердзіў Гары. — Ён застаўся мною незадаволены.
— Так, — уздыхнуў Дамблдор, — мною таксама. Аднак, Гары, нам прыйдзецца перажыць гэтае няшчасце і жыць далей.
Гары хмыкнуў.
— Ён жадаў, каб я распавёў, якія яны ў Міністэрству малайчыны.
Дамблдор усміхнуўся.
— Ці бачыш, першапачаткова гэта ідэя Фаджа. У канцы ён адчайна спрабаваў захаваць свой пост і жадаў з табой сустрэцца ў надзеі на падтрымку…
— Пасля ўсіх яго леташніх подзвігаў? — узвіўся Гары. — Пасля Амбрыдж?
— Я казаў Карнэліўсу, што нічога не выйдзе, але нават з яго сыходам задумка не памерла. Ужо праз пару гадзін пасля прызначэння, Скрымджэр запатрабаваў у мяне сустрэчы з табою…
— Дык вось пра што вы паспрачаліся! — вырвалася ў Гары. — Гэта было ў “Штодзённным”.
— Што ж, іншы раз і там пішуць праўду, — сказаў Дамблдор, — хай нават выпадкова. Так, мы спрачаліся менавіта пра гэта. Такім чынам, Руфус знайшоў спосаб да цябе дабрацца.
— Ён абвінаваціў мяне ў тым, што я — “чалавек Дамблдора да мозгу костак”.
— Як грубіянска з яго боку.
— А я сказаў, так і ёсць.
Дамблдор адкрыў рот, збіраючыся нешта сказаць, і зноў закрыў яго. За спіной Гары фенікс Фоўкс выдаў ціхі, далікатны, меладычны крык. Гары раптам убачыў, што яркія блакітныя вочы Дамблдора завільгатнеліся, страшна збянтэжыўся і хутка ўткнуўся поглядам ва ўласныя калены. Аднак неўзабаве Дамблдор загаварыў, і яго голас быў зусім цвёрды.