— Угу, — сонна буркнуў Рон і пачаткаў раздзіраць абгортку. Гары ўстаў і палез у куфар за Картай Марадзёраў; ён кожны раз яе хаваў. Перавярнуўшы палову куфара, ён выняў яе з-пад згорнутых шкарпэтак, у якіх захоўваў зелле поспеху — Фелікс Фелецыс. Гары аднёс карту ў ложак, пастукаў па ёй і ціха, каб не пачуў Невіл, які як раз праходзіў міма яго ложка, прамармытаў:
— Урачыста клянуся, што не надумваю нічога добрага.
— Прыгожыя, Гары! — захоплена крыкнуў Рон, размахваючы новымі квідышнымі пальчаткамі.
— Не трэба падзякі, — безуважліва адклікнуўся Гары, уважліва аглядаючы спальню "Слізэрыну". — Гэй… здаецца, яго няма ў пасцелі…
Рон не адказаў; ён быў занадта заняты падарункамі і ўвесь час захоплена ахкаў.
— Выдатны ўлоў сёлета! — абвясціў ён, паднімаючы над галавой цяжкі залаты гадзіннік з незразумелымі знакамі па баках і маленечкімі зорачкамі, якія рухаліся, замест стрэлак. — Бачыш, што мама з татам падарылі? Мабыць, трэба задаволіць паўналецце і на наступны год таксама…
— Правільна, — прамармытаў Гары, мімалётна паглядзеў на гадзіннік, і зноў утаропіўся на карту. Дзе ж Малфой? Ён не снедае ў Вялікай зале… яго няма ў Снэйпа, які сядзіць у сваім кабінеце… няма ні ў адным з туалетаў і ў лякарні…
— Жадаеш? — невыразна прамыкаў Рон, працягваючы Гары каробку шакаладных цукерак.
— Не, дзякуй, — Гары падняў вочы. — Малфой ізноў знік!
— Ніяк не мог, — паматаў галавой Рон, засунуў у рот другую цукерку, вылез з ложка і пачаў апранацца. — Давай-ка, паспяшайся, а то табе прыйдзецца апарыраваць на пусты страўнік… урэшце, можа, так лягчэй…
Рон задуменна ўтаропіўся на скрынку са ласункамі, паціснуў плячамі і саўгануў у рот трэцюю цукерку.
Гары пастукаў па карце чарадзейнай палачкай са словамі: "Выхадка атрымалася", хоць гэта было зусім не так, і апрануўся, не перастаючы напружана разважаць. Ёсць жа тлумачэнне дзіўным знікненням Малфоя, толькі, на жаль, ён цалкам не ўяўляў, якое. Вядома, прасцей за ўсё было бы прасачыць за ім, але нават з плашчом-нябачнікам гэта практычна нерэальна; у яго ўрокі, трэніроўкі, дамашнія заданні, апарыраванне. А калі нешта прапусціць, яго адсутнасць абавязкова заўважаць.
— Гатовы? — спытаў ён Рона.
На паўдарогі да дзвярэй Гары зразумеў, што Рон нават не паварушыўся. Ён стаяў, абапіраючыся на стойку палогі, і дзіўна расфакусаваным поглядам глядзеў у залітае дажджом акно.
— Рон? Сняданак.
— Я не галодны.
Гары здзіўлена ўтаропіўся на яго.
— Ты жа толькі што казаў…?
— Добра, я спушчуся з табой, — уздыхнуў Рон, — але есці не буду.
Гары падазрона паглядзеў на сябра.
— Сажраў палову каробку цукерак??
— Не ў тым справа, — Рон ізноў уздыхнуў. — Ты… ты не зразумееш.
— Дзе ўжо мне, — адказаў парадкам заінтрыгаваны Гары і накіраваўся да дзвярэй.
— Гары! — раптам паклікаў Рон.
— Што?
— Я не магу гэтага стрываць!
— Стрываць чаго? — Гары пачаў хвалявацца. Рон быў бледны і выглядаў так, нібы яго зараз вырве.
— Не магу перастаць думаць аб ёй! — хрыпла выдушыў Рон.
Гары ў жаху на яго паглядзеў. Ён такога не чакаў і не жадаў гэтага слухаць. Яны, вядома, сябры, але калі Рон пачне зваць Лаванду "Лаў-Лаў", прыйдзецца правесці рысу.
— Гэта ж не мяшае снедаць, — сказаў Гары, каб надаць таму, што зараз адбывалася крыху разумнага сэнсу.
— Яна не ведае пра мае існаванне, — з адчайным жэстам вымавіў Рон.
— Ведае, і яшчэ як, — узрушана запярэчыў Гары. — Яна ўвесь час з табой цалуецца, забыўся?
Рон міргнуў.
— Ты пра каго?
— А ты пра каго? — спытаў Гары. Яму ўсё больш здавалася, што яны абодва здурэлі.
— Пра Рамільду Вейн, — прашаптаў Рон, і яго твар асвятліўся, нібы ад яркага сонца.
Хвіліну-іншую яны моўчкі глядзелі сябар на сябра. Потым Гары сказаў:
— Гэта жарт, так? Ты жартуеш.
— Гары, здаецца… я кахаю яе, — прызнаўся Рон здушаным голасам.
— Вельмі добра, — Гары падышоў да Рона і ўважлівей зазірнуў у яго ашклянелыя вочы і абяскроўлены твар. — Выдатна… скажы гэта яшчэ раз сур'ёзна.
— Я кахаю яе, — ледзь чуваць паўтарыў Рон. — Ты бачыў, якія ў яе валасы, чорныя, блішчалыя, шаўкавістыя… а вочы? Вялікія чорныя вочы? А…
— Жудасна смешна і ўсё іншае, — нецярпліва перабіў Гары, — толькі жарт зацягнуўся. Годзе. Хопіць.
Ён паспеў зрабіць пару крокаў да дзвярэй, але раптам атрымаў магутны ўдар па правым вуху. Пахіснуўшыся, ён азірнуўся. Рон, з скажоным ад лютасці тварам, зноў адводзіў кулак назад, рыхтуючыся стукнуць яшчэ раз.
Рэакцыя Гары была інстыктыўнай; палачка быццам сама выляцела з кішэні, а ў мозгу прагучаў заклён: