Ён абмяняўся поціскам рукі з хафлпафскім капітанам, а затым па свістку мадам Трук адапхнуўся ад зямлі, узняўся ў паветра, вышэй сваёй каманды, і стаў аблятаць поле ў пошуках Сніча. Калі злавіць яго хутчэй, то можна паспець вярнуцца ў замак, узяць Карту Марадзёраў і высвятліць, чым заняты Малфой…
— Квофл у руках Сміта з Хафлпафа, — рэхам разнёсся над стадыёнам летуценны голас. — Гэта ён у апошні раз каментаваў матч і Джыннi Уізлі наляцела проста на яго, адмыслова, я думаю… ва ўсякім выпадку, так гэта выглядала. Сміт даволі грубіянска адклікаўся пра Грыфіндор, а зараз, калі гуляе супраць іх, мусіць, шкадуе аб гэтым… ой, глядзіце, Джыннi адабрала ў яго мяч, яна мне падабаецца, такая добрая…
Гары здзіўлена паглядзеў уніз на пляцоўку каментатара. Няўжо хтосьці ў здаровым розуме і цвёрдай памяці пусціў туды Луну Лаўгуд? Але нават адгэтуль, з вышыні, нельга было не пазнаць доўгія бруднавата-белыя валасы і пробкавыя каралі… Прафесар МакГонагал стаяла побач з Лунай і выглядала некалькі збянтэжанай, нібы пачала сумнявацца ў правільнасці гэтага прызначэння.
— …але зараз вялікі хафлпафец адабраў у яе Квофл, не памятаю, як яго клічуць, нейкі Быкінс… Бугайні…
— Скоткінс! — гучна паправіла прафесар МакГонагал. Натоўп засмяялася.
Гары агледзеўся; Сніча не было відаць. Праз імгненне Скоткінс забіў гол. МакЛаган зласліва лямантаваў на Джыннi за тое, што яна адпусціла Квофл Ён у выніку не заўважыў вялікага чырвонага мяча, які прасвістаў міма яго правага вуха.
— МакЛаган, можа, зоймешся сваёй справай, і пакінеш усіх астатніх у супакоі! — зароў Гары, разгортваючыся асобай да свайго Ахоўніка.
— Бяру прыклад з цябе! — абурана крыкнуў у адказ пачырванеўшы МакЛаган.
— Гары Потэр лаецца са сваім Ахоўнікам, — ціхамірна паведаміла Месяц. хафлпафцы і слізэрынцы на трыбунах здзекліва, радасна загаманілі. — Ці наўрад гэта дапаможа знайсці Сніч, але, магчыма, тут нейкая хітрасць…
Вылаяўшыся, Гары стромка разгарнуўся і ізноў паляцеў вакол стадыёна, уважліва аглядаючы ўсё вакол і спадзяючыся на з'яўленне малюсенькага крылатага залатога мячыка.
Джыннi і Дэмельза забілі кожная па гале, чым пацешылі чырвона-залатых заўзятараў. Затым Груббакінс забіў, зраўнаваўшы становішча, але Луна гэтага не заўважыла; у яе цалкам адсутнічала цікавасць да такіх прызямлёных рэчаў, як галы. Затое яна спрабавала прыцягнуць увагу гледачоў да аблокаў мудрагелістай формы і выказала здагадку, што Захарыя Сміт, якому дагэтуль не атрымоўвалася ўтрымліваць Квофл даўжэй хвіліны, хварэе загадкавым "сіндромам няўдачніка".
— Семдзесят — сорак у карысць Хафлпафа! — раўнула прафесар МакГонагал у мегафон Луны.
— Праўда, ужо? — безуважліва здзівілася Луна. — Ой, глядзіце! Грыфіндорскі ахоўнік адабраў у адбівалы біту.
Гары рэзка звярнуўся. І праўда, МакЛаган па нейкіх таямнічых меркаваннях адабраў у Пікса біту і, здаецца, паказваў, як запусціць нападалу ў імкліва набліжаючагася Скоткінса.
— Неадкладна аддай біту і вярніся да тычак! — зароў Гары і кінуўся да МакЛагана. Той люта замахнуўся і ніякавата патрапіў па мячы.
Асляпляльны, ванітны боль… выбліск… падаленыя крыкі… і ўніз, уніз па доўгіаму, даўжэзнаму тунэлю…
У наступнае імгненне Гары адкрыў вочы ў дзіўна цёплай, зручнай пасцелі. Над ім была цёмная столь і круг залацістага святла. Ён з цяжкасцю адарваў галаву ад падушкі. Злева ляжаў нехта знаёмы — вяснушчаты і руды.
— Рад, што ты заскочыў да мяне, — сказаў Рон.
Гары міргнуў і агледзеўся па баках. Вядома: ён у лякарні. Неба за акном цёмна-сіняе з малінавымі пражылкамі. Матч даўным-даўно скончыўся… надзеі пасацыць за Малфем няма. Галава Гары здавалася дзіўна цяжкай. Ён падняў руку і абмацаў шчыльны цюрбан з бінтоў.
— Што здарылася?
— Расколіна ў чэрапе, — мадам Помфры хутка падышла і заставіла яго зноў адкінуцца на падушкі. — Турбавацца не пра што, я ўсё адразу загаіла, але ты застаешся на ноч. Некалькі гадзін табе нельга перанапружвацца.
— Я не жадаю на ноч, — абурыўся Гары, сеў і скінуў коўдру. — Я жадаю знайсці і забіць МакЛагана.
— Баюся, гэта і завецца "перанапружвацца", — сказала мадам Помфры, уладна вяртаючы яго ў пасцелю, і пагрозліва падняла палачку. — Ты застанешся тут, пакуль цябе не выпішуць, Потэр, або я паклічу дырэктара.
Яна рашуча выдалілася ў свой кабінет, а Гары, кіпячы ад абурэння, апусціўся на падушкі.
— Ты ведаеш, з якім рахункам мы прайгралі? — скрозь зубы спытаў ён Рона.
— Ведаю, — прабачальным тонам адказаў Рон. — Канчатковы рахунак трыста двадцаць— шэсцьдзесят.
— Пышна, — люта выплюнуў Гары. — Проста пышна! Ну, пачакай, МакЛаган, дабяруся я да цябе…