Слагхорн паморшчыўся, а Гары мімаволі ўспомніў словы, якія чуў амаль два года назад: "Я страціў сувязь са сваім целам, я стаў менш чым дух, менш чым здань… і тым не менш, я быў жывы".
— … жадалі б нешматлікія, Том, вельмі нешматлікія. Смерць куды пераважней.
Але прагная цікаўнасць Рэддла стала цяпер відавочна; яго вочы гарэлі прагным агнём, ён больш не мог хаваць сваёй цікавасці.
— А як расшчапіць душу?
— Ці бачыш, — збянтэжана адказаў Слагхорн, — трэба разумець, што наогул душа павінна заставацца адзінай і непадзельнай. А расшчапленне яе — акт гвалтоўны і ненатуральны.
— Але як гэта робіцца?
— З дапамогай злачынства, самага страшнага — забойства. Яно раздзірае душу на часткі, чым і карыстаюцца для стварэння Хоркруксаў: адарваную частку душы змяшчаюць…
— Змяшчаюць? Але як…?
— Ёсць нейкі заклён, не пытай, я не ведаю! — ускрыкнуў Слагхорн, матаючы галавой, як слон, якога адолелі маскіты. — Я што, падобны на чалавека, які спрабаваў гэтым займацца — на забойцу?
— Што вы, сэр, вядома, не, — паспешна запэўніў Рэддл. — Прабачце… не жадаў вас пакрыўдзіць…
— Добра, добра, я не пакрыўдзіўся, — праварчаў Слагхорн. — Такія рэчы натуральна выклікаюць цікаўнасць… чараўнікоў вызначанага калібра заўсёды хваляваў гэты аспект магіі…
— Так, сэр, — пагадзіўся Рэддл. — Але я ўсё роўна не разумею… проста цікаўна… якая карысць ад аднаго Хоркрукса? Душу можна расшчапіць толькі раз? Ці не лепей, не надзейней, расшчапіць душу на большую колькасць частак? Напрыклад, сем — самая магутная чарадзейная лічба, ці не будзе сем…?
— Мерлінава барада, Том! — завішчаў Слагхорн. — Сем! Адно забойства і то дрэнна! І наогул… разарваць душу ўжо злачынства… але на сем частак…
Слагхорн вельмі расхваляваўся і глядзеў на Рэддла так, нібы ніколі яго раней не бачыў, відавочна шкадуючы, што наогул пагадзіўся на гутарку.
— Наша дыскусія, вядома, — прамармытаў ён, — носіць чыста гіпатэтычны характар, так жа? Навуковы…
— Так, сэр, зразумела, — хутка адказаў Рэддл.
— І усё такі, Том… калі ласка, маўчы пра нашу размову... ці наўрад камусьці спадабаецца, што мы абмяркоўвалі Хоркруксы. Ці бачыш, у Хогвартсу гэта тэма пад забаронай… Дамблдор тут асабліва строгі…
— Я буду нямы як рыба, сэр, — паабяцаў Рэддл і сышоў, але Гары паспеў убачыць яго твар, які выказваў вар'яцкае шчасце — зусім як у тое імгненне, калі ён пазнаў пра свае чараўніцкія здольнасці; шчасце, якое чамусьці не фарбавала яго выдатных рыс, але, наадварот, рабіла іх меней чалавечымі…
— Дзякуй, Гары, — ціха вымавіў Дамблдор. — Пойдзем…
Калі Гары вярнуўся ў яго кабінет, дырэктар ужо сядзеў за пісьмовым сталом. Гары таксама сеў і стаў чакаць, што скажа Дамблдор.
— Я даўно марыў здабыць гэтае сведчанне, — нарэшце загаварыў той. — Яно пацвярджае, што я маю рацыю — але таксама паказвае, колькі нам яшчэ трэба быць зрабіць…
Гары раптам заўважыў, што былыя дырэктары і дырэктрысы ўсё да адзінага прачнуліся і прыслухваюцца да іх размовы; адзін з іх, тоўсты чырвонаносы вядзьмак, нават выцягнуў слыхавы ражок.
— Такім чынам, Гары, — працягваў Дамблдор. — Ты, вядома, разумееш усё значэнне таго, што мы чулі. Ужо ў тваім узросце Том Рэддл гатовы быў зрабіць усё мажлівае і неймавернае для забеспячэння ўласнай неўміручасці.
— Сэр, так вы лічыце, што яму гэта атрымалася? — спытаў Гары. — Ён стварыў Хоркрукс? Таму ён не памёр, калі спрабаваў забіць мяне? Дзесьці ў яго быў схаваны Хоркрукс? І частка яго душы захавалася?
— Частка… або больш, — прагаварыў Дамблдор. — Ты ж чуў: Валан дэ Морт асабліва імкнуўся пазнаць, што бывае з чараўнікамі, якія ствараюць больш аднаго Хоркрукса; з тымі, хто так жадае пазбегнуць смерці, што гатовы здзейсніць шмат забойстваў, разарваць душу на шмат частак і захаваць іх у розных, асобна схаваных Хоркруксах. Наколькі мне вядома — упэўнены, што і Валан дэ Морта пра гэта ведаў — ніхто ніколі не падзяляў уласную душу больш, чым на дзве часткі.
Дамблдор памаўчаў імгненне, разважаючы, а затым вымавіў:
— Чатыры гады назад я атрымаў вызначаны доказ таго, што Валан дэ Морт расшчапіў сваю душу.
— Дзе? — уразіўся Гары. — Як?
— Яго падаў мне ты, — адказаў Дамблдор. — Гэта дзённік Рэддла, з-за якога зноў адчыніўся Таемны Пакой.
— Я не разумею, сэр, — сказаў Гары.
— Хоць я і не бачыў Рэддла, які выйшаў з дзённіка, але па тваім апісанні зразумеў, што гэта — феномен, перш мною не бачаны. Каб звычайны ўспамін думаў і дзейнічаў па ўласнай волі? Высмоктваў жыццё з дзяўчынкі, у рукі якой патрапіў? Не, у тым дзённіку відавочна ўтойвалася нешта вельмі злавеснае… частка расшчэпленай душы, я амаль не сумняваўся ў гэтым. Дзённік быў Хоркруксам. Але пытанняў па-ранейшаму было не менш, чым адказаў. А больш за ўсё мяне хвалявала і трывожыла, што дзённік, падобна, задумваўся не толькі як сховішча, але і як прылада.