— Зваротнае зелле. На самім першым уроку Слагхорн паказваў яго нам, і Малфой трохі выкраў… На варце ніякія не розныя школьнікі… а Крэб і Гойл, як звычайна… так-так, усё сходзіцца! — Гары ўскочыў і прыняўся расхаджваць перад камінам. — Гэтыя балваны зробяць для яго што заўгодна, нават калі ён не растлумачыць, навошта… але ён не жадае, каб іх бачылі побач з Патрэбным пакоем, вось і прымушае змяняць аблічча… тыя дзве дзяўчынкі, якіх я бачыў з ім, калі ён прапусціў квідышны матч… Ха! Крэб і Гойл!
— Ты жадаеш сказаць, — вельмі ціха вымавіла Герміёна, — што тая маленькая дзяўчынка, якой я паправіла шалі …
— Вядома! — гучна выклікнуў Гары, гледзячы на яе шырока расхінутымі вачамі. — Вядома! Мабыць, Малфой якраз быў у Патрэбным пакоі, і яна — цьфу, што я кажу! — ён выпусціў шалі, каб папярэдзіць Малфоя: не выходзь, тут чужыя! А дзяўчынка, якая выпусціла жабіну ікру, памятаеце? Мы ўвесь час хадзілі побач, самі таго не разумеючы!
— Ён ператварае Крэб і Гойла ў дзяўчынак? — грубіянска хіхітнуў Рон. — Ну і ну… нядзіўна, што ў апошні час яны такія няшчасныя… як гэта яны яго яшчэ не паслалі….
— І не пашлюць, калі бачылі Чорную метку, — сказаў Гары.
— Хм-м-м…Чорная метка, у існаванні якой мы далёка не ўпэўненыя, — скептычна заўважыла Герміёна. Яна згарнула ў люлечку высмаглае сачыненне Рона, пакуль з ім не здарылася яшчэ якая-небудзь пошасць, і перадала Рону.
-Паглядзім, — упэўнена заявіў Гары.
— Паглядзім, — пагадзілася Герміёна, устала з крэсла і пацягнулася. — Толькі, Гары, не схадзі з розуму раней часу, мне ўсё-ткі здаецца, што ты не зможаш патрапіць у Патрэбны пакой, не ведаючы, што ён там робіць. І не забывай, — яна ўскінула на плячо свой цяжкі заплечнік і вельмі сур'ёзна паглядзела на Гары, — па розуме табе вынікала бы засяродзіцца на ўспаміне Слагхорна. Дабранач.
Гары праводзіў яе незадаволеным поглядам і, як толькі дзверы ў спальню дзяўчынак зачынілася, звярнуўся да Рону:
— Што скажаш?
— Вось бы ўмець трансгрэссіраваць, як дамавый эльф, — вымавіў Рон, летуценна гледзячы на месца, адкуль нядаўна знік Доббі. — Тады выпрабаванні былі б ў мяне ў кішэні.
Ноч Гары правёў дрэнна. Ён, як яму здалося, шмат гадзін праляжаў без сну, варожачы, для чаго Малфою запатрабавалася Патрэбны пакой і што ён, Гары, убачыць тамака заўтра. Бо, нягледзячы на асцярогі Герміёны, Гары быў упэўнены: калі Малфой смог патрапіць у штаб-кватэру А Д, то і ён патрапіць… але куды? Што гэта можа быць? Пакой для сустрэч? Сховішча? Майстэрня? Мазгі Гары гудзелі, а яго сны, калі ён нарэшце заснуў, былі абрывачныя і неспакойныя: Малфой ператвараўся ў Слагхорна, той, у сваю чаргу, станавіўся Снэйпам…
Раніцай за сняданкам Гары дрыжаў ад нецярпення; ён цвёрда вырашыў выдаткаваць вольны час перад Абаронай ад сіл зла на то, каб паспрабаваць пракрасціся ў Патрэбны пакой, і цяпер шэптам распавядаў Рону аб сваіх задумах. Герміёна знарок не выяўляла да гэтага ніякай цікавасці, і Гары сердаваў, лічачы, што яна магла бы моцна дапамагчы яму, калі бы толькі захацела.
-Слухай, — ціха сказаў ён, нахіляючыся наперад і накрываючы далонню свежы нумар "Прарока", каб не даць Герміёне схавацца за газетай. — Я не забыўся пра Слагхорна, але не ўяўляю, як вывудзіць у яго ўспамін. А пакуль мяне не ахіне, чаму бы не пасачыць за Малфоем?
— Я жа сказала, ты павінен угаварыць Слагхорна, — адказала Герміёна. — А не абхітрыць або зачараваць, інакш Дамблдор і сам бы даўно гэта зрабіў, прычым у дзве секунды. Таму табе трэба не пхацца ў Патрэбнага пакоя, — яна выдрала "Прарок" з-пад рукі Гары і разгарнула яго на першай старонцы, — а шукаць Слагхорна і заклікаць да лепшага боку яго натуры.
Яна прынялася праглядаць загалоўкі.
— Хто-небудзь з знаёмых…? — спытаў Рон.
— Так! — выклікнула Герміёна. Гары і Рон ледзь не папярхнуліся. — Не-не, усё ў парадку, ніхто не памёр — тут пра Мундугнуса. Яго арыштавалі і адправілі ў Азкабан! Судзячы па ўсім, ён жадаў кагосьці абкрасці і прыкінуўся інферналам… Яшчэ знік нейкі Актавіўс Перэтс… А яшчэ, які жах, арыштавалі дзевяцігадовага хлопчыка! Ён спрабаваў забіць бабулю з дзядулем, накшталт бы пад праклёнам Імперыё…
Яны даелі сняданак у маўчанні. Затым Герміёна пайшла на старажытныя руны, Рон — у агульную гасціную дапісваць працу пра дзяментараў, а Гары — у калідор на сёмым паверсе, да габелена, на якім Барнабас Бязвежавы навучаў тралей балету.
У першым жа пустым пераходзе Гары надзеў плашч-нябачанку, але ён дарма турбаваўся: у габелена нікога не было. Гары не ведаў, як прасцей патрапіць у Пакой — калі Малфой унутры або, наадварот, калі яго тамака няма, але ўзрадаваўся, што на першы раз пад нагамі хоць бы не будуць блытацца Крэб і Гойл у аблічча адзінаццацігадовых дзяўчынак.