— Я бы спытала, толькі, як ні прыйду, ён усё спіць! — засмучана выклікнула Лаванда.
— Так? — здзівіўся Гары. Яго Рон сустракаў суцэль бадзёра, з нецярпеннем чакаў навін аб Дамблдоры і Снэйпе і быў гатовы без стомы перамываць косткі МакЛагену.
— А Гермiёна Грэнжер працягвае яго наведваць? — раптам пацiкавiлася Лаванда.
— Так, па-мойму. Яны жа сябры, — пачуваючыся няўтульна, адказаў Гары.
— Сябры, не смешыце мяне, — з кепікамі сказала Лаванда. — Калі мы пачалі сустракацца, яна з ім шмат тыдняў не размаўляла! А зараз, калі ён стаў такі цікавы, марыць змірыцца…
— Як ты можаш? Яго спрабавалі атруціць, што жа тут цікавага? — уразіўся Гары. — І наогул… Як бы там нi было, прабач, я павiнен пайсцi, ідзе МакЛаган, зноў прычэпiцца да мяне з размовамi пра квiдыш, — паспешліва прамармытаў Гары, шаснуў убок, у дзверы, якая здавалася суцэльнай сцяной, і кароткім шляхам панёсся на зеллеварэнне, дзе, да шчасця, ні Лаванда, ні МакЛаган не маглі яго дастаць.
Раніцай перад матчам супраць Хафлпафа Гары, перш чым адправіцца на стадыён, заскочыў у лякарню. Рон страшна хваляваўся; мадам Помфры не адпускала яго глядзець гульню, лічачы, што ён можа ператаміцца.
— Як поспехі МакЛагана? — нервова спытаў ён, мабыць, забыўшыся, што задаваў гэтае пытанне як мінімум двойчы.
— Я жа сказаў, — цярпліва паўтарыў Гары, — будзь ён хоць зорка сусветнага маштабу, я бы не пакінуў яго ў камандзе. Ён ён лезе да ўсiх з указаннямi,вучыць, што каму рабіць, і наогул лічыць сябе лепш за усіх. Я сплю і бачу, як бы ад яго адкараскацца. Дарэчы, — сказаў ён, паднімаючыся, і ўзяў у рукі "Пошуг", — можа, перастанеш прыкідвацца спячым перад Лавандай? А то яна мяне ўжо давяла да ручкі.
— А, — збянтэжана вымавіў Рон, — Так. Вядома.
— Не жадаеш больш сустракацца, так і скажы, — параіў Гары.
— Так… але… гэта не так проста, — прамармытаў Рон, памаўчаў і як бы няўзнак пацікавіўся: — А Гермiёна зойдзе перад матчам?
— Не, яны з Джыннi ўжо на стадыёне.
— Зразумела, — спахмурнеўшы, сказаў Рон. — Добра. Ну, жадаю поспехаў. Спадзяюся, ты разграмiш МакЛаг… гэта значыць, Сміта.
— Паспрабую, — адказаў Гары I закiнуў на плячо мятла. — Убачымся пасля матчу.
Ён хутка крочыў па спусцелых калідорах; уся школа была на вуліцы, альбо на стадыёне, альбо накiроўвалiся да яго. Гары пазіраў у вокны, мяркуючы, наколькі моцны вецер, і раптам пачуў наперадзе шум. Насустрач ішоў Малфой з двума дзяўчынкамі; абедзве выглядалі жудасна незадаволенымі і пакрыўджана дзьмуліся.
Пры выглядзе Гары Малфой замер, затым сцісла, зларадна хохотнул і зрушыўся далей.
— Куды гэта ты? — спытаў Гары.
— Спяшаюся і падаю распавесці, Потэр, каму і ведаць, як не табе, — здзекліва працадзіў Малфой. — Паспяшайся лепш, людзі чакаюць Абранага Гульца, Хлопчыка, Які Заўсёды Перамагае, або як тамака цябе цяпер клічуць.
Адна з дзяўчынак супраць волі хіхікнула. Гары здзіўлена ўтаропіўся на яе. Яна счырванела. Малфой, закрануўшы Гары, мінуў міма. Дзяўчынкі затупалі за ім, і неўзабаве яны ўтраіх схавалася за кутом.
Гары сапраўды ўрос зямлю. Ён стаяў і не адрываючыся глядзеў ім услед. Вось бязладдзе; ён ледзь паспявае на матч, а тут Малфой! Накіраваўся па сваіх справах, калі ўся школа на вуліцы: выдатны шанец высвятліць, што жа ў яго на розуме. Хутка праляталі маўклівыя секунды, а Гары марудзіў, застыўшы ў нерухомасці і гледзячы на кут, за якім знік Малфой…
— Дзе знікаў? — незадаволена спытала Джыннi, калі Гары ўляцеў у распранальню. Уся каманда ўжо перапранулася і падрыхтавалася да выхаду; Пікс і Кут, Адбівалы, нервова стукалі сябе па нагах бітамі.
— Я сустрэў Малфоя, — ціха адказаў Гары, нацягваючы праз галаву чырвоную адзежу.
— І што?
— Тое, што я жадаў высвятліць, чаму ён і нейкія дзве дзяўчынкі тырчаць у замку, калі ўсё астатнія на стадыёне…
— Гэта так важна менавіта цяпер?
— Зараз я ўжо ці наўрад пазнаю! — кінуў Гары, схапіў "Пошуг" і паправіў акуляры. — Усё, пайшлі!
Не сказаўшы больш ні слова, ён рашуча выйшаў на поле пад аглушальныя крыкі з трыбун. Ветра амаль не было, па небе плылі невялікія аблокі, час ад часу прагледжвала яркае сонца.
— Падступнае надвор'іца! — падбадзёрыў каманду МакЛаган. — Пікс, Кут, падлятайце з боку сонца, каб яны не бачылі вашага набліжэння…
— МакЛаган, капітан тут — я, хопіць раздаваць указанні, — раздражнёна спыніў яго Гары. — Ішоў бы ты лепш да тычак!
Незадаволены МакЛаган выдаліўся. Гары звярнуўся да Піксу і Куту і неахвотна сказаў:
— Падлятайце з боку сонца.