Перад патаемнай дзвярамі ў Патрэбны пакой Гары зачыніў вочы. Ён добра памятаў, што трэба рабіць; летась паспеў выдатна натрэніравацца. Засяродзіўшы ўсю волю на сваім жаданні, ён паўтараў пра сябе: "Мне трэба ўбачыць, чым тамака, усярэдзіне, займаецца Малфой… Мне трэба ўбачыць, чым тамака, усярэдзіне, займаецца Малфой… Мне трэба ўбачыць, чым тамака, усярэдзіне, займаецца Малфой"…
Ён тры разу мінуў міма дзвярэй, а затым, з сэрцам, якое гучна білася, звярнуўся да яе тварам, адкрыў вочы і ўпёрся поглядам у абсалютна гладкую сцяну.
Гары ступіў наперад і паспрабаваў яе пхнуць. Сцяна засталася каменнай і непадатлівай.
— Добра, — услых прагаварыў Гары, — добра… я не то думаў…
Трохі памеркаваўшы, ён ізноў захадзіў з зачыненымі вачамі, старанна канцэнтруючыся на думкі:
Мне трэба ўбачыць месца, дзе таемна бывае Малфой… Мне трэба ўбачыць месца, дзе таемна бывае Малфой…
Пасля трох праходаў ён з надзеяй адкрыў вочы.
Дзверэй не было.
— Слухай, не дуры, — незадаволена сказаў ён сцяне. — Я жа ясна выказаўся… ну, добра…
Гары на пару хвілін задумаўся, а потым закрочыў зноў.
Мне трэба, каб ты сталў тым, чым становішся для Драко Малфоя…
Ён замёр з зачыненымі вачамі і прыслухаўся, нібы спадзяючыся ўлавіць момант, калі ў сцяне ўтворыцца дзверы. Аднак нічога не пачуў, акрамя падаленага цвыркання птушак на вуліцы, і рашуча расхінуў вочы.
Дзверы не было.
Гары вылаяўся. Хтосьці завішчаў. Гары азірнуўся і ўбачыў зграйку першаклашак, у якія страху ўцякалі за кут; яны, відавочна, вырашылі, што сустрэлі вельмі нявыхаваны прывід.
Мінула гадзіна. Гары перакаштаваў усе мажлівыя варыяцыі на тэму "мне трэба ўбачыць, што робіць усярэдзіне Драко Малфой", але ў выніку з неахвотай прызнаў, што Герміёна, верагодна, права і пакой папросту не жадае перад ім адчыняцца. Стомлены і раззлаваны, Гары пайшоў на Абарону ад сіл зла. Па дарозе ён сцягнуў з сябе плашч-нябачанку і саўгануў яго ў заплечнік.
— Ізноў спазняемся, Потэр, — халодна вымавіў Снэйп, ледзь Гары ўбег у асветлены свечкамі клас. — Мінус дзесяць балаў Грыфіндору.
Гары з нянавісцю паглядзеў на Снэйпа і плюхнуўся побач з Роном. Палова класа яшчэ не пасела, усё даставалі падручнікі і раскладвалі рэчы; ён прыйшоў ненашмат пазней астатніх.
— Першым чынам я жадаю сабраць вашы працы па дзяментарам, — сказаў Снэйп і нядбайна ўзмахнуў чарадзейнай палачкай. Дваццаць пяць пергаментных скруткаў накіраваліся да яго па паветры і акуратнай стопкай склаліся на стале. — Дзеля вашай жа выгоды спадзяюся, што яны апынуцца лепш таго глупства, які мне прыйшлося чытаць аб супраціве заклёну Імперыё. А зараз, калі вы павінны адкрыць падручнікі на старонцы… у чым справа, містэр Фініган?
— Сэр, — загаварыў Сімус, — скажыце, а як адрозніць інфернала ад прывіда? У "Прароку" пісалі пра інфернала…
— Нічога падобнага, — нудна запярэчыў Снэйп.
— Але, сэр, кажуць…
— Калі бы вы ўважліва прачыталі газету, містэр Фініган, то ведалі бы, што так званы інфернал апынуўся не кім іншым, як бездапаможным зладзюжкай па імі Мундугнус Флетчар.
— Я лічыў, Снэйп і Мундугнус на адным боку? — шапнуў Гары Рону і Герміёне. — Ён бы павінен хвалявацца, што Мундугнуса арышта…
— Здаецца, Потэру ёсць чым з намі падзяліцца, — Снэйп нечакана паказаў у канец класа і ўпіўся ў Гары сваімі чорнымі вачамі. — Давайце спытаем у яго, як жа адрозніць інфернала ад прывіда.
Усё азірнуліся да Гары, і ён стаў спешна ўспамінаць, што казаў Дамблдор, калі яны наведвалі Слагхорна.
— Э-э… м-м… прывіды… празрыстыя… — прамямліў ён.
— Геніяльна, — здзекліва захапіўся Снэйп, перакрыўляючы вусны ва ўсмешцы. — Адразу відаць, што шэсць гадоў навучання не мінулі для вас дарма. Прывіды празрыстыя.
Пэнсі Паркінсан пранізліва хіхікнула, іншыя кпліва зморшчылі насы. Гары зрабіў глыбокі ўдых і, хоць усярэдзіне ў яго ўсё кіпела, спакойна працягнуў:
— Так, прывіды празрыстыя, а інферналы — трупы, так? Значыць, яны цвёрдыя…
— Гэта мог бы распавесці і пяцігадовы, — ашчэрыўся Снэйп. — Інфернал — труп, уваскрэшаны загаворам чорнага чараўніка. Інферналы не жывыя істоты, яны дзейнічаюць па волі ведзьмака падобна марыянеткам. Прывід жа, як усім вядома, іста, адбітак спачылай душы, пакінуты на зямлі… празрысты, па справядлівай зацемцы шматмудрага Потэра.
— Тое, што сказаў Гары, і ёсць самае каштоўнае! А як іх яшчэ адрозніць? — умяшаўся Рон. — Сустрэнешся з такім у цёмным завулку,і застанецца толькі зразумець, цвёрды ён або не! Не пытаць жа: "Выбачайце, вы выпадкова не адбітак спачылай душы?"