Праз гадзіну або каля таго, Хагрыд і Слагхорн пачалі абвяшчаць усякія недарэчныя тосты: за "Хогварц", за Дамблдора, за эльфійскае віно, за…
— Гары Потэра! — зароў Хагрыд, перакульваючы ў рот чатырнаццатую кружку і праліваючы частку віна на падбародак.
— Сапраўды, сапраўды, — невыразна выгукнуў Слагхорн, — За Пары Готэра, абранага хлопчыка, які… або… ну… нешта ў гэтым духу, — прамямліў ён і таксама асушыў сваю кружку.
Услед за тым Хагрыд ізноў запаў у слязлівасць і ўсунуў Слагхорну хвост аднарога. Той стаў запіхваць яго ў кішэнь з крыкамі:
— За сяброўства! За шчодрасць! За дзесяць галеонаў валасінка!
Яшчэ ледзь пазней Хагрыд і Слагхорн паселі побач, абняліся і прыняліся спяваць доўгую маркотную песню аб смерці ведзьмака Ода.
— А-а-а-а, самыя лепшыя паміраюць маладымі, — прамармытаў Хагрыд, у якога вока трохі з'ехалі да носу, і выпусціў галаву на рукі. Слагхорн працягваў руладзіць. — Мой татка, да прыкладу… або твае мамка з тэчкай, Гары…
Буйныя слёзы папаўзлі з маршчыністых вачэй Хагрыда; ён схапіў Гары за руку і моцна патрос яе.
— …лепш ведзьмакоў я не ведаў… жах… жах…
Слагхорн жаласна галасіў:
— …жах, — у апошні раз шумна ўздыхнуў Хагрыд. Яго вялікая кудлатая галава скацілася набок, і ён гучна захроп.
— Перапрошваю, — ікнуўшы, сказаў Слагхорн. — Забіце, не магу выцягнуць матыў.
— Хагрыд казаў не аб вашым спеве, — ціха растлумачыў Гары. — А аб смерці маіх бацькоў.
— Аб, — выклікнуў Слагхорн, душачы моцную адрыжку. — Ой, мама… Так, гэта… сапраўды жах. Жах… жах…
Ён відавочна не ведаў, што яшчэ сказаць, і здаволіцца тым, што зноўку напоўніў кружкі.
— Лічу, ты… нічога не памятаеш, Гары? — ніякавата пацікавіўся ён.
— Не… мне жа быў усяго год, — адказаў Гары, гледзячы на полымя свечак, колышучаеся ад храпу Хагрыда. — Але зараз я ведаю даволі шмат з таго, што тады здарылася. Тата памёр першым, вы ведалі?
— Я? Не, — глуха адгукнуўся Слагхорн.
— Так… Валан дэ морт забіў яго, пераступіў праз труп і накіраваўся да мамы, — распавёў Гары.
Слагхорн здрыгануўся, але не мог адарваць узрушанага погляду ад асобы Гары.
— Ён загадаў ёй адысці ў бок, — бязлітасна працягваў Гары. — Ён мне казаў, што ёй няма чаго было паміраць. Яго цікавіў толькі я. Яна магла ўцячы.
— Святое неба, — выдыхнуў Слагхорн. — Яна магла… ёй было няма чаго… які кашмар…
— Так, праўда? — амаль шэптам вымавіў Гары. — А яна нават не зварухнулася. Тата ўжо памёр, але яна не жадала, каб я таксама загінуў. Яна ўмольвала Валан дэ морта… а ён смяяўся…
— Годзе! — нечакана выгукнуў Слагхорн, выстаўляючы наперад якая калоціцца руку. — Праўда, мой хлопчык, даволі… я стары чалавек… я не магу… не жадаю слухаць…
— Я зусім забыўся, — зманіў Гары, удахнаўлённы Фелікс Феліцысам, — бо яна вам падабалася, дакладна?
— Падабалася? — паўтарыў Слагхорн, і яго вока напоўніліся слёзамі. — Ды я не магу прадставіць, каб хтосьці яе не кахаў… такая адважная… такая вясёлая… усё гэта такі жах…
— А вы не жадаеце дапамагчы яе сыну, — папракнуў Гары. — Яна аддала мне жыццё, а вам шкада ўспаміны.
Халупу напоўніў ракочучы храп Хагрыда. Гары не адрываючыся глядзеў у вільготныя вочы Слагхорна. Той, здавалася, не мог адвесці погляду.
— Не кажы так, — прашаптаў ён. — Гэта не таму… калі бы гэта магло дапамагчы, вядома… але нічога не зменіцца…
— Зменіцца, — выразна і ясна сказаў Гары. — Дамблдору патрэбна інфармацыя. Мне патрэбна інфармацыя.
Ён казаў цалкам спакойна: Фелікс Фелецыс абяцаў, што раніцай Слагхорн нічога не ўспомніць. Гледзячы настаўніку прама ў вочы, Гары ледзь падаўся наперад.
— Я — Абраны. Я павінен яго забіць. Мне трэба ваш успамін.
Слагхорн страшна збляднеў; яго гладкі ілоб выбліснуў ад поту.
— Ты — Абраны?
— Вядома, — спакойна пацвердзіў Гары.
— Але тады… мой дарагі хлопчык… ты просіш аб многім… па ісце, ты просіш дапамагчы знішчыць…
— Вы не жадаеце пазбавіць мір ад ведзьмака, які забіў Лілі Эванс?
— Гары, Гары, вядома, жадаю, але…