Рон, прачытаўшы аб'яву, запанікаваў; у яго пакуль нічога не атрымлівалася і ён баяўся, што не паспее падрыхтавацца да іспыту. Герміёна двойчы паспяхова трансгрэссіравала і пачувалася больш упэўнена, а Гары да сямнаццацігоддзя заставалася цэлых чатыры месяцы, і яго ўся гэтая гісторыя не дакраналася.
— Ты хоць бы ўжо ўсё ўмееш, — здушаным голасам сказаў Рон. — І у ліпені спакойна здасі!
— У мяне атрымалася ўсяго адзін раз, — нагадаў Гары; на мінулым занятку ён здолеў нарэшце знікнуць і зноўку матэрыялізавацца ў кольцы.
Рон забіў кучу часу на гучныя жальбы аб уласнай бесталковасці і зараз, страшна мучачыся, паспешліва дапісваў надзвычай цяжкае сачыненне для Снэйпа, з якім Гары і Герміёна ўжо разрабіліся. Гары не чакаў нічога, акрамя самой нізкай адзнакі — яны са Снэйпам цалкам расхадзіліся ў меркаваннях адносна таго, як лепш дужацца з дзяментарамі. Зрэшты, цяпер яго гэта не хвалявала; значна важней был ўспамін Слагхорна.
— Кажу табе, Гары, твой ідыёцкі Прынц не дапаможа! — яшчэ гучней выклікнула Герміёна. — Прымусіць чалавека дзейнічаць па сваёй указцы можна толькі заклёнам Імперыё, а яго ўжываць забаронена…
— Дзякуй, я ў курсе, — кінуў Гары, не адрываючы вока ад падручніка, — таму і адшукваю нешта яшчэ. Дамблдор кажа, сыроватка праўды не падыходзіць, але, можа, ёсць якое-небудзь зелле або загавор…
— Ты ўзяўся за справу не з таго канца, — перабіла Герміёна. — Дамблдор сказаў, што падарацца да яго памяці можаш толькі ты. Гэта значыць, ты валодаеш такім уплывам на Слагхорна, якога няма ў іншых. І значыць, яму не зелле трэба падсоўваць, гэта ўсякі дурань зможа, а…
— Як пішацца "агрэсіўны "? — спытаў Рон, гледзячы ў свой тэкст, і моцна падтрос пяро. — Бо не мжожа ж яно пачынацца з У— Г— Р…
— Не, — сказала Герміёна, прысоўваючы да сабе складанне Рона. — І не " прыдвасце", а "прадвесце ". Што ў цябе за пяро?
— З крамы Фрэда і Джорджа, з праверкай арфаграфіі… толькі, па-мойму, чары ўжо скончыліся…
— Ды ўжо, відавочна, — Герміёна ткнула ў загаловак, — бо нас прасілі напісаць, як спраўляцца з дзяментарамі, а не "дэмымрамі", і потым, я не памятаю, каб ты мянял імя на "Руніл Уэзліб".
— О не ! — ускрыкнуў Рон, у жаху ўтаропіўшыся на пергамент. — Толькі не кажаце, што прыйдзецца зноўку перапісваць!
— Нічога страшнага, цяпер мы ўсё паправім, — Герміёна пасунула сачыненне да сабе і дастала чарадзейную палачку.
— Герміёна, я цябе каха… люблю, — сказаў Рон, адкідваючыся ў крэсле і стомлена праціраючы вочы.
Герміёна ледзь счырванела, але адказала толькі:
— Галоўнае, не кажы гэтага пры Лавандзе.
— Не скажу, — буркнуў Рон сабе ў далоні. — Або, наадварот, скажу… і хай яна мяне кіне…
— Чаму бы табе самому гэтага не зрабіць, калі табе так жадаецца? — пацікавіўся Гары.
— Ты нябось нікога не кідаў, — адклікаўся Рон. — Вы з Чу проста…
— Проста ўзялі і разыйшліся, так, — пагадзіўся Гары.
— Вось бы і мне з Лавандой так, — змрочна вымавіў Рон, назіраючы, як Герміёна моўчкі пастуквае кончыкам чарадзейнай палачкі па няправільна напісаных словах, а тыя самі сабой выпраўляюцца. — Але чым больш я намякаю, што жадаю завязаць, тым мацней яна за мяне чапляецца. Прама гіганцкі кальмар нейкі.
— Трымай, — хвілін праз дваццаць сказала Герміёна, працягваючы Рону сачыненне.
— Дзякуй вялікі-прывялікі, — падзякаваў Рон. — Можна, я скончу тваім пяром?
Гары, так і не выявіўшы ў нататках Прынца-Паўкроўкі нічога карыснага, агледзеўся па баках. Яны засталіся ў гасцінай адны; Сімус толькі што адправіўся спаць, на чым свет праклінаючы Снэйпа разам з яго сачыненнем. Было ціха, толькі ў каміне патрэскваў агонь і Рон шастаў пяром Герміёны, дапісваючы работу. Гары зачыніў падручнік, пазяхнуў, і раптам…
Лясь.
Герміёна ціха войкнула, Рон праліў на пергамент чарніла, а Гары выклікнуў:
— Крычар!
Дамавы эльф сагнуўся ў нізкім паклоне і загаварыў, звяртаючыся да ўласных ног:
— Гаспадар загадаў рэгулярна дакладваць аб тым, чым займаецца малодшы Малфой, і Крычар прыйшоў паведаміць…
Лясь.
Побач са Крычарам паўстаў Доббі у чахле для імбрычка, які з'ехаў набакір.
— Доббі таксама дапамагаў Гары Потэру! — піскліва ўскрыкнуў ён, пакрыўджана пакрывіўшыся на другога эльфа. — А Крычар абавязаны папярэджваць Доббі, калі адпраўляецца да Гары Потэру, каб рапартаваць разам!
— Што гэта? — спытала Герміёна, дашчэнту ўзрушаная нечаканым нашэсцем эльфаў. — Гары, у чым справа?
Гары нерашуча маўчаў: ён не казаў Герміёне, што даручыў Крычару і Доббі назіранне за Малфоем, але ведаў, што дамавікі эльфы для яе — хворае пытанне.