Вось яно! Па-над доўгім спісам проціяддзяў было надрапана:
Проста саўгануць у глотку безаар.
Пару секунд Гары нічога не разумеючы глядзеў на гэтую фразу. Здаецца, калісьці ён ужо чуў пра безаары. Няўжо не пра іх згадваў Снэйп на самым першым уроку? "Камень здабываецца з страўніка казла і можа выратаваць ад большасці ядаў".
Гэта не вырашала задачу Голпаллота, і пры Снэйпе Гары ні завошта бы не адважыўся бы так паступіць, але сітуацыя патрабавала адчайных мер. Ён падбег да шафы і прыняўся раскідваць у розныя бакі рога аднарога і звязкі сушаных траў, пакуль не знайшоў у самай сцены маленькую кардонную скрыначку з надпісам: "Безаары".
Ён адкрыў яе ў той момант, калі Слагхорн прагукаў:
— Засталося дзве хвіліны!
Унутры ляжала шэсць зморшчаных карычневых каменьчыкаў, якія больш нагадвалі сушаныя чалавечыя ныркі. Гары схапіў адну штуку, саўгануў пушцы назад у шафу і своечасова вярнуўся да свайго катла.
— Час… ВЫЙШАЎ! — лагодна апавясціў Слагхорн. — Паглядзім на вашы поспехі! Блэйз… што ў цябе?
Слагхорн павольна ішоў па класе, уважліва вывучаючы проціяддзі. Ніхто не паспеў скончыць заданне, хоць Герміёна і паспрабавала неўзаметку ўпіхнуць у сваю бутэлечку яшчэ некалькі інгрэдыентаў. Рон цалкам здаўся і толькі імкнуўся не ўдыхаць агідныя пары, якія вырываліся з яго катла. Гары стаяў і чакаў, хаваючы безаар у трохі спацелай руцэ.
Да іх стала Слагхорн падышоў у апошнюю чаргу. Ён панюхаў зелле Эрні і з грымасай перамясціўся да катла Рона. Там ён не затрымаўся ні секунды і адскочыў, душачы ванітавы позыў.
— Цяпер ты, Гары, — сказаў ён. — Што ты мне пакажаш?
Гары працягнуў яму на далоні безаар.
Слагхорн моўчкі глядзеў на яго секунд дзесяць, не менш. Гары ўжо спалохаўся, што настаўнік зараз на яго закрычыць, але Слагхорн адкінуў галаву назад і гучна разрагатаўся.
— Які, аднак! — прабразгаў ён, узяўшы безаар і паказваючы яго класу. — Ну проста вылітая маці… не, не магу на цябе сердаваць… безаар безумоўна служыць антыдотам да ўсіх гэтых зелляў!
Герміёна, з потным тварам і сажай на носу, раздулася ад абурэння. Няскончанае проціяддзе, якое складалася з пяцідзесяці двух кампанентаў, уключаючы жмут яе ўласных валасоў, жэлеабразна пузырылася за спіной у Слагхорна, але той не заўважаў нічога, акрамя Гары.
— Сам дадумаўся, так, Гары? — скрозь зубы працадзіла Герміёна.
— Вось вам нетрывіяльны падыход праўдзівага зеллероба! — шчасліва выклікнуў Слагхорн, не чакаючы адказу Гары. — Зусім як Лілі… інтуітыўны нюх… нікуды не дзенешся, гены… так, Гары, так, калі ёсць безаар, гэта, вядома ж, вырашае справу…. Тым не менш, яны падыходзяць не для ўсяго і наогул вельмі рэдкія, таму ведаць, як рыхтуюцца проціяддзі, зусім не перашкодзіць…
Больш Герміёны злаваўся, мабыць, толькі Малфой, які, як зларадна адзначыў Гары, абліўся чымсьці накшталт каціных ваніт. Аднак ні той, ні іншая не паспелі выказаць сваіх эмоцый, паколькі зазваніў звон.
— Час збірацца! — выклікнуў Слагхорн. — Дарэчы, дзесяць балаў "Грыфіндору" дадаткова — за звычайную дзёрзкасць!
Не перастаючы кудахтаць ад смеху і перавальваючыся з боку на бок, ён накіраваўся ў пачатак падзямелля да свайго стала.
Гары марудзіў, няўяўна доўга складаючы рэчы ў заплечнік. Ні Рон, ні Герміёна, сыходзячы, не пажадалі яму поспехаў; у абодвух быў вельмі незадаволены выгляд. Нарэшце ў класе не засталося нікога, акрамя Гары і Слагхорна.
— Ну жа, Гары, спазнішся на наступны ўрок, — лагодна прагаварыў Слагхорн, зашчылваючы залатыя замочкі на партфелі з драконавай скуры.
— Сэр, — сказаў Гары, мімаволі нагадаўшы сам сабе Валан дэ Морта, — я жадаў вас сёе пра што спытаць.
— Тады пытай хутчэй, мой хлопчык, пытай…
— Сэр, мне цікава, ці ведаеце вы што-небудзь пра… Хоркруксы?
Слагхорн застыг. Яго круглыя шчокі нібы ўцягнулася ўнутр. Ён аблізаў вусны і хрыпла вымавіў:
— Што ты сказаў?
— Я спытаў, ці ведаеце вы што-небудзь пра Хоркруксы, сэр. Разумееце…
— Цябе Дамблдор падаслаў, — прашаптаў Слагхорн.
Яго голас зусім змяніўся і гучаў не дабратворна, як раней, а ўзрушана, спалохана. Слагхорн няслушнымі пальцамі палез у нагрудную кішэнь, дастаў насоўку і выцер спацелы лоб.
— Дамблдор паказаў табе… успамін, — сказаў ён. — А? Так жа?
— Так, — кіўнуў Гары, вырашыўшы, што лепш не хлусіць.
— Вядома, — ціха прамармытаў Слагхорн, не перастаючы змакаць збялелы твар. — Зразумела.. Што жа, Гары, калі ты бачыў успамін, то ведаеш, што пра Хоркруксы мне невядома нічога — нічога, — з сілай паўтарыў ён, схапіў драконавы партфель, саўгануў хустку ў кішэнь і рашуча накіраваўся да дзвярэй.