— Так, але дзеля такога? — адклікалася Герміёна. — Калі Хагрыд сапраўды патрабаваўся ў дапамогі, мы шматлікім рызыкавалі, але… у выніку… Арагог памёр. Калі бы гаворка ішла аб яго выратаванні…
— То я бы сапраўды не пайшоў, — цвёрда заявіў Рон. — Герміёна, ты яго не бачыла. Павер, смерць яму вельмі на карысць.
Гары забралаў у яго цыдулку і паглядзеў на якія расплыліся чарнільныя плямы. Відаць было, што слёзы ліліся на пергамент ці ледзь не раўчуком…
— Гары, спадзяюся, ты не збіраешся ісці? — спытала Герміёна. — Каб атрымаць спагнанне з-за такой дурасці?
Гары ўздыхнуў.
— Ведаю, ведаю, — сказаў ён. — Хагрыд спакойна пахавае Арагога і без нас.
— Вось менавіта, — з відавочным палягчэннем адказала Герміёна. — Слухай, сёння днём на зеллеварэнні амаль нікога не будзе, у нас жа іспыт… паспрабуй як-небудзь улагодзіць Слагхорна!
— Думаеш, на пяцьдзесят сёмай разоў мне нарэшце ўсміхнецца поспех? — горка ўсміхнуўся Гары.
— Поспех! — раптам выклікнуў Рон. — Гары, вось яно — поспех!
— Гэта значыць?
— Скарыстайся зеллем поспеху!
— Рон, сапраўды… сапраўды! — узрушана ўскрыкнула Герміёна. — Вядома! Як я сама не дадумалася?
Гары ўтаропіўся на сваіх сяброў.
— Фелікс Фелецыс? Не ведаю… я жадаў яе пашанаваць…
— Для чаго? — здзіўлена спытаў Рон.
— Што можа быць важней гэтага ўспаміну? — падтрымала Герміёна.
Гары не адказаў. Думка аб каштоўнай маленькай бутэлечцы даўно ўтойвалася ў глыбінях яго прытомнасці; у ім спелі смутныя, смутныя летуценні: Джыні парывае з Дынам, Рон чамусьці цешыцца, што яна зараз сустракаецца з Гары… Ён сам сабе не прызнаваўся ў гэтым, няўжо што ў сне або на мяжы паміж сном і явай…
— Гары? Дзе ты лунаеш? — паклікала Герміёна.
— Што?... А, так, вядома, — сказаў ён, прыходзячы ў сябе. — Так… добра. Калі мне цяпер не атрымаецца разгаварыць Слагхорна, то ўвечар я прыму трохі фартуны і паспрабую яшчэ раз.
— Вырашанае, — бадзёра вымавіла Герміёна, устала і выканала грацыёзны пірует. — Кірунак… настрой… — прамармытала яна.
— Спыні, — узмаліўся Рон, — мяне і так ванітуе…. Ой, хутчэй, хавайце мяне!
У двары з'явіліся яшчэ дзве дзяўчынкі, і Рон нырнуў за спіну да Герміёны.
— Гэта не Лаванда, — дасадна сказала яна.
— Выдатна, — Рон асцярожна вызірнуў з-за пляча Герміёны. — Чорт, глядзіце, яны нейкая журботныя.
— Гэта сёстры Мантгамеры і, натуральна, яны журботныя, няўжо ты не чуў пра іх малодшага брата? — здзівілася Герміёна.
— Сапраўды кажучы, я ўжо не паспяваю сачыць, што ў каго адбываецца з сваякамі, — адказаў Рон.
— На яго напаў пярэварацень. Кажуць, іх мама адмовілася дапамагаць Пажыральнікамі Смерці. Як бы тамака ні было, хлопчыку было ўсяго пяць і ён памёр у св. Лапіку, яго не змаглі выратаваць.
— Памёр? — узрушана паўтарыў Гары. — Але бо ад гэтага не паміраюць, проста ты таксама ператвараешся ў пярэваратня?
— Часам паміраюць, — з незвычайнай суровасцю сказаў Рон. — Я чуў, такое бывае, калі пярэварацень занадта захапляецца.
— А хто гэта быў? — хутка спытаў Гары.
— Кажуць, Фенрыр, — адказала Герміёна.
— Я так і ведаў — маньяк, які палюе за дзецьмі, той, аб кім распавядаў Лубін! — гнеўна выклікнуў Гары.
Герміёна маркотна паглядзела на яго і сказала:
— Гары, ты павінен выстарацца ўспамін. Каб спыніць Валана дэ морт. Бо ўвесь гэты кашмар з-за яго…
Наверсе стукнуў звон. Рон і Герміёна з перапуджаным выглядам ускочылі.
— Усё будзе добра, — запэўніў іх Гары. Яны пайшлі да вестыбюля, дзе збіраліся тыя, хто сёння здаваў апарыраванне. — Поспехі.
— Табе таксама! — Герміёна шматзначна паглядзела на Гары, які ўжо звярнуў да падзямелля.
У той дзень на зеллеварэнні вучняў было ўсяго трое: Гары, Эрні і Драка Малфой.
— Занадта юныя для іспыту? — лагодна хахатнуў Слагхорн. — Нават семнаццаці няма?
Яны паматалі галовамі.
— Ну і нічога страшнага, — весяла працягваў Слагхорн, — раз нас так мала, давайце бавіцца. Хай кожны прыгатуе мне што-небудзь цікавенькага!
— Выдатная ідэя, сэр, — лісліва сказаў Эрні, паціраючы рукі. Але Малфой нават не ўсміхнуўся.
— У якім сэнсе "цікавенькага"? — змрочна запытаўся ён.
— Здзівіце мяне чым-небудзь, — легкадумна адклікаўся Слагхорн.
Малфой, падціснуўшы вусны, адкрыў "Вышэйшае зеллеварэнне". Было ясней яснага, што ён лічыць гэты ўрок пустой стратай часу і шкадуе, што яго нельга правесці ў Патрэбным пакоі. Усё зразумела, думаў Гары, назіраючы за ім па-над сваім падручнікам.
Цікава, яму здаецца або Малфой схуднеў, як і Бамс? І ужо сапраўды збляднеў; скура па-ранейшаму шараватая, мусіць, таму, што ў апошні час ён рэдка выходзіць на вуліцу. І у ім зусім не засталося нахабствы, ажыўленасці, фанабэрыстасці; нічога ад той фанабэрыстай развязнасці, з якой ён у "Хогварц-экспрэсе" выхваляўся місіяй, ускладзенай на яго Валанам дэ морт... і тут магчыма толькі адно тлумачэнне: якая бы ні была місія, справы Малфоя ідуць дрэнна.