— Уяўляю сабе, — не стрымаўшы эмоцый, сказаў Гары.
— Вось менавіта, — з лёгкай усмешкай адказаў Дамблдор, — А цяпер час выслухаць Хокі, прыслужніцу вельмі старой і вельмі багатай ведзьмы па імі Хэпзіба Сміт.
Дамблдор пастукаў чарадзейнай палачкай па крыштальнай бутэлечцы і, як толькі выляцеў корак, выліў ўспамін у Вір Памяці са словамі:
— Прашу наперад, Гары.
Гары ўстаў і звыкла схіліўся над каменнай чарай. Яго твар крануў серабрыстую зыбкую паверхню; ён праваліўся скрозь чорную цемру і апынуўся ў незнаёмай гасцінай перад неверагодна тоўстай старой у мудрагелістым рудым парыку і атрутна-ружовым адзенні, якое калыхалася і рабіла яе падобнай на торт-марозіва, які трохі раставаў. Старая глядзелася ў маленькае з дыяментамі люстрачка і вялікай пухаўкай румяніла і без таго пунсовыя шчокі, у той час як самы малюсенькі і самы стары дамавы эльф, якіх толькі даводзілася бачыць Гары, уціскаў мясістыя ступні гаспадыні ў цесныя атласныя туфлікі.
— Паспяшайся, Хокі, — па-царскі вымавіла Хэпзіба. — Ён абяцаў прыйсці ў чатыры, пры гэтым ён ніколі не спазняецца, а засталася ўсяго пару хвілін!
Хокі распрасталася, а Хэпзіба схавала пухаўку. Прыслужніца ледзь даставала верхавінай да сядзення крэсла, а яе пергаментная скура вісела зусім як накрухмаленая ільняная прасціна, у якую яна была загорнутая на манер тогі.
— Як я выглядаю? — спытала Хэпзіба, круцячы галавой і любуючыся сваім адлюстраваннем пад рознымі кутамі.
— Чароўна, мадам, — піснула Хокі.
Гары вырашыў, што, мабыць, у кантракце Хокі абумоўлена абавязанне нахабна лгаць пры адказе на гэтае пытанне — па яго меркаванню, у Хэпзібы Сміт не было нічога чароўнага.
Празвінеў дзвярны званок; спадарыня і прыслужніца здрыгануліся.
— Хутчэй, хутчэй, Хокі, ён тут! — закрычала Хэпзіба, і эльф выскачыў з пакоя, які быў настолькі застаўлены, што заставалася толькі здагадвацца, як тут можна хадзіць, не зваліўшы пры гэтым з дзесятак рэчаў. Тут былі і шафы з лакаванымі скрыначкамі, і стэлажы з раскошнымі кнігамі, і паліцы з крыштальнымі шарамі і глобусамі неба зорак, а яшчэ мноства пышных раслін у медных вазах: па ісце, пакой нагадвала мешанку чараўніцкай антыкварнай крамы з аранжарэяй.
Хокі вярнулася праз некалькі хвілін. Следам за ёй ішоў малады чалавек, у якім Гары адразу пазнаў Валан дэ Морта. Ён быў апрануты ў просты чорны касцюм; валасы адраслі трохі больш, шчокі злёгку ўваліліся, але ўсё гэта ішло яму: ён стаў яшчэ прыгажэй, чым раней. Упэўнена лавіруючы паміж мэбляй — было відаць, што становішча яму добра знаёмае — ён прабраўся да Хэпзібы, схіліўся над яе маленькай пухлай ручкай і злёгеньку мазнуў па ёй вуснамі.
— Я прынёс вам кветкі, — спакойна сказаў ён, здабываючы невядома адкуль букет руж.
— Распуснік, навошта гэта! — завішчала старая дама, але Гары заўважыў, што на століку каля яе адмыслова пастаўленая пустая ваза. — Вы цалкам распесціце старую, Том… садзіцеся, садзіцеся… дзе жа Хокі… ах…
Прыслужніца ўбегла ў пакой з падносам малюсенькіх пірожных і паставіла яго каля локця гаспадыні.
— Частуйцеся, мой хлопчык, — прапанавала Хэпзіба. — Я ж ведаю, вы любіце мае пірожныя. Распавядайце, як вашы справы? Вы чамусьці бледны. Вас неміласэрна эксплуатуюць у гэтай вашай краме, я сто разоў гэта казала…
Валан дэ Морт механічна ўсміхнуўся. Хэпзіба затрымцела вейкамі і, манернічаючы, спытала:
— Ну-з, якая ж ў вас сёння падстава для візіту?
— Містэр Баркс жадае зрабіць вам больш павабную прапанову адносна гоблінскіх даспехаў, — адказаў Валан дэ Морт. — Пяцьсот галеонаў. Па яго меркаванню, гэта вельмі выгадна…
— Цішэй, цішэй, не так хутка, а то я падумаю, што вы тут толькі дзеля маіх цацанак! — надзьмула губкі Хэпзіба.
— Я тут сапраўды з-за іх, па распараджэнні начальства, — ціха прагаварыў Валан дэ Морт. — Я ўсяго толькі бедны паслугач, мадам, і павінен рабіць, што загадана. Містэр Баркс прасіў мяне пацікавіцца ў вас…
— О-О-О, містэр Баркс, пфуй! — махнула ручкай Хэпзіба. — Я пакажу вам нешта такое, Том, чаго ніколі не паказвала яму! Вы ўмееце захоўваць сакрэты? Абяцаеце не распавядаць містэру Барксу пра мой скарб? Ён мне супакою не дасць, калі пазнае пра гэта, а я ж не маю намер нічога прадаваць! Але вы, Том, вы ацэніце гісторыю гэтай рэчы, а не то, колькі галеонаў можна за яе атрымаць…
— Я з задавальненнем пагляджу ўсё, што пакажа міс Хэпзіба, — абыякава адклікнуся Валан дэ Морт. Хэпзіба па-дзявоцку хіхікнула.