— Няма жа, Гары… табе трэба ісці да Слагхорна, забыўся?
— Нічога падобнага, — без ценю сумневу запярэчыў Гары. — Я іду да Хагрыда, мне здаецца, гэта будзе добра.
— Што добра? Закопваць гіганцкага павука? — здзіўлена спытаў Рон.
— Так, — пацвердзіў Гары, выцягваючы з заплечніка плашч-нябачніка. — Я адчуваю, што сёння павінен быць менавіта тамака, разумееце, што я маю ў выглядзе?
— Не, — палаца адказалі Рон і Герміёна. Яны відавочна ўстрывожыліся.
— А гэта сапраўды Фелікс Фелецым? — занепакоілася Герміёна, падносячы бутэлечку да святла. — У цябе не было іншага флакона з… нават не ведаю…
— Адварам тупасці? — выказаў здагадку Рон.
Гары, апранаўшы плашч, засмяяўся. Рон і Герміёна ўстрывожыліся яшчэ больш.
— Даверцеся мне, — сказаў Гары. — Я ведаю, што раблю… або, ва ўсякім разе… — ён упэўнена пайшоў да дзвярэй, — зелле ведае.
Ён зачыніўся плашчом з галавой і пайшоў уніз. Рон і Герміёна паспяшаліся за ім. Дзверы ў падножжа ўсходаў была адчыненая, і Гары праслізнуў туды.
— Што гэта ты тут робіш з ёй? — завішчала Лаванда Браўн, гледзячы скрозь Гары на Рона і Герміёну, якія выскачылі з спальні хлопчыкаў. Рон ледзь не здушыўся сліной. Гары неўзаметку шмыгнуў міма.
Выйсці з агульнай гасцінай апынулася проста: у партрэтную дзюру як раз залазілі Джыні і Дын; Гары праціснуўся паміж імі, выпадкова закрануўшы Джыні.
— Не трэба мяне падсаджваць, Дын, — з лёгкім раздражненнем кінула яна. — Вечна ты са сваёй дапамогай, я выдатна магу сама…
Партрэт, кіўнуўшыся, зачыніўся, але Гары ўсёткі пачуў, як адгыркнуўся Дын… Яшчэ больш узрадаваўшыся, Гары лёгка закрочыў па замку. Ніхто не сустракаўся яму на шляхі і хавацца не прыходзілася, але ён ніколькі не дзівіўся: сёння ён быў самым удачлівым чалавекам у "Хогварцы".
Чаму абавязкова трэба ісці да Хагрыда, ён і паняцці не меў. Здавалася, зелле асвятляе яго шлях усяго на некалькі крокаў наперад: канчатковага пункта не відаць і калі з'явіцца Слагхорн, невядома, затое ясна, што ўзнагародай будзе ўспамін. У вестыбюлі Гары ўбачыў, што Філч забыўся замкнуць уваходную дзверы, і, праззяўшы, расхінуў яе. Пару імгненняў ён проста стаяў, атрымліваючы асалоду ад пахамі травы і вячэрняй свежасці, а потым спусціўся з ганка насустрач змярканню.
На ніжняй прыступцы ён раптам усвядоміў, што да Хагрыда прыемней усяго ісці праз агарод. Гэта было не зусім па шляху, але Гары ведаў, што павінен падпарадкоўвацца свайму капрызу, і накіраваўся наўпрост да градак, дзе ўбачыў Слагхорна, гутарылага з прафесарам Спраўт. Ён узрадаваўся, не выпрабоўваючы, зрэшты, адмысловага здзіўлення, шаснуў за нізкую каменную агароджу і, пачуваючыся ў ладу са ўсім мірам, стаў слухаць іх гутарка.
— …велізарнае дзякуй, што выдаткавалі на мяне гэтулькі часу, Памона, — цырымонна дзякаваў Слагхорн. — Большасць прызнаных аўтарытэтаў сходзяцца ў тым, што яны найболей дзейсныя, калі сабраныя ў змярканні.
— Цалкам згодна, — горача падтрымала прафесар Спраўт. — Гэтага досыць?
— Суцэль, суцэль, — паківаў Слагхорн. Гары ўбачыў у яго ў руках бярэмя нейкіх сцеблаў. — Тут па некалькі лісця на кожнага трэцякласніка плюс яшчэ трохі, калі хтосьці іх перапарыць… ну-з, добрага вам вечара і яшчэ раз велізарнае дзякуй!
Прафесар Спраўт сышла ў цемру да сваіх цяпліц, а Слагхорн накіраваў ступні туды, дзе стаяў нябачны Гары.
Падпарадкоўваючыся раптоўнаму парыву, Гары хупавым рухам сарваў з сябе плашч.
— Добры вечар, прафесар.
— Мэрлінава барада, як ты мяне напалохаў, — сказаў Слагхорн, застываючы на месцы. Ён падазрона паглядзеў на Гары. — Як ты выйшаў з замка?
— Па-мойму, Філч забыўся замкнуць дзверы, — весяла адказаў Гары і з радасцю ўбачыў, што Слагхорн нахмурыўся.
— Здаецца, прыйдзецца на яго заявіць; калі табе цікава маё меркаванне, гэтага чалавека больш хвалюе смецце, чым уласна бяспека… Аднак навошта ты тут, Гары?
— Ці бачыце, сэр, справа ў Хагрыду, — Гары цалкам сапраўды ведаў, што цяпер самае правільнае — казаць праўду. — Ён жудасна засмучаны… але… вы нікому не скажаце, прафесар? Я не жадаю, каб у яго былі непрыемнасці…
Яму атрымалася абудзіць цікаўнасць Слагхорна.
— Не абяцаю, — прабуркаў той. — Але я ведаю, што Дамблдор цалкам давярае Хагрыду, і ўпэўнены, што ён не мог здзейсніць нічога жудаснага…
— Разумееце… у Хагрыда шмат гадоў быў гіганцкі павук… ён жыл у Забароненым лесе… умеў размаўляць і ўсё такое…
— Мне казалі, што ў лесе насяляюць акрамантулы, — ціха вымавіў Слагхорн, аглядаючыся на сцяну чорных дрэў. — Значыць, гэта праўда?
— Так, — кіўнуў Гары. — Але першы, Арагог, якога выгадаваў Хагрыд, учора ўначы памёр. Хагрыд цалкам пабіты і прасіў, каб хтосьці быў з ім на пахаваннях. Я абяцаў прыйсці.