— Я вельмі крануты, Гары.
— Скрымджэр жадаў ведаць, дзе вы бываеце, калі вас няма ў школе, — паведаміў Гары сваім каленам.
— Так, гэта выклікае яго жывую цікавасць, — Дамблдор відавочна павесялеў, і Гары вырашыўся падняць вочы. — Ён нават усталяваў за мной сачэнне. Смешна, на самай справе. Пасадзіў мне на хвост Доліша. Вельмі ліхі ўчынак. Як-то раз я быў змушаны навесці на Доліша псуту; цяпер, да найвялікшага шкадавання, прыйшлося прарабіць гэта зноў.
— А яны так і не пазналі, дзе вы бываеце? — пацікавіўся Гары, разлічваючы хоць як-небудзь растлумачыць гэтае таямнічае пытанне, але Дамблдор толькі ўсміхнуўся і зірнуў на Гары з-пад акуляр-паўмесяцаў
— Не, і табе пакуль таксама не трэба ведаць… А цяпер прапаноўваю прыступіць да занятку, каля няма іншых…
— Наогул-то ёсць, сэр, — сказаў Гары. — Гэта дакранаецца Малфоя і Снэйпа.
— Прафесара Снэйпа, Гары.
— Так, сэр. На вячэры ў Слагхорна я выпадкова… гэта значыць, на самай справе, я за імі прасачыў…
Дамблдор выслухаў Гары з абыякавым тварам. Нейкі час ён маўчаў, а пасля вымавіў:
— Дзякуй за звесткі, Гары, але… праваноўваю табе ўсё забыць. Гэта не так уж важна.
— Не так важна? — не верачы сваім вушам, паўтарыў Гары. — Прафесар, ды разумееце…?
— Так, Гары, фенаменальныя разумовыя здольнасці дазволілі мне зразумець усё, што ты распавёў, — даволі рэзка адказаў Дамблдор. — Не выключана нават верагоднасць, што я разумею трохі больш цябе. Паўтаруся: я рад, што ты са мной падзяліўся, але, дазволь запэўніць, я не пачуў нічога, пра што трэба было турбавацца.
Гары моўчкі свідраваў дырэктара абураным поглядам. У чым справа? Дамблдор сапраўды загадаў Снэйпу высвятліць, што робіць Малфой, і даўно ведае пра ўсё ад Снэйпа? Або ён проста прыкідваецца, што зусім не ўстрывожаны?
— Значыць, сэр, — Гары спадзяваўся, што яго голас гучыць спакойна і ветліва, — вы па-ранейшаму давяраеце..?
— Я, здавецца, праявіў досыць памяркоўнасці, шмат разоў адказваючы на гэтае пытанне, — сказаў Дамблдор, цяпер ужо без намёку на памяркоўнасць. — Мой адказ нязменны.
— А як жа інакш, — раздаўся яхідны голас; відавочна, Фініўс Найджэлус толькі рабіў выгляд, што спіць. Дамблдор не звярнуў на яго ўвагі.
— Гары, я настойваю, каб мы прыступілі да заняткаў. Нам неабходна абгаварыць куды важнейшыя рэчы.
Гары асільвалі мяцежныя думкі. Што, калі ён не жадае змяняць тэму, а жадае казаць пра Малфоя, адстойваючы сваю пазіцыю? Нібы прачытаўшы яго думкі, Дамблдор пагушкаў галавой.
— Ах, Гары, Гары, як часта гэта здараецца, нават сярод лепшых сябраў! Кожны лічыць, што яго меркаванне значна важней усіх астатніх!
— Я не лічу ваша меркаванне няважным, сэр, — суха адказаў Гары.
— Ты маеш рацыю, яно вельмі важна, — лёгкім тонам адклікаўся Дамблдор. — Але сёння я павінен паказаць табе яшчэ два ўспаміна. Абодва здабытыя з найвялікшай працай, прычым другое, з майго пункта гледжання, самае істотнае з усіх, што мне атрымалася сабраць.
Гары нічога не адказаў; ён усё яшчэ злаваўся на тое, што Дамблдор занядбаў яго даверам, аднак выдатна разумеў, чаго можа дамагчыся, калі працягне спрачацца.
— Такім чынам, — звонка загаварыў Дамблдор, — мы працягваем аповяд пра Тома Рэддла, якога ў мінулы раз пакінулі літаральна на парозе "Хогвартса". Ты, зразумела, памятаеш, з якім захапленнем Рэддл пазнаў аб тым, што ён чараўнік; як ён адмовіўся ад майго суправаджэння ў паездцы на Касы завулак і як я папярэдзіў яго, што ў "Хогвартсу" не трываюць крадзяжу.
— Пачаўся вучэбны год. Том Рэддл, ціхае дзіця ў падношанай адзежы, прыбыло ў школу і разам з іншымі выбудавалася ў чаргу на сартаванне. Яго залічылі ў "Слізэрын" практычна адразу, як толькі капялюш крануў яго галавы, — Дамблдор узмахнуў счарнелай рукой, паказваючы на паліцу над галавой, дзе нерухома стаяла старажытны капялюш-сартыроўшчык. — Калі ён пазнаў, што знакаміты заснавальнік яго каледжа таксама ўмеў размаўляць са змеямі, не магу сказаць — магчыма, у той жа вечар. Але ўпэўнены, што гэта яшчэ больш узрадавала Рэддла і вельмі падвысіла яго самаацэнку.
— Не ведаю, ці спрабаваў ён палохаць або дзівіць савучняў сваім незвычайным дарам — да настаўнікаў такі слых не даходзіў. Рэддл не быў нахабным або агрэсіўным. Незвычайна адораны, вельмі прыгожы і да таго ж сірата, ён, натуральна, прыцягваў увагу і з першых дзён у школе карыстаўся сімпатыяй усіх настаўнікаў. Ён здаваўся спакойным, ветлівым, вельмі жадаў вучыцца і амаль на ўсіх вырабляў самае спрыяльнае ўражанне.