Рабяты зашумелі, заварушыліся, напіхваючыся сябар на сябра і ваюючы за месцы. Завучы расхаджвалі паміж вучнямі, перастаўлялі іх, сцішалі спрэчкі.
— Гары, куды гэта ты? — крыкнула Герміёна.
Гары не адказаў. Ён хутка прабіраўся скрозь шэрагі савучняў — міма прафесараў Флітвіка, які, нешта ціўкаючы, расстаўляў равенклаўцаў, якія змагаліся за месца наперадзе; міма прафесараў Спраўт, якая спрытна выстройвала хафлпафцаў у лінію. Нарэшце, абмінуўшы Эрні МакМілана, Гары апынуўся ззаду ўсіх, прама за Малфоем. Той, карыстаючыся ўсеагульнай мітуснёй, з ваяўнічым выглядам спрачаўся з Крэбам, які стаяў у пяці футах ад яго.
— Не ведаю, колькі яшчэ, ясна? — адгыркнуўся Малфой, не здагадваючыся, што ў яго за спіной стаіць Гары. — Усё ідзе павольней, чым я думаў.
Крэб адкрыў рот, але Малфой і так здагадаўся, што ён жадае сказаць.
— Навошта, цябе не дакранаецца, Крэб, вы з Гойлам павінны рабіць, што загадана! Стойце напагатове і ўсё!
— А я заўсёды тлумачу сябрам, чаму яны павінны стаяць напагатове, — сказаў Гары нягучна, але так, каб Малфой пачуў.
Малфой крутануўся на месцы, яго рука ўскінулася да чарадзейнай палачкі, але тут усе чацвёра завучаў закрычалі: "Ціха!", і ў зале запанавала цішыня. Малфой павольна павярнуўся тварам да інструктара.
— Дзякуй, — падзякаваў Тутытам. — А цяпер…
Ён узмахнуў палачкай, і на палу перад кожным школьнікам з'явіліся старамодныя драўляныя кольцы.
— Пры апарыраванні важна памятаць правіла трох "Н"! — абвясціў Тутытам. — Накірунак, настрой, няспешнасць!
— Крок першы: накіруйце ўсе думкі на месца, дзе жадаеце апынуцца, — сказаў інструктар. — У дадзеным выпадку, на ўнутраную частку кольца. Прашу вас, засяродзьцеся.
Усё ўпотай азірнуліся, правяраючы, чым занятыя астатнія, а потым утаропіліся на кольцы. Гары пільна глядзеў на пыльны круг падлогі ў драўлянай раме, з усіх сіл спрабуючы не думаць ні пра што іншае. Высветлілася, што гэта немагчыма — ён не мог выкінуць з галавы думкі пра Малфоя і пра тое, навошта яму патрэбныя дазорцы.
— Крок другой, — працягнуў Тутытам. — Наладзьцеся на неабходнасць апынуцца ў тым месцы, якое ўяўляеце! Хай імкненне патрапіць туды перапоўніць ваш мозг і распаўсюдзіцца па ўсім целе!
Гары пакрывіўся па баках. Злева ад яго Эрні МакМілан так упіваўся вачамі ў кольца, што яго твар пабарвавеў; ён як быццам збіраўся знесці яйка памерам з Квафл. Гары здушыў смех і пахутчэй перавёў погляд на ўласнае кольца.
— Крок трэці, — пракрычаў Тутытам, — толькі па камандзе… павярніцеся на месцы, прачуйце шлях у нікуды і, галоўнае, рухайцеся павольна! Такім чынам, па камандзе… раз…
Гары яшчэ раз агледзеўся; шматлікія відавочна спалохаліся, што трэба так адразу апарыраваць.
— …два…
Гары ізноў паспрабаваў сфакусавацца на кольцы; ён ужо забыўся, у чым складаецца правіла трох "Н".
— ТРЫ!
Гары крутануўся, страціў раўнавагу і ледзь не зваліўся. Але не ён адзін. У Вялікай зале ўсе раптам захісталіся; Невіл зваліўся ніц; затое Эрні МакМілан, здзейсніўшы недарэчны піруэт, ускочыў у кольца і некаторы час стаяў там з вельмі важным выглядам, пакуль не заўважыў Дына Томаса, які рагатаў.
— Нічога, нічога, — суха сказаў Тутытам, які, мабыць, нічога іншага не чакаў. — Папраўце кольцы, калі ласка, і вярніцеся на зыходную пазіцыю…
Другая спроба апынулася нічым не лепш першай. Трэцяя — таксама; нічога ўражлівага. На чацвёртай раптам раздаўся страшны крык. Усё ў жаху азірнуліся і ўбачылі, што С’юзан Боўнс з "Хафлпафа" так-сяк трымаецца ў кольцы, а яе левая нага ляжыць за пяць футаў ад яе, там, адкуль яна перамясцілася.
Завучы накіраваліся да яе; раздалася гучны воплеск, і вырас клуб фіялетавага дыму, які, рассеяўшыся, адкрыў поглядам С’юзан, якая ўсхліпвала. Яе нага вярнулася на месца, але небарака была страшна напалоханая.
— Расчапленне, або аддзяленне якіх-небудзь частак цела, — абыякава вымавіў Уілкі Тутытам, — адбываецца пры адсутнасці належнага настрою. Вы павінны заўсёды памятаць пра накірунак, і рухацца не спяшаючыся, павольна… вось так.
Інструктар зрабіў крок наперад і грацыёзна павярнуўся, расставіўшы рукі. Ускінулася адзежа, і ён знік, тут жа з'явіўшыся ў задняй частцы залы.
— Памятайце правіла трох "Н", — сказаў ён, — і паспрабуйце яшчэ раз… адзін… два… тры…
Але і праз гадзіну расчапленне С’юзан заставалася самай цікавай падзеяй усяго занятку. Тутытама гэта ніколькі не збянтэжыла. Зашпіліўшы плашч у горла, ён абыякава прамовіў:
— Да наступнай суботы, рабяты, і не забывайце: Накірунак, настрой, няспешнасць.