— Рады чуць, што ты лічыш іх сябрамі, — сказаў Дамблдор. — У мяне стварылася ўражанне, што яны, хутчэй, служкі.
— Вы памыліліся, — сцісла адказаў Валан дэ Морт.
— Значыць, калі сёння вечарам я апынуся ў "Кабан’ю галаву", то знайду там кампанію — Нота, Раз’е, Мульчыбера, Долахава — якія чакаюць твайго вяртання? І праўда, толькі праўдзівыя сябры здольныя правандраваць за кампанію ў такую снежную ноч, затым толькі, каб пажадаць поспехаў прыяцелю, які дамагаецца месца настаўніка.
Падобная дасведчанасць Дамблдора відавочна ашаламіла Валан дэ Морта; тым не менш, ён амаль адразу ўзяў сябе ў рукі.
— Вы, як заўсёды, усё ведаеце, Дамблдор.
— О не, усяго толькі сябрую з мясцовым бармэнам, — лёгка адклікнуўся Дамблдор. — А цяпер, Том…
Дамблдор адставіў пусты куфель і прамей сеў у крэсле, характэрным жэстам стуліўшы кончыкі пальцаў.
— …будзем казаць адкрыта. Навошта ты з'явіўся тут са сваёй світай, навошта просіш працу, якой, як мы абодва ведаем, не цікавішся?
Валан дэ Морт адлюстраваў халоднае здзіўленне.
— Не цікаўлюся? Наадварот, Дамблдор, вельмі цікаўлюся.
— Без сумневу, ты жадаеш вярнуцца ў Хогвартс, але толькі не выкладаць. Гэта захапляе цябе не больш, чым у васемнаццаць гадоў. Якія твае праўдзівыя мэты, Том? Чаму бы табе не распавесці?
Валан дэ Морт усміхнуўся.
— Калі вы не жадаеце даваць мне працу…
— Зразумела, не жадаю, — сказаў Дамблдор. — І ні на секунду не веру, што ты на гэта разлічваў. Тым не менш, ты з'явіўся прасіць; на гэта павінна быць прычына.
Валан дэ Морт устаў. Ён ніколі яшчэ не быў так не падобны на Тома Рэдла; ён ўвесь пылаў ад лютасці.
— Гэтае ваша апошняе слова?
— Так, — кіўнуў Дамблдор.
— Тады нам больш няма чаго сказаць адзін аднаму.
— Няма чаго, — пацвердзіў Дамблдор, і яго твар напоўніўся вялікім смуткам. — Часы, калі я мог напалохаць цябе падпаленай шафай і прымусіць выправіць зробленае, даўно мінулі. А шкада, Том… вельмі шкада…
Гары ледзь было не выгукнуў бессэнсоўную засцярогу: ён сапраўды бачыў, што рука Валан дэ Морта пацягнулася да кішэні з чарадзейнай палачкай, аднак вельмі хутка Валан дэ Морт адвярнуўся, дзверы зачынілася, і ён сышоў.
Пальцы Дамблдора ахапілі локаць Гары. Праз пару секунд яны разам перанесліся ў тое ж самае месца, толькі на падваконніку не было снягі, а рука Дамблдора зноў стала чорнай і знежывелай.
— Навошта? — адразу спытаў Гары, паднімаючы вочы. — Навошта ён вярнуўся? Вам атрымалася пазнаць?
— У мяне ёсць такія-сякія меркаванні, — сказаў Дамблдор, — але не больш таго.
— Якія меркаванні, сэр?
— Распавяду, калі ты выстараешся ўспамін прафесара Слагхорна, — паабяцаў Дамблдор. — З гэтым апошнім кавалачкам галаваломка, спадзяюся, складзецца… для нас абодвух.
Гары паліла цікаўнасць, і ён, нягледзячы на тое, што Дамблдор прайшоў да дзвярэй і адчыніў іх, спачатку нават не паварушыўся.
— Ён ізноў дамагаўся месца настаўніка абароны ад сіл зла, сэр? Ён не сказаў…
— О, вядома ж, ён жадаў выкладаць абарону ад сіл зла, — адказаў Дамблдор. — І наступствы нашай сустрэчы гэта даказваюць. Ці бачыш, з тых часоў, як я адмовіў лорду Валан дэ Морту, нікому не атрымалася пратрымацца на гэтым месцы больш года.
21. Недасяглы пакой
Увесь наступны тыдзень Гары ламаў галаву над тым, як пераканаць Слагхорна падзяліцца праўдзівымі ўспамінамі, але прыдумаць нічога не мог і, як заўсёды, вырашыў пашукаць рады на палях "Вышэйшага зеллеварэння”, паколькі ўжо абвык лічыць гэтую кнігу лекамі на ўсе выпадкі жыцця.
— Тут ты нічога не знойдзеш, — цвёрда сказала Герміёна позна ўвечар у нядзелю.
— Ой, толькі не пачынай, — незадаволена адклікнўся Гары. — Калі бы не Прынц, Рона бы цяпер з намі не было.
— Быў бы, калі бы ў першым класе ты як след слухаў Снэйпа, — адрэзала Герміёна.
Гары прапусціў яе слова міма вушэй. Ён як раз натыкнуўся на загавор Сектумсемпра, надрапанае па-над інтрыгуючым надпісам: "Для ворагаў", і адразу жа захацеў яго выпрабаваць, але пабаяўся рабіць гэта пры Герміёне і толькі ўпотай захіліў куток старонкі.
Яны сядзелі перад камінам у агульнай гасцінай, дзе цяпер засталіся адны толькі шасцікурснікі. Яшчэ нядаўна тут панавала мітусня: пасля вячэры рабяты выявілі на дошцы аб'яву, якая паведамляла, што першы іспыт на трансгрэссію адбудзецца дваццаць першага красавіка. Тым, хто да гэтага часу дасягне паўналецця, прапаноўвалася запісацца на дадатковыя практычныя заняткі, якія павінны былі праводзіцца ў Хоксмідзе пры захаванні найстражйшых мер бяспекі.