— Яны… сочаць за Малфоем па маім даручэнні, — прызнаўся ён нарэшце.
— Днём і ўначы, — прокаркал Крычар.
— Доббі не спал цэлы тыдзень, Гары Потэр! — ганарліва паведаміў Доббі і злёгку пахіснуўся.
Герміёна прыйшла ў абурэнне.
— Ты не спаў, Доббі? Гары, ты бо не мог загадаць, каб…
— Вядома, не, — паспяшаўся запэўніць Гары. — Доббі, спаць можна, зразумеў? Але вы хоць што-небудзь высвятлілі? — хутка, пакуль зноў не ўмяшалася Герміёна, спытаў ён.
— Спадар Малфой ідзе высакародна, як належыць персоне яго паходжання, — адразу зарыпаў Крычар. — Рысамі ён нагадвае маёй гаспадыню, а манерамі….
— Драко Малфой — дрэнны хлапчук! — гнеўна піскнуў Доббі. — Дрэнны хлапчук, які… які…
Ён здрыгануўся, увесь, ад пэндзліка чахольчыка да кончыкаў шкарпэтак, і рынуўся да каміна, відавочна збіраючыся кінуцца ў агонь. Гары, якому такія паводзіны было не ў навінку, схапіў эльфа папярок тулавы і падняў у паветра. Доббі заторгаўся, спрабуючы вырвацца, потым нямогла змяк.
— Дзякуй, Гары Потэр, — перарывіста выдыхнуў ён. — Доббі пакуль цяжка дрэнна казаць аб былых гаспадарах…
Гары адпусціў яго; Доббі паправіў капялюш-чахольчык і з выклікам звярнуўся да Крычару:
— Але Крычар усё роўна павінен ведаць, што Драко Малфой — дрэнны спадар для дамавіка-эльфа!
— Так, нам зусім нецікава слухаць, як ты любіш Малфоя, — сказаў Гары Крычару. — Таму апусцім прызнанні ў любві і пяройдзем да таго, чым ён займаецца.
Крычар з абураным выглядам зноў адвесіў паклон і забубніў:
— Спадар Малфой есць у Вялікай зале, спіць у спальні, наведвае заняткі па розных…
— Доббі, распавядзі ты, — абарваў Гары. — Ён хадзіў у якое-небудзь недазволенае месца?
— Гары Потэр, сэр, — заппішчаў Доббі, у велізарных вачах якога паблісквалі водбліскі каміна, — Доббі ні разу не заспеў юнага Малфоя за парушэннем правіл, але відаць, што ён баіцца атрымаць спагнанне. Ён рэгулярна ходзіць на сёмы паверх з рознымі іншымі школьнікамі, і тыя вартуюць, пакуль ён сядзіць у…
— У Патрэбным пакоі! — Гары трэснуў сябе па ілбе "Вышэйшым зеллеварэннем". Герміёна і Рон здзіўлена на Яго глядзелі. — Дык вось куды ён швэндаецца! Вось дзе ён… займаецца сваімі справункамі! Вось чаму знікае з карты — калі ўдумацца, я ніколі не бачыў тамака Патрэбнага пакоя!
— Можа, Марадзёры не ведалі аб яе існаванні, — заўважыў Рон.
— Думаю, гэта частка яе магічных уласцівасцяў, — сказала Герміёна. — Калі трэба, каб яе нельга было ўбачыць на карце, яе і не відаць.
— Доббі, а табе не атрымалася падгледзець, чым ён тамака займаецца? — з прагнай цікаўнасцю спытаў Гары.
— Не, Гары Потэр, гэта немагчыма, — адказаў Доббі.
— Дурасці, — адрэзаў Гары. — Малфой летась пракраўся ў нашу штаб-кватэру, вось і я таксама праймуся туды і падгледжу за ім, без праблем.
— Сумняваюся, Гары, — павольна вымавіла Герміёна — Малфой ведаў, для чаго мы карысталіся гэтым пакоем, таму што дурніца Марыетта прагаварылася. Яму было трэба, каб Пакой была штаб-кватэрай А Д, і яна ёю сталася. А ты не ведаеш, чым яна з'яўляецца для Малфоя, і не ведаеш, чаго прасіць.
— Нічога, што-небудзь прыдумаю, — адмёў усе пярэчанні Гары. — Доббі, ты малайчына!
— Крычар таксама разумніца, — ласкава пахваліла Герміёна. Крычар, аднак, не выказаў і цені падзякі, а толькі адвёў у бок велічэзныя, у чырвоных прожылках вочы і скрыпуча забурчэў у столь: — Бруднакроўка звяртаецца да Крычара, Крычар прыкінецца, быццам не чуе …
— Пшэл прэч, — рыкнуў Гары. Крычар, адвесіўшы напрыканцы нізкі паклон,трансгрэссіраваў. — Табе таксама лепш пайсці паспаць, Доббі.
— Дзякуй, Гары Потэр, сэр! — шчасліва піснуў Доббі і таксама выпарыўся.
Ледзь эльфы зніклі, Гары звярнуўся да Рона і Герміёны і з запалам спытаў:
— Ну, як вам гэта? Мы ведаем, дзе бывае Малфой! Зараз ён у нас у руках!
-Выдатна, — хмурна буркнуў Рон, спрабуючы змакрэць чарнільную кашу, якая яшчэ нядаўна была амаль скончаным складаннем. Герміёна падцягнула пергамент да сабе і стала збіраць чарнілы чарадзейнай палачкай.
— А што гэта ён казаў пра "розных іншых школьнікаў"? — успомніла Герміёна. — Колькі ў Малфоя памагатых? Па ідэі, ён не павінен давяраць свой сакрэт усім і кожнаму…
— Так, дзіўна, — нахмурыўся Гары. — Я чуў, як ён казаў Крэбу: цябе, маўляў, мае справы не датыкаюцца… і калі ён распавядае ўсім гэтым… усім гэтым…
Гары замоўк і ўтаропіўся ў агонь.
— Які жа я дурань, — ціха прагаварыў ён. — Усё цалкам відавочна! У падзямелле цэлы чан гэтага дабра … ён мог сцягнуць трохі тады на ўроку…
— Што сцягнуць? — не зразумеў Рон.