— Нічога страшнага! — ласкава супакоіла яе Герміёна, кідаючыся на дапамогу. — Трымай… — Яна пастукала па пабітых шалях чарадзейнай палачкай і сказала: — Рэпара.
Дзяўчынка нават не сказала дзякуй. Яна нібы ўрасла ў зямлю і не адрываючыся глядзела ім услед. Рон павярнуўся.
— З кожным годам яны становяцца менш і менш, — прагаварыў ён.
— Ну і добра, — з лёгкім нецярпеннем адклікнуўся Гары. — Герміёна, ак чаму Джыні палаялася з Дынам?
— Дын смяяўся, калі МакЛаген патрапіў у цябе Бладжэрам, — адказала Герміёна.
— Мабыць, гэта і сапраўды было смешна, — слушна заўважыў Рон.
— Зусім не! — горача запярэчыла Герміёна. — Гэта было жудасна! Калі б Пікс і Проўстак не падхапілі Гары, ён бы разбіўся!
— Вядома, але Джыні і Дыну не трэба было з-за гэтага пасварыцца, сказаў Гары, па-ранейшаму адлюстроўваючы незацікаўленасць. — Ці яны не раставаліся?
— Не — але чаму гэта цябе так цікавіць? — Герміёна пільна паглядзела на Гары.
Проста не жадаю, каб у камандзе ўсё зноў пайшло кулём! — паспяшаўся растлумачыць ён, але Герміёна не зводзіла з яго падазронага погляду, і Гары страшна ўзрадаваўся, калі яго паклікалі ззаду, даўшы тым самым падставу павярнуцца ад Герміёны спіной.
— А, Луна, прывітанне!
— Я хадзіла да вас у лякарню, — паведаміла Луна, рыючыся ў сваім заплечніку. — Але там сказалі, што вас ужо выпісалі…
Яна саўганула ў рукі Рону нешта, што нагадвала зялёную цыбуліну, вялікі мухамор і нешта накшталт жменькі кацінай кодлы, а потым нарэшце выняла патрапаны пергаментны скрутак і працягнула яго Гары.
— … вось, прасілі табе перадаць.
Гары зразумеў, што гэта запрашэнне на індывідуальны занятак з Дамблдорам, разгарнуў яго і тут жа сказаў Рону і Герміёне:
— Сёння вечарам.
— А ты вельмі выдатна каментыравала! — пахваліў Рон Луну, калі тая стала забіраць у яго цыбуліну, мухамор і каціную кодлу. Луна нявызначана ўсміхнулася.
— Здзекуешся, так? Усе кажуць, гэта было жудасна.
— Не, я сур’ёзна! — запэўніў Рон. — Даўно не атрымліваў такога задавальнення! Дарэчы, што гэта? — пацікавіўся ён, паднімаючы ўверх цыбуліну.
— О, гэта карнепалох, — сказала Луна, запіхваючы каціную кодлу з мухаморам зваротна ў заплечнік. — Калі жадаеш, можаш пакінуць сабе. У мяне іх навалам. Выдатна адганяюць зажыруючых загланцаў.
Яна сышла. Рон, душачыся ад смеху, стаяў з карнепалохам у руках. Затым яны пайшлі далей, у накірунку да Вялікай Залы.
— Ведаеце, а яна мне ўсё больш падабаецца, гэта Луна, — вымавіў Рон. — Яна, вядома, дурнаватая, але ў добрым…
Ён раптам асёкся. У падножжа мармуровай лесвіцы з грозным выглядам стаяла Лаванда Браўн.
— Прывітанне, — нервова пралапатаў Рон.
— Змываемся, — прамармытаў Гары, звяртаючыся да Герміёны, і яны прашмыгнулі міма, але зсё роўна пачулі словы Лаванды: — Чаму ты не сказаў, што цябе сёння выпісваюць? І з якой гэта прычыны яна з табой?
Рон з'явіўся за сталом праз паўгадзіны з надзьмутым, раздражнёным выглядам. Ён сеў з Лавандай, але, наколькі мог бачыць Гары, за ўвесь сняданак не абмяняўся з ёй ніводным словам. Герміёна паводзіла сябе так, быццам яе гэта цалкам не дакранаецца, але раз або два Гары лавіў на яе твару невытлумачальна задаволеную ўсмешку. У той дзень яна наогул знаходзілася ў прыпаднятым настроі, а вечарам нават пажадала праверыць (інакш кажучы, дапісаць) сачыненне Гары па гербалогіі — бо раней рашуча адмаўлялася гэта рабіць, ведаючы, што Гары дае спісваць Рону.
— Дзякуй табе вялікае, — падзякаваў Гары, злёгеньку пляснуўшы Герміёну па спіне. Ён зірнуў на гадзіннік і зразумеў, што ўжо амаль восем. — Слухай, мне час ісці, а то спазнюся да Дамблдора…
Яна не адказала, толькі з стомленым выглядам выкрасліла з яго тэксту яшчэ некалькі няўдалых прапаноў. Гары, усміхаючыся, вылез праз дзіру за партрэтам і пабег да кабінета дырэктара. Пры згадванні пра шакаладныя эклеры гаргулля адскочыла ў бок. Гары, пераскокваючы праз дзве прыступкі, падняўся па шрубавай лесвіцы і пастукаў у дзверы роўна ў тую хвіліну, калі гадзіннік за ёй прабілі восем.
— Увайдзіце, — раздаўся голас Дамблдора, але, толькі Гары працягнуў руку да дзвярэй, як хтосьці рыўком адчыніў яе знутры. Гэта была прафесар Трэлані.
— Ага! — закрычала яна, тэатральна паказваючы на Гары пальцам, і ўтаропілася на яго скрозь велізарныя акуляры, часта лыпаючы. — Вось з-за каго мяне беспардонна вышпурнулі з кабінета!
— Мая дарагая Сібіла, — з лёгкім раздражненнем адказаў Дамблдор, — ніхто вас ніадкуль не вышпурляе, тым больш беспардонна. Проста ў Гары заняткі, а мы, здаецца, ужо ўсё абгаварылі…