-Левікорпус!
Рон закрычаў. Яго задрала за пятку; ён бездапаможна боўтаўся ў паветры ўверх нагамі, адзежа звісала ўніз.
-За што? — абурана зароў Гары.
-Ты абразіў яе! Назваў гэта жартам! — закрычаў Рон. Кроў прылівала да яго твару, і ён павольна барвавеў.
— Вар'яцтва нейкае! — выклікнуў Гары. — Што на цябе найшло?
Тут ён убачыў на ложку Рона адкрытую скрынку, і яго нібы троль па галаве трэснуў.
— Адкуль ты ўзяў цукеркі?!
— Гэта падарунак на дзень нараджэння! — выгукнуў Рон, спрабуючы вызваліцца і павольна бултыхаючыся у паветры. — Я табе прапаноўваў, не памятаеш?
— Ты падабраў іх з падлогі?
— Яны зваліліся з майго ложка, ясна? Адпусці!
— Яны не з ложка зваліліся, доўбня, не разумееш, ці што? Гэта ж мая скрынка, я выняў з куфара, калі шукаў карту. Мне Рамільда падарыла на Каляды! Яны жа нашпігаваныя зеллем кахання!
З усяго гэтага Рон пачуў толькі адно слова.
— Рамільда? — пралапатаў ён. — Ты сказаў "Рамільда"? Гары… ты яе ведаеш? А мяне можаш пазнаёміць?
Твар бултыхаючага ў паветры Рона асвяціўся вар'яцкай надзеяй. Гары глядзеў на яго, ледзь стрымліваючыся, каб не засмяяцца. Нейкая яго частка — самая блізкая да пульсавалага ад болю вуху — жудасна жадала спусціць Рона ўніз і паглядзець, што ён будзе рабіць, пакуль не выветрае зелле… але, з іншага боку, яны сябры, Рон быў не ў сабе, калі напаў на яго… Гары падумаў, што, дазволіўшы Рону абвясціць пра вечнае каханне Рамільдзе Вейн, заслужыў бы другі ўдар па вуху.
— Вядома, пазнаёмлю, — паабяцаў ён, ліхаманкава разважаючы. — Я зараз спушчу цябе ўніз, добра?
Ён з грукатам апусціў Рона на падлогу (усё такі вуха балела вельмі моцна), але Рон маментальна ўскочыў на ногі, усміхаючыся ва ўвесь рот.
— Яна ў кабінеце Слагхорна, — упэўнена сказаў Гары і пайшоў да дзвярэй.
— Навошта? — устрывожана спытаў Рон, спяшаючыся за ім.
— У яе… дадатковыя заняткі па зеллеварэнню, — на хаду злажыў Гары.
— Можа, я таксама з ёй пазаймаюся? — летуценна вымавіў Рон.
— Выдатная думка, — пахваліў Гары.
У дзіры за партрэтам іх чакала неспадзяванае ўскладненне ў твару Лаванды.
— Спазняешся, Вон-Вон, — надзьмула губкі яна. — У мяне для цябе пада…
— Пакінь мяне ў супакоі, — нецярпліва адмахнуўся Рон. — Гары зараз пазнаёміць мяне з Рамільдай Вейн.
Нічога ёй больш не сказаўшы, Рон пралез у дзіру за партрэтам. Гары з выбачаючым выглядам паглядзеў на Лаванду, але той, відаць, здалося, што ён над ёй проста пацяшаецца, настолькі абражаным быў яе твар. Потым партрэт Поўнай Цёткі зачыніўся.
Гары асцерагаўся, як бы Слагхорн не сышоў снедаць, але той адкрыў дзверы пасля першага ж груку. На ім быў зялёны ізумрудны халат і падыходны начны каўпак. Ён сонна папляскаў вачамі і прамямліў:
— Гары... ты так рана… па суботах я звычайна сплю позна…
— Прафесар, мне жудасна шкада вас турбаваць, — як мага цішэй сказаў Гары, стрымліваючы Рона, які прыўздымаўся на дыбачках і спрабаваў зазірнуць за Слагхорна, у пакой, — але мой сябар Рон па памылцы праглынуў зелле кахання. Вы не можаце прыгатаваць проціяддзе? Я бы адвёў яго да мадам Помфры, але нам не дазваляюць трымаць тавары з "Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі” і… ну, вы разумееце… роспыты…
— Але ты і сам мог бы прыгатаваць лекі. Ты жа дасведчаны зеллероб, — прагаварыў Слагхорн.
— Э-м-м, — замыкаў Гары. Рон пхаў яго локцем пад рэбры, спрабуючы прадзерціся ў пакой, і гэта трохі адцягвала ад гутаркі. — Ці бачыце, сэр… я ніколі не рабіў проціяддзя да зелля кахання… пакуль я ўсё прыгатую, Рон можа што-небудзь нарабіць…
Нібы ў пацверджанне яго слоў, Рон праенчыў:
— Я не бачу яе, Гары… ён што, яе хавае?
— А зелле выпадкова не пратэрмінавана? — Слагхорн паглядзеў на Рона ўжо з прафесійнай цікавасцю. — Бывае, з часам яны становяцца мацней.
— Гэта б шматлікае растлумачыла, — затыхаючыся, прагаварыў Гары. Яму прыходзілася літаральна дужацца з Ронам, каб той не збіў Слагхорна з ног. — У яго сёння дзень нараджэння, прафесар, — дадаў ён умольна.
— Добра, уваходзіце, — здаўся Слагхорн. — Усё неабходнае ў мяне ў кайстры, проціяддзе не складанае…
Рон уляцеў у дзверы горача натопленага, застаўленага рэчамі кабінета, спатыкнуўся аб упрыгожаную пэндзлікамі нізенькую зэдальку, з працай утрымаўся на нагах, схапіўшы Гары за шыю, і прамармытаў:
— Яна гэтага не бачыла, не?
— Яна яшчэ не прыйшла, — сказаў Гары, гледзячы на Слагхорн. Той адкрыў набор для падрыхтоўкі зелляў і прыняўся насыпаць па дробцы таго-сяго ў маленькі крыштальны флакончык.