Па класе пабег хахаток, хутка сціхлы пад поглядам Снэйпа.
— Яшчэ мінус дзесяць балаў Грыфіндору, — сказаў ён. — Вельмі разумна, Рональд Уізлі. Зрэшты, чаго і чакаць ад чалавека, які настолькі цвёрды, што не ў стане трансгрэссіраваць ні на адну цалю.
Гары абурана адкрыў рот, але Герміёна схапіла яго за руку і шэптам выклікнула:
— Не трэба, перастань! Які сэнс, толькі запрацуеш чарговае спагнанне і ўсё!
— Такім чынам, адкрыйце падручнікі на старонцы дзвесце трынаццаць, — неўзаметку ўсміхаючыся, загадаў Снэйп, — і прачытайце першыя два абзаца аб катавальным праклёне…
Рон увесь урок падушана маўчаў. Калі празваніў звон, Лаванда падышла да яго і Гары (заўважыўшы яе набліжэнне, Герміёна містычнай выявай знікла) і прынялася абурацца бестактоўнасцю Снэйпа, але толькі мацней раззлавала Рона; каб адкараскацца ад яе, ён услед за Гары схаваўся ў мужчынскім туалеце.
— Пагадзіся, што Снэйп мае рацыю, — сказаў Рон, пару хвілін моўчкі прастаяўшы перад якое трэснула люстэркам. — Нават не ведаю, ці варта здаваць іспыт. Нічога ў мяне не атрымаецца трансгрэссіяй…
— Але можаш дадаткова пазаймацца ў Хоксмідзе і паглядзець, што атрымаецца, — слушна заўважыў Гары. — Так або інакш, гэта цікавей, чым заскакваць у ідыёцкае кола. А ужо потым, калі табе здасца, што ты ўсё роўна… як бы гэта… не настолькі добра парыхтаваны, як жадалася бы, то можаш адкласці іспыт і здаць улетку са мно…. Міртл, тут мужчынскі туалет!
З унітаза суседняга адсека выляцела прывіда дзяўчынкі і прынялося плаваць пад столлю, разглядаючы іх скрозь тоўстыя, белыя, круглыя ачкі.
— А-а, — змрочна прабурчэла яна. — Гэта вы.
— А ты каго чакала? — спытаў Рон, гледзячы на яе ў люстэрка.
— Нікога, — хмурна адрэзала Міртл, калупаючы вугор на падбародку. — Ён сказаў, што вернецца да мяне… але ты таксама так казаў… — яна пакрыўджана пакрывілася на Гары, — а сам не прыходзіў шмат месяцаў. Я даўно зразумела: хлапчукам нельга давяраць.
— Мне здавалася, ты жывеш у іншым туалеце, — сказаў Гары, які вось ужо некалькі гадоў старанна абыходзіў яго бокам.
— Так і ёсць, — Міртл незадаволена тузанула плячом, — але гэта не значыць, што мне нельга адтуль выходзіць. Я калісьці бачыла цябе ў ваннай, памятаеш?
— Вельмі жыва, — адказаў Гары.
— Я думала, я яму падабаюся, — пажалілася Міртл. — Можа, калі вы сыдзеце, ён з'явіцца? У нас гэтулькі агульнага… я ўпэўненая, ён гэта таксама адчуў…
Яна з надзеяй паглядзела на дзверы.
— Шмат агульнага? — перапытаў павесялеўшы Рон. — У сэнсе, ён таксама жыве у каналізацыйнай трубе?
— Не! — з выклікам кінула Міртл. Па старым, выкладзеным кафляй пакоі разляцелася гучнае рэха. — Ён таксама вельмі адчувальны і яго таксама крыўдзяць, яму самотна і не з кім пагаварыць, і ён не саромеецца плакаць!
— Тут хтосьці плакаў? — зацікавіўся Гары. — Хто? Маленькі хлопчык?
— Не тваё справа! — адрэзала Міртл, утаропіўшы маленькія слезлівыя вочкі на Рона, які адкрвта ўсміхаўся ў увесь рот. — Я абяцала нікому не казаць і панясу яго сакрэт з сабой у…
— …ужо сапраўды не ў дол? — чмыхнуў Рон. — У адстойнік, яшчэ можа быць…
Міртл люта завыла і нырнула зваротна ва ўнітаз, расплюхаўшы ваду на падлогу. У Рона пасля пікіроўкі з ёй, падобна, адкрылася другое дыханне.
— Ты маеш рацыю, Гары, — сказаў ён, ўскідваючы на плячо заплечнік, — трэба спачатку патрэніравацца, а ўжо потым вырашаць, здаваць іспыт або не.
Такім чынам, у найбліжэйшыя выходныя Рон, Герміёна і іншыя шасцікурснікі, якім у пакінутыя да іспыту два тыдні выконвалася семнаццаць, адпраўляліся ў Хоксмід. Гары з зайздрасцю глядзеў, як яны рыхтуюцца да выхаду; ён нудзіўся па паходах у вёску, да таго ж дзень быў нейкі асабліва прыемны, і неба ўпершыню за доўгі час расчысцілася. Але Гары жадаў выкарыстаць вольны час для таго, каб яшчэ разок паспрабаваць узяць прыступам Патрэбны пакой. Выпраўляючы Рона і Герміёну, ён у вестыбюлі падзяліўся з імі сваімі планамі.
— Лепш бы, — адказала Герміёна, — ты пайшоў у кабінет Слагхорна і паспрабаваў выстарацца ўспамін.
— Я спрабую! — з прыкрасцю выклікнуў Гары, і гэта была праўдзівая праўда. На мінулым тыдні ён затрымваўся пасля кожнага ўроку зеллеварэння, разлічваючы пагаварыць з Слагхорном сам-насам, але той заўсёды так хутка ўцякаў з класа, што Гары не паспяваў яго перахапіць. Двойчы Гары падыходзіў да яго кабінета, стукаў, але не атрымліваў адказу, хоць у другі раз выразна ўчуў шамаценне старога грамафона, якое, зрэшты, імгненнасціхала.
— Ён не жадае са мной размаўляць! Бачыць, што мне трэба, але ўвільвае!