— Значыць, Валан дэ Морт выкраў палачку Морфіна і скарыстаўся ёю? — спытаў Гары і сеў ледзь прамей.
— Менавіта так, — пацвердзіў Дамблдор. — У нас няма ўспамінаў, якія б гэта даказвалі, але, думаю, можна з упэўненасцю сцвярджаць, што так і было. Валан дэ Морт наклаў замарочны заклён на свайго дзядзьку, забраў яго палачку і пайшоў праз даліну да "вялікай хаты". Там ён забіў магла, які кінуў яго ведзьму-маці, а заадно сваіх бабулю і дзядулю, вынішчыўшы тым самым ненадзейны род Рэддлаў і адпомсціўшы бацьку, якога ніколі яго не жадаў. Затым ён вярнуўся ў халупу Гонтаў, з дапамогай мудрагелістага чараўніцтва змясціў у прытомнасць дзядзькі ілжывыя ўспаміны, паклаў палачку побач з яго нячулым целам, забраў пярсцёнак і схаваўся.
— А Морфін так і не зразумеў, што ён нікога не забіваў?
— Не, — пагушкаў галавой Дамблдор. — Як я сказаў, ён даў поўнае прызнанне і вельмі сабой ганарыўся.
— Але адначасова ў яго быў і гэты, сучаснасны, успамін!
— Так, але каб яго вывудзіць, спатрэбілася даволі складаная легіліменцыя, — сказаў Дамблдор. — А навошта камусьці пранікаць глыбока ў прытомнасць Морфіну, калі ён прызнаўся ў злачынстве? Але мне атрымалася дамагчыся спаткання з Морфінам у апошнія тыдні яго жыцця; да таго часу я ўжо пачаў збіраць звесткі пра мінулае Валан дэ Морта. Я ледзь выняў сучаснасны успамін і, убачыўшы, што ёно ўтрымоўвае, паспрабаваў выслабаніць Морфіна з Азкабана. Нажаль, ён памёр раней, чым міністэрства паспела прыняць рашэнне.
— Але чаму міністэрства не здагадалася, што гэтая справа рук Валан дэ Морта? — гнеўна выклікнуў Гары. — Ён жа быў непаўналетнім! Я лічыў, яны ўмеюць выяўляць такія выпадкі!
— Ты абсалютна маеш рацыю, умеюць, але толькі чараўніцтва, а не выканаўца: ты жа памятаеш, як цябе вінавацілі ў накладанні левітацыйнага заклёна, у якім на самай справе быў вінаваты…
— Доббі, — праварчаў Гары; несправядлівасць абвінавачвання дагэтуль паліла душу. — Значыць, калі ты непаўналетні і чаруеш у хаце дарослага ведзьмака або ведзьмы, міністэрства нічога не пазнае?
— Там безумоўна не змогуць сказаць, чыіх гэта рук дзела, — Дамблдор ледзь усміхнуўся пры выглядзе абуранасці Гары. — Яны належаць на бацькоў, лічачы, што ў сябе ў хаце тыя адказваюць за паслухмянства атожылкаў.
— Глупства, — адрэзаў Гары. — Глядзіце, што было тут, з Морфінам!
— Згодзен, — кіўнуў Дамблдор. — Якім бы ні быў Морфін, ён не заслужыў смерці ў турме, ды і абвінавачванні ў забойстве, якога не здзяйсняў. Аднак становіцца позна, а я жадаю паказаць табе другі ўспамін…
Дамблдор выняў з унутранай кішэні яшчэ адну крыштальную бутэлечку, і Гары прыцішэў, успомніўшы аб тым, што гэты ўспамін — найважнейшы. Змесціва флакончыка нібы згуснула і не жадала пералівацца ў вір памяці; няўжо ўспаміны таксама псуюцца?
— Гэта зойме нядоўга, — сказаў Дамблдор, апаражніўшы нарэшце бутэлечку. — Не паспееш апамятацца, мы ўжо вернемся. Ну-з, палезлі зноўа…
Гары праляцеў скрозь серабрыстую імгу і гэтым разам апынуўся перад добра знаёмым чалавекам — маладым Гарацыем Слагхорнам. Гары настолькі абвык да яго лысіны, што прама збянтэжыўся, убачыўшы замест яе густыя і блішчалыя жаўтлявыя валасы, якія нагадвалі саламяны дах; урэшце, на верхавіне ўжо свяцілася праплешынка велічынёй з галеон. Вусы, не такія густыя, як зараз, адлівалі рудым колерам. Гэты Слагхорн быў значна меней круглым, чым цяперашні, але залатым гузікам багата вышыванай камізэлькі ўжо прыходзілася вытрымоўваць вызначаны напор. Ён сядзеў, зручна раскінуўшыся ў мяккім крэсле з шырокімі падлакотнікамі, паклаўшы маленькія ногі на аксамітны пуфік, і трымаў у адной руцэ маленькі куфель віна, а іншай рыўся ў скрынцы з ананасавымі цукатамі.
Гары павярнуў галаву — побач як раз прызямліўся Дамблдор — і зразумеў, што яны знаходзяцца ў кабінеце Слагхорна. Вакол на больш цвёрдых або нізкіх сядзеннях размясціліся з паўтузіна хлопчыкаў падлеткавага веку. Гары адразу пазнаў Рэддла; ён быў самы прыгожы і спакойны. Яго правая рука была пахаваная на ручцы крэсла; Гары, здрыгануўшыся, убачыў у яго на пальцу залатое кольца з чорным каменем: Рэддл ужо забіў свайго бацьку.
— Сэр, а праўда, што прафесар Вілкост сыходзіць на пенсію? — спытаў Рэддл.
— Том, Том, і ведаў бы, не сказаў, — Слагхорн дакорліва пагразіў Рэддлу белым ад цукру пальцам, але злёгку прыпсаваў уражанне, падміргнуўшы. — Цікава, адкуль ты бярэш інфармацыю, дарагі хлопчык; часцяком табе вядома больш, чым настаўнікам.
Рэддл усміхнуўся; астатнія засмяяліся і захоплена паглядзелі на яго.