— Мама з татам ведаюць? — спытаў Фрэд у Джыннi.
— Яны тут ужо былі, прыкладна гадзіну назад. Яны цяпер у кабінеце ў Дамблдора і хутка вернуцца…
Рон нешта прамармытаў у сне. Усё замоўклі і паглядзелі на яго.
— Значыць, яд быў у віне? — нягучна прагаварыў Фрэд.
— Так, — ахвотна пацвердзіў Гары; ён не мог уявіць нічога іншага і быў рады магчымасці яшчэ раз усё абгаварыць. — Слагхорн разліў яго i…
— А ён не мог неўзаметку ад цябе што-небудзь падсыпаць?
— Мог, — сказаў Гары, — але толькі навошта?
— Паняцця не маю, — Фрэд нахмурыўся. — Думаеш, што ён выпадкова пераблытаў куфлі? А атруціць збіраўся цябе?
— Навошта Слагхорну труціць Гары? — здзівілася Джыннi.
— Не ведаю, — сказаў Фрэд, — напэўна жадаючых атруцiць Гары зараз нямала. Ён жа Абраны і ўсё такое іншае.
— Думаеш, Слагхорн — Пажыральнік Смеці? — спытала Джыннi.
— Не выключана, — змрочна адказаў Фрэд.
— Ён мог дзейнічаць пад заклёнам Імперыё, — вымавіў Джордж.
— А можа, ён увогуле тут не пры чым, — сказала Джыннi. — Яд маглі наліць у бутэльку, і тады ён прызначаўся для самога Слагхорна.
— Каму трэба забіваць Слагхорна?
— Дамблдор лічыць, што Валан дэ Морт сам жадаў перацягнуць на свой бок Слагхорна, — умяшаўся Гары. — Да Хогвартса Слагхорн цэлы год хаваўся. Верагодна, што… — ён падумаў аб успаміне, якi Дамблдору не атрымалася выцягнуць з Слiзнарта — Валан дэ Морт жадае яго прыбраць, каб ён не прынёс карысці Дамблдору.
— Але ты казаў, што Слагхорн жадаў падарыць гэтую бутэльку Дамблдору на Раство Хрыстова, — нагадала Джыннi. — Значыць, меркаванай ахвярай мог быць і Дамблдор.
— У такім разе атрутнік не занадта добра ведаў Слагхорна, — сказала Гермiёна. Яна загаварыла ўпершыню за некалькі гадзін, і яе голас гучаў, як пры моцнай прастудзе. — Інакш сцяміў бы, што смачнiну ён зберажэ для сябе.
— Ер-мо-на, — нечакана праенчыў Рон.
Усё прыцішэлі, накіраваўшы на яго трывожныя погляды, але Рон пралапатаў нешта непераборлівае і захроп.
Раптам расхінулася дзверы, і ўсё здрыгануліся ад спалоху. У палату шырачэннымі крокамі ўварваўся Хагрыд з арбалетам у руках і кропелькамі дажджу ў валасах, у мядзведжым футры. За ім заставаліся велізарныя, памерам з дэльфіна, брудныя сляды.
— Увесь дзень у лесе! — затыхаючыся, выпаліў ён. — Арагогу стала горш, я яму казкі чытаў… толькі-толькі прыйшоў на вячэру, а прафесар Сцябло мне ўсё і распавяла!... Як Рон?
— Нічога, — сказаў Гары. — Паправіцца.
— Не больш шасці наведвальнікаў за раз! — выклікнула мадам Помфры, выбягаючы са свайго кабінета.
— З Хагрыдом нас як раз шэсць, — заўважыў Джордж.
— А-а… так… — прабурчэла мадам Помфры. Мабыць, з-за неабсяжных памераў Хагрыда яна палічыла яго адразу за некалькіх чалавек і зараз, каб схаваць замяшанне, выхапіла чарадзейную палачку і прынялася паспешліва выдаляць мокрыя сляды.
— Прама паверыць не магу, — хрыпла прагаварыў Хагрыд, гледзячы на Рона і матаючы вялікай калматай галавой. — Не веру і ўсё тут… глядзіце… ляжыць… каму раптам спатрэбілася яго труціць?
— Менавіта гэта мы зараз і абмяркоўвалi, — сказаў Гары. — Незразумела.
— Можа, на грыфіндорскую каманду хтосьці зло затаіў? — занепакоена выказаў здагадку Хагрыд. — Спачатку Кэцці, зараз Рон..
— Каманду? — здзівіўся Джордж. — Ды каму гэта ў галаву зайдзе?
— Вуд забіў бы ўсіх слізэрынцаў, калі бы ведаў, што гэта сыдзе яму з рук, — справядліва заўважыў Фрэд.
— Ці наўрад справа ў квiдыше, але, думаю, паміж замахамі ёсць сувязь, — ціха вымавіла Гермiёна.
— З чаго ты ўзяла? — спытаў Фрэд.
— Па-першае, яны абодва не сталі смяротнымі толькі дзякуючы шчаслівай выпадковасці. А па-другое, ні яд, ні каралі, па ўсёй бачнасці, не патрапілі да меркаваных ахвяр. Вядома, гэта азначае, — дадала яна, разважаючы, — што злачынец небяспечней, чым мы думаем: яму абыякава, колькі людзей ён прыкончыць на шляху да мэты.
Не паспела прагучаць гэтае страшнае вяшчунства, як дзверы зноў адчынілася, і ў палату хутка ўвайшлі містэр і місіс Уізлі. У першы раз яны ўсяго толькі пераканаліся, што Рон паправіцца; цяпер місіс Уізлі абняла Гары і вельмі дужа прыціснула яго да сабе.
— Дамблдор распавёў нам пра безоар, — шмыргаючы носам, вымавіла яна. — Гары, Гары, што тут сказаць? Ты выратаваў Джыннi… потым Артура… а зараз вось — Рона…