— Як кранальна, — безуважліва прагаварыў Слагхорн, утаропіўшы вялікія маркотныя вочы на далёкія агеньчыкі ў халупе Хагрыда. — М-так… аднак… яд акрамантула надзвычай каштоўны… раз жывёла толькі што памерла, ён, магчыма, яшчэ не высах… я, вядома, чалавек не бяздушны, і калі Хагрыд так засмучаны… але калі можна выняць хоць колькі-та… што ні кажы, ад жывой акрамантулы яду не выстараешся…
Здавалася, Слагхорн размаўляе не з Гары, а з самім сабой.
— …не сабраць было бы недаравальна… сотня галеонаў за пінту… у мяне, адкрыта кажучы, не такое вялікае дараванне…
Гары раптам ясна зразумеў, што трэба рабіць.
— Ведаеце, — з вельмі пераканаўчай нерашучасцю сказаў ён, — калі бы вы захацелі прыйсці на пахаванні, Хагрыд бы вельмі ўзрадаваўся… ганаровей для Арагога, разумееце…
— Вядома, вядома, — у вачах Слагхорна ўспыхнуў запал. — Вось што, Гары, сустрэнемся тамака… я вазьму бутэлечку-іншую… вып'ем за… у сэнсе, успомнім няшчаснае жывёлу… праводжаны з гонарам… І трэба змяніць гальштук, гэты залішне яркі для такога выпадку…
Ён прыспешыўся ў замак, а Гары, у поўным захапленні ад самога сябе, пабег да Хагрыда.
— Прыйшоў, — прахрыпеў Хагрыд, калі адкрыў дзверы і ўбачыў Гары, які з'явіўся з-пад плашча-нябачнікі.
— Так… а вось Рон з Герміёнай не змаглі, — сказаў Гары. — Яны прасілі перапрасіць.
— Нява… усё роўна… усё роўна, Гары, яму было бы вельмі прыемна…
Хагрыд гучна ўсхліпнуў. Яго вочы счырванелі, на рукаве была надзетая чорная павязка, зробленая, падобна, з анучы, прасякнутай гуталінам. Гары уцешліва папляскаў волата па локці — вышэй дацягнуцца не атрымалася.
— Дзе мы яго пахаваем? — спытаў ён. — У лесе?
— Ты што, не! — выклікнуў Хагрыд, змакаючы бясконцы струмень слёз падолам кашулі. — Як Арагог памёр, іншыя павукі мяне і блізка не падпускаюць. Апыняецца, яны мяне не елі толькі па яго загаду! Можаш сабе такое прадставіць, Гары?
Сумленным адказам было бы "так"; Гары дзіўна жыва памятаў страшную сцэну, калі яны з Ронам сапхнуліся асобай да асобы з акрамантуламі і вельмі добрае зразумелі, што Хагрыд жыўшы толькі дзякуючы Арагогу.
— Каб у лесе было месца, куды мне нельга зайсці! — Хагрыд неверачы паматаў галавой. — Ведаў бы ты, як я забіраў у іх Арагога… яны бо, разумееш, сваіх мерцвякоў з'ядаюць… а я жадаў схаваць гонар па гонары… як пакладзена…
Небарака расплакаўся. Гары зноў папляскаў яго па локці, прагаварыўшы пры гэтым (зелле падказвала, што рабіць):
— Я па дарозе сустрэў прафесара Слагхорна.
— Непрыемнасцяў-то ў цябе не будзе, не? — занепакоіўся Хагрыд. — Вам жа нельга выходзіць з замка так позна, гэта я вінаваты…
— Не, не, калі ён пазнаў, навошта я іду, то сказаў, што таксама жадае аддаць Арагогу апошні абавязак, — сказаў Гары. — Ён пайшоў перапрануцца ў што-небудзь падыходнае… і абяцаў прынесці віны, каб успомніць Арагога…
— Праўда? — Хагрыд быў узрушаны і адначасова крануты. — Гэта… гэта… вельмі ветліва з яго боку, вельмі… і цябе не выдаў, глядзі-ка. Я раней з Гарацыем Слагхорнам асоба спраў не меў… прыйдзе праводзіць Арагога, трэба жа… так… даўніне Арагогу гэта спадабалася бы…
Гары падумаў, што ў Слагхорнзе даўніне Арагогу больш за ўсё спадабалася бы багацце мяса, але пакінуў сваё меркаванне пры сабе і адышоў да задняга акенца халупы. Адтуль адчынялася вельмі непрыемнае відовішча: велізарны мёртвы павук, які ляжаў на спіне, падціснуўшы перапутаныя паміж сабой лапішчы.
— Так мы яго тут пахаваем, у тваім садзе?
— Я вырашыў, прама за гарбузовай градкай, — адказаў Хагрыд. — Я ужо і… гэта… магілку выкапаў…. Проста, думаю, трэба ж над ім слова якія-небудзь вымавіць добрыя… успомніць што-небудзь радаснае, як водзіцца…
Яго голас завагаўся; ён замоўк. Тут раздаўся грук у дзверы, і Хагрыд пайшоў адчыняць. Слагхорн, у строгім чорным гальштуку і з бярэмем бутэлек у руках, паспешліва пераступіў парог.
— Хагрыд, — трагічным тонам вымавіў ён, — спачуваю вашай страце.
— Дзякую, што дашлі, — сказаў Хагрыд. — Велізарнае дзякуй. І дзякуй, што не наклалі спагнанні на Гары…
— Што вы, як мага! — выклікнуў Слагхорн. — Гаротны дзень, гаротны дзень… а дзе жа няшчаснае стварэнне?
— Тамака, на вуліцы, — надтрэснута адклікаўся Хагрыд. — Можа… ужо пайдзем?
Яны вышлі на задні двор. Над дрэвамі вісела месяц; у яе бледных прамянях, смешваючыхся са святлом з вокнаў халупы, быў бачны Арагог. Ён ляжаў на боку велізарнай ямы, поруч якой узвышаўся дзесяціфутавы груд сважавыкапанай зямлі.