— Пышна, — вымавіў Слагхорн, падыходзячы да павука. Восем малочна-белых вачэй мёртва глядзелі ў неба, а ў двух велічэзных выгнутых жвалах нерухома адлюстроўвалася месяц. Слагхорн схіліўся, разглядаючы велізарную валасатую галаву, і Гары здалося, што ён чуе бразгат бутэлек.
— Не ўсё разумеюць, якія яны прыгожыя, — сказаў Хагрыд, звяртаючыся да спіны Слагхорна. Слёзы цяклі з куткоў яго вачэй, акружаных дробнымі маршчынкамі. — Я і не ведаў, Гарацый, што вы цікавіцеся такімі істотамі.
— Цікаўлюся? Мой дарагі Хагрыд, я іх абагаўляю! — выклікнуў Слагхорн, адыходзячы ад Арагога і хаваючы пад мантыяй бутэльку — Гары бачыў, як бліснула шкло. Хагрыд змакаў вочы і нічога не заўважыў. — Але… не ці сітавіна прыступіць да пахаванняў?
Хагрыд кіўнуў і ступіў наперад. Ён з высілкам прыпадняў гіганцкае цела і, аглушальна кракнуў, пераваліў яго ў цёмную яму. Знізу данёсся агіднае храбусценне. Хагрыд зноў расплакаўся.
— Вядома, вам, блізкаму чалавеку, цяжэй усяго, — прагаварыў Слагхорн. Ён папляскаў Хагрыда па локці, да якога, як і Гары, толькі і мог дацягнуцца. — Дазвольце мне сказаць некалькі слоў?
Павінна быць, узяў мора хвацкага яду, падумаў Гары, гледзячы, з якой задаволенай ухмылкай Слагхорн ступіў на бок дола і ціха, вяліка загаварыў:
— Бывай, Арагог, цар арахнідаў, даўні і дакладны сябар! Тыя, хто ведаў цябе, ніколі цябе не забудуцца! Цела тваё спарахнее, але душа назаўжды застанецца жыць у зацішных, аббэрсаных павуціннем кутках Забароненага лесу, які стаў табе хатай. Хай вечна квітнеюць твае многавокія нашчадкі, і хай знойдуць у гэтым суцяшэнне людзі, твае сябры, якіх спасцігла гэтак незаменная згуба.
— Цудоўная… цудоўная прамова! — завыў Хагрыд і, адчайна рыдаючы, паваліўся на кампостную кучу.
— Ну-ну-ну, — спагадліва замармытаў Слагхорн, узмахваючы чарадзейнай палачкай. Гара зямлі паднялася ў паветра, павісела імгненне і з глухім шумам звалілася на мёртвага павука, утварыўшы гладкую горку. — Давайце мінуем у хату і ўспомнім нябожчыка. Гары, зайдзі-ка з іншага боку… вось так… устаем, устаем, Хагрыд… вось малайчына…
Яны пасадзілі Хагрыда ў крэсла за сталом. Ікол, які падчас пахаванняў хаваўся ў сваім кошыку, падцерушыў да іх на мяккіх лапах і, як звычайна, пляснуў цяжкую галаву Гары на калены. Слагхорн адкаркаваў бутэльку.
— Я праверыў, яду няма, — запэўніў ён Гары, выліваючы вялікую частку віна ў велічэзную кружку і перадаючы яе Хагрыду. — Пасля выпадку з тваім бедным сябрам Рупертам я загадаў дамавіку эльфу адпіць патроху з усіх бутэлек.
Гары прадставіў сабе выраз асобы Герміёны, давядзіся ёй пачуць аб падобным, і вырашыў нічога ёй не распавядаць.
— Гэта Гары, — прагаварыў Слагхорн, разліваючы змесціва другой бутэлькі па двух кружкам, — …а гэта мне. Ну-з, — ён высока падняў кружку, — за Арагога.
— За Арагога, — палаца паўтарылі Гары і Хагрыд.
Слагхорн і Хагрыд адразу выпілі шмат. Але Гары, накіроўваны Фелікс Феліцысам, ведаў, што не павінен піць, таму толькі прыкінуўся, быццам зрабіў глыток, і паставіў кружку на стол.
— Я ведаў яго яшчэ яйкам, — маркотна вымавіў Хагрыд. — А калі ён вылупіўся, быў вось такусенькі дробка. Не больш пекінеса.
— Краса, — сказаў Слагхорн.
— Я трымаў яго ў шафе ў школе, пакуль… ну…
Хагрыда пацямнеў асобай, і Гары ведаў чаму: у свой час з-за інтрыг Тома Рэддля Хагрыда абвінавацілі ў тым, што ён адкрыў Пакой Сакрэтаў, і вышпурнулі з школы. Але Слагхорн, здавалася, нічога не чуў; ён глядзеў на столь, адкуль звісалі медныя патэльні і доўгі пук асляпляльна-белых, шаўкавістых валасоў.
— Няўжо поўсць аднарога?
— А-а, так, — раўнадушна кінуў Хагрыд. — Увесь час яе збіраю, яны, разумееце, чапляюцца хвастамі за галінкі і ўсякае такое іншае ў лесе…
— Але, мой дарагі сябар, ці ведаеце вы, наколькі гэта каштоўна?
— Я яе пускаю на бінты, перавязваю параненых звяроў, — паціснуў плечамі Хагрыд. — Яна запал якая гаючая… вельмі моцны сродак, разумееце.
Слагхорн адпіў яшчэ з сваёй кружкі, зараз ужо вельмі ўважліва аглядаючы халупу, вышукваючы, як зразумеў Гары, іншыя скарбы, якія можна звярнуць у запасы мёда з дубовых бочак, ананасавыя цукаты і аксамітныя смокінгі. Ён зноўку напоўніў кружкі, Хагрыда і сваю, і прыняўся распытваць, хто яшчэ насяляе цяпер у лесе, дзівячыся, як гэта Хагрыд паспявае за ўсім сачыць. Той, паслабіўшыся ад віна і пахвальнай увагі, перастаў змакаць вочы і з радасцю пусціўся ў доўгія развагі аб гадоўлі лечурак.
Тут Фелікс Фелецыс злёгку падапхнула Гары, і ён заўважыў, што запасы спіртнога, прынесенага Слагхорнам, хутка падыходзяць да канца. Гары яшчэ ні разу не накладваў далівальны заклён невербальна, але сёння смешна было і падумаць аб няўдачы. І сапраўды, Гары толькі ухмыльнулся, калі, неўзаметку для Хагрыда і Слагхорна (яны абменьваліся гісторыямі пра нелегальныя ўгоды з яйкамі цмокаў), паказаў пад сталом палачкай на пустеючыя бутэлькі, і тыя неадкладна зноўку напоўніліся віном.