— Не варта… я не… — ніякавата мармытаў Гары.
— Калі падумаць, палова нашай сям'і абавязаная табе жыццём, — прыдушаным голасам вымавіў містэр Уізлі. — Так, Гары… дзень, калі Рон вырашыў сесці ў купэ з табой ў "Хогвартс-экспрэсе", вызначана быў для ўсіх Уізлі вельмі шчаслівым.
Гары рашуча не ведаў, што на гэта адказаць, і амаль узрадаваўся, калі мадам Помфры яшчэ раз нагадала, што ў пасцелі Рона павінна знаходзіцца не больш шасці наведвальнікаў. Ён і Гермiёна адразу ўскочылі. Хагрыд таксама вырашыў сысці, каб пакінуць Рона з сям'ёй. Яны ўтрох пайшлі па калідоры да мармуровых усходаў.
— Страшная справа, — правуркатаў Хагрыд сабе ў бараду. — Гэтулькі новых мер, а на дзяцей усё роўна нападаюць… Дамблдор трывожыцца да смерці… нічога не кажа, але я ж бачу…
— А у яго няма ніякіх здагадак? — адчайным голасам спытала Гермiёна.
— З яго-то мазгамі ў яго іх сотні, — адказаў верны Хагрыд. — Але толькі і ён не ведае, хто даслаў гэтыя каралі і хто вiно атруцiў, не то бы іх схапілі, дакладна? Я чаго хвалююся, — Хагрыд панізіў голас і азірнуўся праз плячо (Гары, для пэўнасці, паглядзеў яшчэ і на столь: ці няма Піўза), — калі на дзетак і далей будуць нападаць, Хогвартс доўга не пратрымаецца. Гэта ж як з Таемным пакоем. Ізноў паніка, ізноў бацькi пачнуць забіраць дзяцей, не паспееш азірнуцца, як збяруць раду кіравання і…
Хагрыд замоўк, прапускаючы здань доўгавалосай жанчыны, якая ціхамірна праплыла міма, а потым працягнуў хрыплым шэптам:
— …вырашаць зачыніць нас назаўжды.
— Няўжо гэта магчыма? — спалохалася Гермiёна.
— А ты зірні з іхняга пункта гледжання, — змрочна вымавіў Хагрыд. — Пасылаць дзіця ў Хогвартс гэта ж наогул заўсёды рызыка, так? Калі гэтулькі малалетніх ведзьмакоў сядзяць пад замком у адным месцы, чакай непрыемнасцяў. Але спроба забойства, гэтая справа іншае. Ці мудрагеліста, што Дамблдор сярдуе на Снэ…
Хагрыд раптам устаў як укапаны. На яго асобе — прынамсі, той яго часткі, што віднелася над зблытанай чорнай барадой — з'явілася знаёмы вінаваты выраз.
— Што? — хутка перапытаў Гары. — Дамблдор сярдуе на Снэйпа?
— Я такога не казаў, — адказаў Хагрыд, запанікаваўшы і тым самым цалкам сябе выдаўшы. — Зірніце, колькi часу і, поўнач амаль, мне ўжо трэба…
— Хагрыд, чаму Дамблдор сярдуе на Снэйпа? — гучна паўтарыў Гары.
— Ш-ш-ш! — нервова i незадаволена адгукнуўся Хагрыд. — Няма чаго лямантаваць пра такое на ўсю акругу, ты чаго, жадаеш, каб мяне з працы пагналі? Хоць якое табе дзела, ты ж кінуў сыход за магічнымі…
— Не спрабуй мяне пасарамаціць, гэта не дапаможа! — напорыста сказаў Гары. — Што зрабіў Снэйп?
— Не ведаю, Гары, мне наогул гэтае слухаць не належыла! Я… ну, карацей, выйшаў учора ўвечар з лесу і раптам чую: гутарка… спрэчка, дакладней. Я не жадаў, каб мяне заўважылі. Крадуся сабе міма, імкнуся не слухаць, але яны так… гарачыліся, а вушы не затыкнеш ...
— І што? — настойваў Гары. Хагрыд у замяшанні завозіў велізарнымі нагамі.
— Ну… Снэйп казаў, што Дамблдор занадта шмат прымае як належнае і што, можа быць, ён — Снэйп, гэта значыць — не жадае гэтым займацца…
— Чым?
— Не ведаю, Гары! Снэйп накшталт як заявіў, што перапрацаваў, вось і ўсё… а Дамблдор яму ў адказ: маўляў, пагадзіўся, значыць, выконвай. Вельмі так цвёрда. А потым яшчэ сказаў пра расследаванне, якое Снэйп вядзе на сваім факультэце, у Слізэрыне. Ну, у гэтым нічога дзіўнага няма! — выклікнуў Хагрыд, убачыўшы, што Гары і Гермiёна абмяняліся шматзначнымі поглядамі. — Усім дэканам загадалі выведаць наконт караляў…
— Так, але з астатнімі Дамблдор не лаяўся, — заўважыў Гары.
— Слухай, Гары, — Хагрыд эбянтэжана прыняўся круцiць у руках арбалет; раптам раздаўся трэск, і зброя разламалася напалам, — Я ведаю, што табе Снэйп папярок горла, і не жадаю, каб ты ўсякага напрыдумляў.
— Асцярожна, — сцісла папярэдзіла Гермiёна.
Яны абгарнуліся — як раз своечасова, каб заўважыць велізарны цень Аргуса Філча, якая з'явілася на сцяне. Неўзабаве і сам ён выйшаў з-за кута, горбячыся і лязгаючы ад радаснага прадчування зубамі.
— Ага! — прасвістаў ён. — Так позна, а вы не ў ложках! За гэта — спагнанне!
— З якой радасці, Філч? — запярэчыў Хагрыд. — Яны ж са мной.
— Ну і што? — абразліва запытаўся Філч.
— Я — настаўнік, чорт мяне пабяры, ясна, сквiб ты снічлівы? — маментальна ўспыхнуў Хагрыд.
Філч надзьмуўся ад лютасці. Раздалося агіднае шыпенне, і невядома адкуль паўстала місіс Норыс. Выгнуўшыся, яна апавілася вакол худых лодыжак Філча.
— Тупайце адгэтуль, — сказаў Хагрыд кутком рота.
Гары не прыйшлося ўпрошваць; яны з Герміёной пусціліся прочкі. Услед несліся гучныя галасы Хагрыда і Філча. На павароце да грыфіндорской вежы ім сустрэўся Піўз, але ён радасна спяшаўся на крык, хіхікаючы і спяваючы: