— Таму ён абраў Драка, так? — настойвала яна. — Каб пакараць Люцыўса?
— Калі Драка атрымае поспех, сказаў Снэйп, па-ранейшаму гледзячы ў бок, — яго ўзнагародзяць лепш астатніх.
— Але ён не зможа! — усхліпнула Нарцыса. — Як, калі сам Цёмны Лорд…
Белатрыса ў жаху ахнула: Нарцыса перайшла ўсе межы.
— Я толькі жадала сказаць… што яшчэ нікому… Сэверус… калі ласка… ты заўсёды быў любімым настаўнікам Драка…. ты стары сябар Люцыўса…. умольваю… Цёмны Лорд шануе цябе больш усіх, ён вельмі давярае… ты пойдзеш да яго, угаворыш яго?..
— Я не настолькі дурны, — бескаляровым голасам адказаў Снэйп. — Цёмнага Лорда нельга ўгаварыць. І ён, не стану хаваць, злосны на Люцыўса. На твайго мужа была пакладзена вялікая адказнасць. А ён
трапіўся разам з іншымі і не здолеў расстарацца прадказання. Так, Нарцыса, Цёмны Лорд злы на яго, вельмі злы.
— Значыць, я права, ён абраў Дака ў адплату! — задушылася Нарцыса. — Ён не жадае, каб Драка выканаў заданне, ён жадае, каб мой сын загінуў пры спробе!..
Снэйп не адказаў, і Нарцыса страціла астаткі самавалодання. Яна ўстала, няслушнымі крокамі падышла да Снэйпа і схапіла яго за адзежу каля шыі. Стоячы да яго вельмі блізка — яе слязы падалі яму на грудзі — яна хрыпла зашаптала:
— Ты можаш гэта зрабіць! Замест Драка, Сэверус! У цябе атрымаецца, абавязкова, і ён цябе ўзнагародзіць, узнясе да нябёсаў…
Снэйп схапіў Нарцысу за запясці і адвёў ад сябе яе рукі. Гледзячы ўніз на яе заплаканы твар ён павольна сказаў.
— Думаю, у канчатковым выніку ён разлічвае менавіта на мяне. Але спачатку жадае выпрабаваць Драка. Разумееш, у тым неверагодным выпадку, калі Драка зладзіцца з заданнем, я змагу яшчэ ненадоўга застацца ў Хогвартсу у якасці выведніка.
— Іншымі словамі, яму ўсё роўна, калі Драка загіне!
— Цёмны Лорд вельмі злосны, — ціха паўтарыў Снэйп. — Ён не пачуў прадказання. Ты ведаеш не горш мяне, Нарцыса, як нялёгка заслужыць яго прабачэнне.
Нарцыса, якочучы і ўсхліпваючы, кінулася Снэйпу ў ногі.
— Адзіны сын… Мой адзіны сын…
— Ты павінна ганарыцца! — умяшалася бязлітасная Белатрыса. — Будзь у мяне сыны, я была бы шчасліва, што яны служыць Цёмнаму Лорду!
Нарцыса выдала ціхі крык і ўчапілася сабе ў валасы. Снэйп нахіліўся, схапіў яе за рукі, падняў і адвёў да канапы. Затым наліў віна і прымусіў яе ўзяць куфель.
— Хопіць, Нарцыса. Выпі вось гэта. І паслухай мяне.
Яна трохі супакоілася і дрыготкімі рукамі паднесла да вуснаў віно, расплюхаўшы трохі сабе на грудзі.
— Думаю, я змагу дапамагчы Драка.
Яна села прамей і падняла да яго твар, белы як папера, з велізарнымі, адчайнымі вачамі.
— Сэверус…. о, Сэверус… ты дапаможаш яму? Прыгледзіш за ім, прасочыш, каб нічога не здарылася?
— Паспрабую.
Яна рэзкім рухам адставіла куфель: той скаціўся са століка. Нарцыса звалілася перад Снэйпам на калены, схапіла аберуч яго руку і прыціснулася да яго вуснамі.
— Ты будзеш з ім, каб абараніць яго… Сэверус, так? Ты згодзен даць Непарушны зарок?
— Непарушны зарок? — Твар Снэйпа нічога не выражала, было немагчыма штосьці па ім прачытаць, аднак Белатрыса непрыемна, пераможна разрагаталася.
— Ты, падобна, не слухала, Нарцыса? О, вядома, ён паспрабуе, як жа… пустыя словы, звычайнае жаданне ні ў што не ўмешвацца… Па загадзе Цёмнага Лорда, зразумела!
Снэйп нават не зірнуў на Белатрысу. Яго чорныя вочы былі прыкаваныя да блакітных, поўных слёз вачам Нарцысы. Яна не выпускала яго рукі.
— Вядома, я дам Непарушны зарок, — ціха прагаварыў ён. — Спадзяюся, твая сястра пагадзіцца змацаваць нас?
Белатрыса разявіла рот. Снэйп апусціўся на калены перад Нарцысай, і яны, пад здзіўленым поглядам Белатрысы, сашчапілі правыя рукі.
— Вам спатрэбіцца палачка, Белатрыса, — холадна нагадаў Снэйп.
Яна, усё яшчэ ва ўзрушэнні, выцягнула яе.
— І вы павінны падысці бліжэй, — сказаў Снэйп.
Яна зрабіла некалькі крокаў наперад, устала над німі і прыставіла кончык чарадзейнай палачкі да іх счэпленых рук.
Нарцыса загаварыла:
— Ці клянешся ты, Сэверус, не пакідаць увагай майго сына Драка ўвесь той час, што ён будзе выконваць заданне Цёмнага Лорда?
— Клянуся, — адказаў Снэйп.
Тонкі язычок алмазна-яркага полымя стрэліў з чарадзейнай палачкі і апавіў іх рукі, быццам распаленая правалока.
— Ці клянешся ты абараняць яго да апошняй магчымасці?
— Клянуся, — адказаў Снэйп.
Палачка зноў выпусціла язычок полымя, той пераплёўся з першым, і разам яны утварылі тонкі, бляклы ланцужок святла.