— Пышна, — абражана вымавіла яна. — Вы не жадаеце прыбраць гэтую бездапаможную клячу, гэтага ўзурпатара! Хай… можа быць, у іншай школе мае таленты ацэняць па вартасці…
Прафесар Трэлані імкліва прайшла міма Гары і схавалася з выгляду на шрубавай лесвіцы; было чуваць, як яна спатыкнулася, відавочна, наступіўшы на адну з шаляў, якія валачыліся па палу.
— Калі ласка, зачыні дзверы і садзіся, Гары, — стомлена сказаў Дамблдор.
Гары выканаў просьбу і заняў сваё звычайнае месца каля пісьмовага стала, дзе ўжо стаяў Вір Памяці і дзве малюсенькія крыштальныя бутэлечкі з ўспамінамі.
— Прафесар Трэлані так і не змірылася з Фірэнсам? — спытаў Гары.
— Не, — адказаў Дамблдор. — Прадказанне дастаўляе куды больш клопатаў, чым я мог прадбачыць; мне о не давялося вывучаць гэты прадмет. Прасіць Фірэнса вярнуцца ў лес нельга, ён там лічыцца адшчапенцам; прасіць сысці Сібілу Трэлані таксама недапушчальна. Паміж намі кажучы, яна не мае ні найменшага падання, якая небяспека падцікоўвае яе за межамі замка. Ці бачыш, Сібіла не ведае — і было бы вельмі неразважна яе адукоўваць, — што прадказанне пра табе і Валан дэ Морту зроблена ёю.
Дамблдор глыбока ўздыхнуў, а потым вымавіў:
— Аднак не забівай сабе галаву маёй службовай бязладзіцай. Нам трэба абгаварыць куды важнейшыя пытанні. Па-першае — ці атрымалася табе выканаць тое, пра што я папытаў цябе ў канцы апошняга занятка?
— Ой, — вырвалася ў Гары. З-за курсаў апарыравання, квідыша, атручвання Рона, уласнага трэснутага чэрапа і спроб высветліць, што робіць Малфой, ён амаль забыўся пра заданні Дамблдора… — Разумееце, сэр, я пытаў у прафесара Слагхорна пасля ўроку зеллеварэння, але ён не захацеў нічога распавядаць…
Павісла невялікая паўза.
— Ясна, — ледзь пачакаючы прамовіў Дамблдор. Ён прыгледзеўся ў Гары па-над акулярамі-паўмесяцамі, выклікаўшы ў таго знаёмае адчуванне, быццам яго прасвечваюць рэнгенаўскімі промнямі. — І цяпер ты лічыш, што зрабіў усё магчымае? Увёў усе свае незвычайныя здольнасці? Выпрабаваў усе мажлівыя хітрасці?
— Разумееце, — Гары затаптаўся, не ведаючы, што і сказаць. Адзіная спроба ўзяць ўспамін нечакана здалася ганебна бездапаможнай. — Калі Рон па памылцы праглынуў зелле кахання, я павёў яго да прафесара Слагхорна. Я думаў, што, можа, калі ён будзе ў добрым настроі…
— Атрымалася? — спытаў Дамблдор.
— Э-м-м… не, сэр, Рон выпіў яд…
— …і табе, натуральна, стала не да ўспаміну. Сапраўды, твой лепшы сябар быў у небяспецы; нічога іншага я і не чакаў. Але калі высветліліся, што містэр Уізлі паправіцца, я разлічваў, што ты вернешся да выканання задання. Мне здавалася, я ясна растлумачыў, наколькі гэта важна; зрабіў усё, што ў маіх сілах, каб ты зразумеў: гэты ўспамін — найважнейшы, без яго мы толькі дарма страцім час.
Пякучы сорам папоўз ад верхавіны Гары ўніз па ўсім целе. Дамблдор не падвышаў галасу, у яго словах не чулася гневу, але лепш бы ён крычаў; цяжка было прадставіць нешта горш гэтага халоднага расчаравання.
— Сэр, — з адчаем прагаварыў ён, — гэта не таму, што я не імкнуўся, проста ў мяне былі іншыя… іншыя…
— Рэчы на розуме, — скончыў за яго Дамблдор. — Разумею.
Зноў павісла маўчанне; такое няспраўнае, якога яшчэ не было паміж ім і Дамблдорам; яно доўжылася і доўжылася, а парушалася толькі ціхім пасопваннем Арманда Дыпета, партрэт якога вісеў над галавой Дамблдора. Гары здавалася, што з моманту прыходу ён як-то дзіўна паменшыўся, сеў, нібы швэдар.
Ён адчуў, што ўжо не ў сілах гэтага пераносіць, і сказаў:
— Прафесар Дамблдор, мне вельмі, вельмі шкада. Мне трэба было зрабіць больш… зразумець, што вы бы не прасілі, калі бы гэта не было настолькі важна.
— Дзякуй, што ты так кажаш, Гары, — ціха адказаў Дамблдор. — Стала быць, я магу спадзявацца, што з сённяшняга дня гэтая справа стане для цябе галоўнай? Без успаміну Слагхорна нашы ўрокі становяцца бессэнсоўнымі.
— Я абяцаю, сэр, што атрымаю іх, — сур'ёзна паабяцаў Гары.
— Тады забудземся пакуль пра гэта, — мякчэючы, вымавіў Дамблдор, — і вернемся да нашай гісторыі. Ты памятаеш, на чым мы спыніліся?
— Так, сэр, — не разважаючы, адказаў Гары. — Валан дэ Морт забіў бацьку і бабулю з дзядуляй і падставіў свайго дзядзьку Морфіна. Потым вярнуўся ў Хогвартс і стаў пытаць.. у прафесара Слагхорна пра хоркруксы, — са збянтэжаным выглядам прамямліў ён.
— Вельмі добра, — пахваліў Дамблдор. — Спадзяюся, ты памятаеш, як я сказаў у самым пачатку нашых заняткаў, што ў нейкі момант нам трэба будзе пусціцца ў нетры самых адважных здагадак?
— Так, сэр.
— Думаю, ты пагодзішся, што дагэтуль мы бачылі суцэль пэўныя пацверджанні маіх высноў пра жыццё Валан дэ Морта да семнаццаці гадоў?