— Баіцеся, што ён пазнае аб вашым удзеле?
Слагхорн маўчаў; ён быў смяротна напалоханы.
— Будзьце адважным, як мая мама, прафесар…
Слагхорн падняў пухлую ручку і прыціснуў да вуснаў якія калоцяцца пальцы; ён нагадваў моцна павялічанага немаўля.
— Я зусім не ганаруся… — скрозь пальцы прашаптаў ён. — Наадварот, сарамачуся таго, што… паказвае ўспамін… у той дзень я здзейсніў страшнае…
— Вы ўсё выправіце, калі перадасце ўспамін мне, — сказаў Гары. — Гэта будзе вельмі адважны і высакародны ўчынак.
Хагрыд здрыгануўся ў сне і захроп зноў. Слагхорн і Гары глядзелі сябар на сябра па-над догораючай свечкай. Маўчанне доўжылася і доўжылася, але Фелікс Фелецыс загадала Гары не перарываць яго, чакаць.
Нарэшце, Слагхорн вельмі павольна паднёс руку да кішэні і дастаў чарадзейную палачку. Потым саўгануў іншую руку пад мантыю і выбавіў маленькую пустую бутэлечку. Затым, па-ранейшаму не зводзячы вачэй з Гары, крануў кончыкам палачкі сваёй скроні, выцягнуў доўгую серабрыстую нітку ўспамінаў і апусціў яе ў бутэлечку. Яно згарнулася колцам на дні, але неўзабаве, круцячыся, разпаўзлося па ўсёй пасудзіне. Слагхорн дрыготкай рукой затыкнуў бутэлечку коркам і перадаў праз стол Гары.
— Вялікае дзякуй, прафесар.
— Ты добры хлопчык, — сказаў прафесар Слагхорн. Слёзы каціліся па яго тоўстых шчокам прама ў густыя вусы. — І у цябе яе вочы… не думай аб мне занадта дрэнна, калі ўсё ўбачыш…
Тут ён, зусім як Хагрыд, выпусціў галаву на рукі, выдаў глыбокі ўздых і заснуў.
23. Хоркруксы
Гары пракраўся зваротна ў замак, адчуваючы, як ветрыцца Фелікс Фелецыс. Уваходныя дзверы па-ранейшаму былі адчыненыя, але на трэцім паверсе ён ледзь не сапхнуўся з Піўзам і здолеў пазбегнуць спагнання толькі дзякуючы таму, што своечасова шмыгнуў у знаёмы сакрэтны праход. Таму, зняўшы Плашч-нябачнік перад партрэтам Поўнай цёткі, ён ніколькі не здзівіўся самай халоднай сустрэчы.
— Ну, і колькі, па-твойму, часу?
— Прабачыце, калі ласка… мне прыйшлося выйсці па вельмі важнай справе…
— А пароль апоўначы змяніўся! Будзеш спаць у калідоры!
— Вы жартуеце? — ускрыкнуў Гары. — Чаму гэта яму змяняцца апоўначы?
— Так трэба, — буркнула Поўная цётка. — Калі ты незадаволены, ідзі да дырэктара, узмацненне мер бяспекі — яго загад.
— Выдатна, — горка сказаў Гары, гледзячы на цвёрдую падлогу. — Проста пышна. Я бы з радасцю пайшоў да Дамблдора, калі бы ён быў у школе, гэта ж ён жадаў, каб я…
— Ён у школе, — вымавіў нечы голас за спіной у Гары. — Прафесар Дамблдор вярнуўся каля гадзіны назад.
Да Гары, слізгаючы па паветры, набліжаўся Амаль Безгаловы Нік. Галава яго, як заўсёды, хістка матлялася над гафрыраваным каўняром.
— Я ведаю ад Крывавага барона, ён сам бачыў, — распавёў Нік. — Кажа, Дамблдор у добрым настроі, толькі трохі стаміўся.
— Дзе ён? — спытаў Гары; яго сэрца так і падскочыла ў грудзі.
— Ён? Скуголіць і трасе ланцугамі ў астранамічнай вежы, гэта яго любімы занятак…
— Ды не барон, Дамблдор!
— О!… Ён у сваім кабінеце, — сказаў Нік. — Судзячы па словах барона, у яго яшчэ перад сном нейкая важнае справа…
— Ды ўжо, гэта сапраўды! — Гары ледзь не лопаўся ад захаплення, прадчуваючы, як распавядзе Дамблдору пра знойдзены ўспамін. Ён павярнуўся і пабег назад па калідоры, не звяртаючы ўвагі на крыкі Поўная цёткі:
— Вярніся! Усё нармалёва, я пажартавала! Проста раззлавалася, што ты мяне абудзіў! Пароль той жа: "саліцёр"!
Але Гары і след прастыў. Літаральна праз некалькі хвілін ён ужо сказаў "шакаладны эклер" гаргуллі Дамблдора, і тая адскочыла ўбок, прапусціўшы яго да шрубавай лесвіцы.
— Увайдзіце, — раздаўся ў адказ на грук Гары голас Дамблдора, які быў вельмі і вельмі стомлены.
Гары пхнуў дзверы і ўвайшоў у кабінет, абсалютна такі ж, як заўсёды, можа толькі за вокнамі стаяла цемра, і ў небе зіхацелі зоркі.
— Памілуй, Гары, — здзівіўся Дамблдор. — у гонар чаго гэтак позні візіт? Чаму абавязаны задавальненнем?
— Сэр… я дастаў яго! Успамін Слагхорна.
Гары паказаў Дамблдору маленькую шкляную бутэлечку. Некалькі імгненняў дырэктар узрушана маўчаў. Затым яго губы разпаўзліся ў шырокай усмешцы.
— Узрушаючая навіна, Гары! Ты проста разумнік! Я ведаў, што ў цябе ўсё атрымаецца! — выклікнуў ён і, больш не турбуючыся пра позны час, паспешліва выйшаў з-за пісьмовага стала, узяў здаровай рукой бутэлечку з успамінам і накіраваўся да шафкі, дзе захоўваўся Вір Памяці.
— А цяпер, — сказаў Дамблдор, паставіўшы каменную чару на стол і выліўшы туды змесціва бутэлечкі, — мы, нарэшце, убачым… Гары, хутчэй…