— Я папытаю прынесці… Хокі, куды ты дзелася? Я жадаю паказаць містэру Рэддлу наш самы дарагі скарб… а наогул… нясі абодва, раз уж ты…
— Калі ласка, мадам, — піскнула Хокі, і Гары ўбачыў, як дзве скураныя скрыначкі, пастаўленыя адна на другую, самі сабой рухаюцца па пакоі. Зразумела, ён разумеў, што гэта маленечкі дамавы эльф нясе іх на галаве, з працай прабіраючыся паміж столікамі, пуфікамі і зэдалькамі для ног.
— Такім чынам, — радасна сказала Хэпзіба, узяўшы скрыначкі, паставіўшы іх да сабе на калены і прыгатаваўшыся адкрыць верхнюю, — спадзяюся, вам спадабаецца, Том… О, калі б мая сям'я ведала, што я вам паказваю… яны так даўно мараць накласці на гэта свае рукі!
Яна адкрыла скрыначку. Гары перамясціўся наперад, каб зазірнуць унутр, і ўбачыў маленькую залатую чару з двума хупава выгнутымі ручкамі.
— Цікава, Том, ці ведаеце вы, што гэта? Вазьміце, разгледзіце як след! — прашаптала Хэпзіба. Валан дэ Морт працягнуў доўгаўпалую далонь і за адну ручку выняў чару з утульнага шоўкавага гнязда. Гары здалося, што ў яго цёмных вачах бліснуў чырвоны водбліск. На твару Хэпзібы гуляў той жа прагны выраз, толькі яе маленечкія вочкі былі прыкаваныя да прыгожага твару Валан дэ Морта.
— Барсук, — прамармытаў Валан дэ Морт, разглядаючы гравіроўку на чары. — Так гэта…?
— Прыналежала Хельзе Хафлпаф, як вы самі здагадаліся, разумненькі мой хлопчык! — выклікнула Хэпзіба, нахілілася наперад, гучна рыпаючы гарсэтам, і ўскубнула госця за запалую шчаку. — Няўжо я не казала, што яна — мая сваячка? Гэтая рэч перадаецца ў маёй сям'і з пакалення ў пакаленне. Чароўна, ці не праўда? Прычым усе магічныя ўласцівасці, як пакладзена, я, праўда, толкам не правярала, проста захоўваю ў надзейным месцы…
Яна зняла чару з доўгага паказальнага пальца Валан дэ Морта і стала прыбіраць у скрыначку, настолькі засяроджана, што не заўважыла змрочнага ценю, які праслізнуў па твару Валан дэ Морта пры растанні з чарай.
— Ну-з, — шчасліва вымавіла Хэпзіба, — дзе ж Хокі? А… вось і ты… на-ка… аднясі на месца…
Хокі паслухмяна забрала скрыначку з чарай, і Хэпзіба пераключылася на значна больш плоскую скрынку.
— Гэта спадабаецца вам яшчэ больш, Том, — зашаптала яна. — Нахіліцеся бліжэй, дарагі хлопчык, паглядзіце… Баркс, зразумела, ведае — набыта ў яго… думаю, не памылюся, калі скажу, што ён марыць гэта вярнуць, калі мяне не стане…
Яна расшпіліла хупавы, філіграннай працы замочак і адкінула вечка скрынкі. Унутры на роўным малінавым аксаміце ляжаў цяжкі залаты медальён.
На гэты раз Валан дэ Морт працягнуў руку, не чакаючы запрашэння, і падняў медальён да святла. Ён не адрываў вока ад старадаўняй рэчы і ціха прагаварыў:
— Знак Слізэрыну, — любуючыся гульнёй святла на змеепадобнай літары "S".
— Цалкам дакладна! — ускрыкнула Хэпзіба; поўнае здранцвенне Валан дэ Морта выклікала ў яе бязмерную весялосць. — Я заплаціла цэлы стан, але падобную рэч нельга выпускаць, што вы, такі скарб, і не ў маёй калекцыі. Баркс, здаецца, купіў яго ў нейкай жабрачкі, а тая напэўна выкрала, не разумеючы праўдзівай каштоўнасці…
Памылкі быць не магло: вочы Валан дэ Морта бліснулі чырвоным, косткі пальцаў на руцэ, у якой ён сціскаў ланцуг медальёна, збялелі.
— Трэба лічыць, Баркс заплаціў ёй зусім трохі, але… як бачыце… краса, праўда? І зноў жа, усе чарадзейныя ўласцівасці, хоць я проста захоўваю яго ў сябе і…
Яна пацягнулася за медальёнам. Гары на імгненне здалося, што Валан дэ Морт не аддасць яго, але потым медальён выслізнуў з яго пальцаў і вярнуўся на аксамітнае чырвонае ложа.
— Так вось, Том! Спадзяюся, вы не нудзіліся?
Яна паглядзела яму прама ў твар, і яе дурная ўсмешка ўпершыню за ўвесь час трохі загасла.
— Мілы мой, вы добра сябе адчуваеце?
— О, так, — ледзь чутна адказаў Валан дэ Морт, — вельмі добра…
— Мне здалося… зман зроку, лічу… — трохі спалохана сказала Хэпзіба, і Гары здагадаўся, што яна таксама бачыла чырвоны выбліск у вачах Валан дэ Морта. — Хокі, забяры і схавай пад замок… са ўсімі звычайнымі заклёнамі…
— Гары, нам трэба ісці, — ціха прагаварыў голас Дамблдора. Скрынка, падскокваючы на галаве дамавога эльфа, паплыла проч, а Дамблдор узяў Гары за руку ледзь вышэй локця, яны разам узняліся ўверх і, праляцеўшы праз пустэчу, вярнуліся ў кабінет.
— Хэпзіба Сміт памерла праз два дня пасля гэтай цудоўнай сустрэчы, — паведаміў Дамблдор, садзячыся за стол і жэстам паказваючы Гары зрабіць тое ж самае. — Хокі абвінавачылі ў тым, што яна выпадкова ўсыпала яд у вячэрні какава гаспадыні.