— Хрась-дрась! — радасна лямантаваў Піўз, шпуляючы ў эльфаў кавалачкамі мелу, каб раззлаваць іх яшчэ больш. — шчып-шчып!
— Крычар будзе казаць пра гаспадара што захоча, так-так, і што ў яго за гаспадар, подлы сябар бруднакроўкі, ах, што бы сказала бедная спадарыня…
Што менавіта сказала б бедная спадарыня, пазнаць не атрымалася, таму што Доббі ткнуў у рот Крычару гузаваты маленькі кулачок і выбіў палову зубоў. Гары і Рон ускочылі з ложкаў і расцягнулі эльфаў, зрэшты, тыя па-ранейшаму спрабавалі дастаць адзін аднаго.Ды яшчэ іх распальваў Піўз, які насіўся вакол лямпы і галасіў:
— Пальцы ў нос, язык далоў, ды і вушы з галавой!
Гары нацэліў на Піўза чарадзейную палачку і сказаў: "Замаўчы!" Піўз пачаткаў душыцца, схапіўся за горла і выляцеў з пакоя — з непрыстойнымі жэстамі, але не ў сілах вымавіць ні гуку, паколькі яго язык прыляпіўся да нёба.
— Выдатна, — ухваліў Рон і падняў Доббі у паветра, каб той не мог дацягнуцца да Крычара. — Яшчэ адзін фокус Прынца?
— Так, — кіўнуў Гары, выкручваючы маршчыністую ручаньку Крычара. — Так, усё… забараняю дзерціся! Зразумеў, Крычар, табе забараняецца дзерціся з Доббі. Доббі, я ведаю, што не магу табе загадваць…
— Доббі — вольны домавы эльф і можа падпарадкоўвацца каму жадае! Доббі зробіць усё, што загадае Гары Потэр! — адчаканіў Доббі. Па зморшчаным маленькім тварыку проста на джэмпер пацяклі слёзы.
— Вельмі добра, — сказаў Гары, і яны з Роном адпусцілі эльфаў. Тыя зваліліся на падлогу, але дзерціся ўжо не спрабавалі.
— Гаспадар клікаў мяне? — прокаркаў Крычар, схіляючыся ў нізкім паклоне, але акінуў Гары поглядам, у якім ясна чыталася пажаданне хутчэйшай і пакутлівай смерці.
— Так, клікаў, — адказаў Гары і зірнуў на дзверы кабінета мадам Помфры, правяраючы, ці захоўвае моц загавор; па ўсёй бачнасці, яна не чула бойкі. — Для цябе ёсць праца.
— Крычар зробіць усё, што загадае гаспадар, — эльф сагнуўся так нізка, што яго губы ледзь не дакраналіся каравых пальцаў ног, — таму што ў Крычара няма выбару, але ён саромаціцца такога спадара, так-так…
— Доббі усё зробіць, Гары Потэр! — піснуў Доббі; вялікія, як тэнісныя мячы, вочы ўсе яшчэ былі поўныя слёз. — Доббі палічыць за гонар дапамагчы Гары Потэру!
— Калі падумаць, вы абодва спатрэбіцеся, — сказаў Гары. — Значыць… я жадаю, каб вы прасачылі за Драка Малфоем.
Наўмысна не заўважаючы здзіўленні і прыкрасці Рона, Гары працягваў:
— Мне трэба ведаць, дзе ён бывае, з кім сустракаецца і што робіць. Я жадаю, каб за ім сачылі круглыя суткі.
— Так, Гары Потэр! — тут жа адгукнуўся Доббі. Яго велізарныя вочы ўсхвалявана заблішчалі. — А калі Доббі памыліцца, Гары Потэр, ён кінецца з самой высокай вежы!
— Гэтага не трэба, — паспяшаўся запэўніць Гары.
— Гаспадар жадае, каб я сачыў за малодшым Малфоем? — прахрыпеў Крычар. — Шпіёніў за чыстакроўным унучатым пляменнікам маёй былой спадарыні?
— Цалкам дакладна, — сказаў Гары. Ён своечасова здагадаўся аб вялікай небяспецы і вырашыў неадкладна прадухіліць яе. — І табе, Крычар, забараняецца нават намякаць яму аб гэтым, паказваць яму, чым ты займаешся, размаўляць з ім, пісаць цыдулкі… і… наогул з ім кантактаваць, ясна?
Ён бачыў, як Крычар адчайна спрабуе знайсці шчыліну ў атрыманых загадах, і чакаў. Праз хвіліну-іншую, да задавальнення Гары, Крычар ізноў нізка пакланіўся і з вялікай крыўдай вымавіў:
— Гаспадар усё прадумаў, і Крычар павінен яму падпарадкоўвацца, хоць ён упадабаў бы служыць юнаму Малфою, так-так…
— Значыць, вырашанае, — сказаў Гары. — Мне патрэбныя рэгулярныя справаздачы, але, перш чым з'явіцца, пераканаецеся, што поруч мяне нікога няма. Рон і Гермiёна не ў рахунак. І не кажаце нікому, чым займаецеся. Проста прыліпніце да Малфою, як парачка лазневых лістоў.
20. Хадайніцтва лорда Валан дэ Морта
У панядзелак раніцай Гары і Рона выпісалі з лякарні. Дзякуючы старанням мадам Пофры яны цалкам паправіліся і цяпер маглі бесперашкодна атрымліваць асалоду ад усімі прывілеямі пацярпелых. Самым жа прыемным было тое, што Герміёна пагадзілася з Ронам і нават прыйшла праводзіць яго і Гары на сняданак. Яна прынесла з сабою навіну:аказваецца, Джыні палаялася з Дынам. Пачвара, якая драмала ў грудзі Гары, задрала галаву і з надзеяй панюхала паветра.
— А з-за чаго? — спытаў Гары наколькі мог абыякава. Яны як раз павярнулі ў калідор сёмага паверху, які быў цалкам пусты, калі не лічыць адной вельмі маленькай дзяўчынкі, якая разглядала габелен з тролямі ў балетных спаднічках. Пры выглядзе шасцікласнікаў, якія падыходзілі ўсё бліжэй, яна так спалохалася, што выпусціла з рук цяжкія медныя шалі.