На першым паверсе, у гасцінай, дзядзька Вернан закрычаў:
— Што за асёл на ноч гледзячы?
Гары замёр з медным тэлескопам у адной руцэ і красоўкамі ў іншай. Кашмар — ён жа не сказаў сваякам пра Дамблдора! Душачы нервовы смех, Гары пералез праз куфар, расхінуў дзверы і пачуў:
— Добры вечар. Вы павінна быць, містэр Дурсль? Спадзяюся ваш пляменнік папярэдзіў, што я за ім заеду?
Гары велізарнымі пераскокамі збег па лесвіцы, але рэзка спыніўся за пару прыступак да падножжа: багаты жыццёвы досвед навучыў яго трымацца далей ад дзядзькі далей. На парозе стаяў высокі худы чалавек з доўгімі, да пояса, серабрыстымі валасамі і барадой. Ён быў у чорнай дарожнай мантыі і востраканцовым капелюшы; на кручкаватым носу сядзелі акуляры са шклом у форме паўмесяца. Вернан Дурсль, у чырванавата-карычневым халаце, аслупянела пазіраў на Дамблдора малюсенькімі ліхімі вочкамі. Яго чорныя вусы сваёй пышнасцю зусім не былі менш вусоў госця.
— Судзячы па вашым здзіўленні, гары забыўся паведаміць пра мой візіт. — прыемным голасам сказаў Дамблдор. — Тым не менш, давайце прадставім, што вы ветліва запрасілі мяне ў хату. У наш клапатлівы час неразумна доўга трымаць дзверы адчыненымі.
Ён спрытна пераступіў парог і зачыніў за сабой дзверы.
— Даўно я тут не быў, — працягваў Дамблдор, пазіраючы на дзядзьку Вернана з-пад кручкава¬та¬га носа. — Глядзіце-ка, вашы афрыканскія ліліі добра квітнеюць.
Вернан Дурсль упарта маўчаў. Гары не сумняваўся, што здольнасць размаўляць вернецца да яго, і вельмі хутка — на яго скроні з небяспечнай частатой пульсавала жылка, але па¬куль што ён ледзь мог дыхаць, або збянтэжыўся з-за відавочнай чароўнасці аблічча Дамбл¬до¬ра, або разумеючы, што перад ім чалавек, якога вельмі цяжка запужаць.
— А, вось і ты! Добры вечар, Гары, — Дамблдор заўважыў Гары і радасна паглядзеў на яго скрозь паўмесяцы акуляраў. — Выдатна, выдатна.
Гэтыя словы вывялі дзядзьку Вернана з ступару. Таму, хто лічыць, што Гары — гэта “выдатна”, у яго хаце не месца.
— Не жадаю паказацца няветлівым… — вельмі хамскім тонам пачаў ён.
— Аднак, на жаль, вам гэта мімавольна атрымоўваецца, прычым далёка не ў першы раз, — сурова скончыў за яго Дамблдор. — Ах, шаноўны вы мой, лепей вам памаўчаць! А вось, здаецца, і Пятуння.
Сапраўды, на парозе кухні з’явілася цётка Пятуння ў халаце паўзверх начной кашулі і гумовых пальчатках — перад адыходам да сну яна заўсёды працірала ўсе паверхні. Яе конскі твар выяўляў крайняе ўзрушэнне.
— Альбус Дамблдор, — прадставіўся госць, калі зразумеў, што дзядзька Вернан не мае намер знаёміць з ім жонку. — Урэшце, мы знаёмыя — па перапісцы.
Гары падумаў, што вельмі моцна сказана, бо Дамблдор усяго толькі паслаў аднойчы цёткі Пятунне ліст, які можа гаварыць, але цётка Пятуння, відавочна, не збіралася з ім спрачацца.
— А гэта, пэўна, ваш сын Дадлі?
Дадлі, у паласатай піжаме, высунуў з гасцінай вялікую бялявую галаву. Здавалася, што яна вісіць у паветры сама па сабе, разяўляючы рот ад страху і здзіўлення. Дамблдор памаўчаў некалькі секунд, чакаючы нейкіх слоў ад гаспадароў хаты, але паўза відавочна зацягнулася, і ён усміхнуўся:
— Прапаноўваю прадставіць, што вы запрасілі мяне ў гасціную.
Дадлі паспешна ўбраўся з дарогі, і Дамблдор прайшоў у пакой. Гары, як быў, з красоўкамі і тэлескопам, саскочыў з лесвіцы і накіраваўся следам. Дамблдор сеў у крэсла каля каміна і з добразычлівай цікавасцю закруціў галавой, разглядаючы пакой, у якім выглядаў, дарэчы, дзіўна недарэчна.
— Няўжо… няўжо мы не сыходзім адсюль, сэр? — з трывогай спытаў Гары.
— Так-так, вядома. Але раней я жадаў нешта абгаварыць, — Пераважна ў зачыненым памяшканні. Мы толькі трохі скарыстаемся гасціннасцю тваіх дзядзькі і цёткі.
— Ах, вось, значыць, як?
У пакой уварваўся Вернан Дурсль. З-за яго спіны выглядала Пятуння; ззаду краўся Дадлі.
— Так, — спакойна адклікнуўся Дамблдор. — Трохі затрымаюся.
Ён так хутка ўзмахнуў чарадзейнай палачкай, што Гары ледзь мог улавіць яе рух. Ад гэтага ўзмаху канапа рванулася наперад і стукнула пад каленкі Дурсляў, і яны кучай паваліліся на падушкі. Яшчэ адзін ледзь прыкметны рух — і канапа гэтак жа імкліва вярнулася на месца.
— А раз ужо так, чаму бы не пасядзець з камфортам, — міла ўсміхнуўся Дамблдор.
Ён стаў прыбіраць палачку ў кішэнь, і Гары заўважыў, што яго рука счарнела і зморшчылася, нібы яна абгарэла.
— Сэр, што з вашай…
— Потым, Гары, — сказаў Дамблдор. — калі ласка, сядзь.
Гары заняў другое крэсла, імкнучыся не глядзець на Дурсляў, якія ад здзіўлення зноў страцілі мову.