— Ты забываеш… адзін ты ўжо знішчыў. А я знішчыў другі.
— Праўда? — радасна спытаў Гары.
— Абсалютна так, — адказаў Дамблдор і падняў счарнелую руку. — Кольца, Гары. Кольца Нарвола. Павінен табе сказаць, на ім ляжаў жахлівы праклён. Калі бы не мае — прабач за нясціпласць — выбітныя таленты і не своечасовая дапамога прафесара Снэйпа, якую ён аказаў мне, калі я вярнуўся ў Хогвартс са страшнай ранай, я бы зараз не распавядаў табе гэтую гісторыю. І усё ж, высмаглая рука не здаецца мне празмерным поплаткам за сёмую частку душы Валан дэ Морта. Кольца больш не Хоркрукс.
— Але як вы яго знайшлі?
— Ты ж ведаеш, што я ўжо вельмі даўно задаўся мэтай высветліць як мага больш пра мінулае Валан дэ Морта. Я шмат падарожнічаў па месцах, дзе ён калісьці хадзіў, а на кольца натыкнуўся сярод развалін хаты Гонтаў. Відавочна, Валан дэ Морту атрымалася запячатаць у пярсцёнак частку сваёй душы, ён больш не жадаў насіць яго на пальцу і, абараніўшы мноствам самых моцных заклёнаў, схаваў у халупе, дзе калісьці жылі яго продкі (праўда, Морфіна пад канец пераправілі ў Азкабан). Ён жа не падазраваў, што ў адзін выдатны дзень я прыйду да напаўразваленай хаткі і пачну шукаць магічныя схованкі.
— Але святкаваць перамогу рана. Ты знішчыў дзённік, я — кольца, аднак, калі наша тэорыя пра сем частках дакладная, застаецца яшчэ чатыры Хоркрукса.
— Якія могуць быць чым заўгодна? — удакладніў Гары. — Старымі кансервавымі слоікамі або, я не ведаю, бутэлькамі з-пад зелляў…?
— Ты зараз кажаш пра портключы, Гары, гэта іх належыць маскіраваць пад звычайныя, якія не прывабліваюць увагі прадметы. Але каб лорд Валан дэ Морт захоўваў у кансервавым слоіку сваю каштоўную душу? Ты забыўся, што я табе паказваў. Валан дэ Морт заўсёды любіў трафеі і шанаваў рэчы з вялікім магічным мінулым. Яго ганарыстасць, вера ва ўласную перавагу, цвёрдая рашучасць заняць выбітнае месца ў чараўніцкай гісторыі — усё гэта наводзіла на думку, што да выбару Хоркруксаў ён падыдзе з асаблівым намаганнем і абярэ прадметы, якія выклікаюць паважную глыбокую павагу.
— У дзённіку не было нічога асаблівага.
— Дзённік, як ты сам сказаў, служыў доказам таго, што Валан дэ Морт — спадчыннік Слізэрыну; упэўнены, яму надавалася каласальнае значэнне.
— Добра, сэр, а іншыя Хоркруксы? — спытаў Гары. — Вы ўяўляеце, што гэта можа быць?
— Магу толькі здагадвацца, — адказаў Дамблдор. — Па ўжо названым прычынам я пахілены лічыць, што лорд Валан дэ Морт павінен быў упадабаць рэчы, якія самі па сабе валодаюць вядомай веліччу. Таму я паспрабаваў вярнуцца ў мінулае Валан дэ Морта і знайсці сведчанне існавання артэфактаў, знікненне якіх звязваюць з яго імем.
— Медальён! — гучна выклікнуў Гары. — Кубак Хельгі Хафлпаф!
— Цалкам дакладна, — усміхаючыся, кіўнуў Дамблдор. — Я мог бы даць на адсячэнне… калі не другую руку, то ўжо парачку пальцаў сапраўды, што менавіта яны сталі Хоркруксамі нумар тры і чатыры. З астатнімі двума — тут мы зноў зыходзім з здагадкі, што ўсяго іх створана шэсць — справа ідзе складаней, аднак я рызыкнуў бы выказаць наступную здагадку: займеўшы рэчы Хафлпаф і Слізэрыну, Валан дэ Морт памкнуўся адшукаць нешта, пакінутае ад Грыфіндора і Равенкла. Па рэліквіі ад кожнага з заснавальнікаў школы; для Валан дэ Морта гэтая ідэя несумнеўна была вельмі панадная. Не ведаю, ці знайшоў ён што-небудзь, што належыла Равенкла, але адзіны прадмет, што захаваўся пасля Грыфіндора, знаходзіцца ў цэласці і захаванасці.
Дамблдор паказаў знявечанай рукой сабе за спіну, на шкляны куфар, дзе захоўваўся інкруставаны рубінамі меч.
— Вы лічыце, сэр, ён таму жадаў вярнуцца ў Хогвартс? — спытаў Гары. — Каб знайсці рэч, якая належыла камусьці з заснавальнікаў?
— Менавіта, — пацвердзіў Дамблдор. — Але, на жаль, гэта нас нікуды не вядзе, таму што, атрымаўшы адмову, ён пазбавіўся магчымасці абшукаць школу — так я, ва ўсякім разе, думаю. А таму змушана прыходжу да высновы, што Валан дэ Морт не змог рэалізаваць сваю славалюбівую мару і сабраць па адной рэчы ад кожнага з заснавальнікаў Хогвартсу. Ён вызначана знайшоў дзве — максімум, тры рэліквіі — вось усё, што можна з упэўненасцю сцвярджаць.
— Нават калі ён знайшоў нешта, што належыла Равенкла або Грыфіндору, усё роўна застаецца шосты Хоркрукс, — сказаў Гары, падлічваючы на пальцах. — Або яму атрымалася дастаць і то, і іншае?
— Ці наўрад, — адказаў Дамблдор. — Мне здаецца, я ведаю, што ўяўляе з сябе шосты Хоркрукс. Цікава, як ты адрэагуеш, калі я прызнаюся, што ўжо даўно даглядаюся да яго дзіўнай змяі, Нагіні?
— Да змяі? — уразіўся Гары. — А няўжо жывёлы таксама могуць быць Хоркруксамі?