— Навошта табе гэты троль, — слушна заўважыў Рон. — Асабіста я лічу, што варта абдумаць варыянт з заклёнам Прынца, ад якога растуць пазногці. І наогул, раней, чым ты адгэтуль выйдзеш, з ім разбярэцца каманда, яны відавочна не ў захапленні…
У голасе Рона гучала дрэнна ўтоеная весялосць; ён быў проста шчаслівы, што МакЛаган так аблажаўся. Гары ляжаў, утаропіўшыся ў круг святла на столі; нядаўна падгоены чэрап не то каб балеў, але набываў празмерную адчувальнасць.
— Мне адгэтуль было чуваць каментарыі, — сказаў Рон. У яго голасе звінеў смех. — Спадзяюся, Луна заўсёды будзе каментаваць… Сіндром няўдачніка…
Але Гары быў занадта злосны, каб ацаніць гумар сітуацыі, і пырханне Рона патроху заціхла.
— Дарэчы, пакуль ты быў без прытомнасці, Джыннi прыходзіла, — пасля доўгага маўчання сказаў ён, і ўяўленне тут жа панесла Гары далёка-далёка, туды, дзе Джыннi, рыдаючы над яго нячулым целам, прызнаецца яму ў сваіх глыбокіх пачуццях, а Рон іх бласлаўляе… — Яна сказла, ты ледзь паспеў на матч. Чаму гэта? Ты сышоў адсюль своечасова.
— А-а… — пралапатаў Гары. Сцэна перад яго ўнутраным поглядам скурчылася і знікла. — Так… Разумееш, я ўбачыў Малфоя, ён ішоў кудысьці з двумя дзяўчынкамі, па якіх было відаць, што іх гэта цалкам не цешыць, і гэта ўжо другі раз, калі ён прапускае матч па квідышу.На апошнім матчы яго таксама не было, памятаеш? — Гары ўздыхнуў. — Лепш бы я пайшоў за ім, чым трываць такую паразу…
— Не дуры, — рэзка абарваў Рон. — Прапускаць матч з-за нейкага Малфоя! Ты жа капітан!
— Я жадаю ведаць, чым ён заняты, — сказаў Гары. — І не кажы, што я ўсё выдумаў! Пасля яго гутаркі са Снэйпам…
— Я ніколі не казаў, што ты ўсё выдумаў, — Рон прыпадняўся на локці і, нахмурыўшыся, паглядзеў на Гары, — толькі няма такога правіла, што злыднем можа быць толькі адзін чалавек! Ты зусім звар'яцеў на Малфое, Гары. Жадаеш прапусціць матч, каб сачыць за ім…
— Я жадаю заспець яго на месцы злачынства! — засмучана кінуў Гары. — Высвятліць, куды ён ходзіць, калі знікае з карты?
— Не ведаю… у Хоксмід? — выказаў здагадку Рон, пазяхнуўшы.
— Я ні разу не бачыў яго на карце ў сакрэтных праходах. Іх, мусіць, зараз ахоўваюць?
— Тады я не ведаю, — сказаў Рон.
Запанавала маўчанне. Гары глядзеў у столь, на круг святла ад лямпы, і разважаў…
Калі бы ён валодаў уладай Руфуса Скрымджара, то ўсталяваў за Малфоем сачэнне, але, нажаль, у яго пад пачаткам няма цэлага кабінета аўрораў… Гары мімалётна падумаў аб А Д, але тут узнікала праблема прагулаў; што ні кажы, ва ўсіх вельмі шчыльны расклад…
З ложка Рона данёсся ціхі, гулкі храп. Потым мадам Помфры выйшла з свайго кабінета ў тоўстым халаце. Гары зразумеў, што прасцей за ўсё прыкінуцца спячым; ён звярнуўся на бок і стаў слухаць, як, падпарадкоўваючыся руху чарадзейнай палачкі, зачыняюцца запавесы. Лямпы самі сабой прытушылі святло, і фельчарка вярнулася да сабе; дзверы зашчапілася, і Гары зразумеў, што яна легла спаць.
Гэта ўжо трэцяе трапленне ў лякарню з-за квiдышнай траўмы, думаў у цемры Гары. У апошні раз ён зваліўся з мятлы з-за дзяментараў, а да гэтага ў яго ў руцэ растварыліся ўсе косткі — дзякуй няшчаснаму няўмеху прафесару Локхарду… мабыць, тады было балючай за ўсё … страшная пакута, калі за адну ноч зноўку адрастаюць косткі… яго пакут не палегчыў нават нечаканы візіт пасярод…
Гары рэзка сеў. Сэрца моцна білася, цюрбан з бінтоў з'ехаў набок. Ён знайшоў рашэнне: ёсць усё-ткі спосаб сачыць за Малфоем! Як ён мог забыцца, чаму не падумаў аб гэтым раней?
Пытанне ў тым, як яго выклікаць? Што зрабіць?
Вельмі ціха, небяспечна, Гары сказаў у цемру:
— Крычар?
Раздаўся вельмі гучны хлапок. Цішыню пакоя прарэзаў жудасны віск і нейкая валтузня. Рон, ускрыкнуўшы, прачнуўся.
— Што такое…?
Гары спешна ткнуў палачкай у бок кабінета мадам Помфры і шапнуў: "Аглухні!", каб яна не прыбегла на шум. Затым перасунуўся на бок ложка, спадзяючыся разглядзець, што адбываецца.
У цэнтры пакоя каталіся па поле два дамавіка-эльфа, адзін у бардовым джэмперы і некалькіх ваўняных шапках, іншы — у старой і бруднай анучы на манер насцегнавой павязкі. Потым раздаўся яшчэ адзін хлапок, і ў паветры над якія б'юцца эльфамі паўстаў палтэргейст Піўз.
— Ад мяне не схаваешся, Поцці! — абурана сказаў ён Гары, паказваючы на бойку ўнізе, а затым заліўся гучным хехеканнем. — Глядзі, як казюлькі мутузяць адзін аднаго… бах-трах… кусь-кусь…
— Крычар не смее абражаць Гары Потэра ў прысутнасці Доббі, не смее, або Доббі затыкне Крычару яго гідкую пашчу! — тонкім голасам крычаў Доббі.