— Ведаю, ведаю! — з прыкрасцю выклікнуў Гары. — Я умею кахаць! — Ён з велізарнай працай утрымаўся, каб не дадаць: — Вялікая справа!
— Так, ты ўмееш кахаць, — Дамблдор вымавіў гэта так, нібы прачытаў думкі Гары. — А гэта, улічваючы гісторыю твайго жыцця, само па сабе дзіўна. Ты пакуль яшчэ занадта юны, Гары, і не разумееш, якая ты незвычайная асоба.
— Гэта значыць, словы прадказання пра маю "сілу, пра якую невядома Цёмнаму Лорду" разумеюць усяго толькі … каханне? — спытаў Гары, пачуваючыся ашуканым.
— Так, усяго толькі каханне, — пацвердзіў Дамблдор. — Але ўлічы: прадказанне важна толькі таму, што ў яго верыць Валан дэ Морт. Я ужо казаў пра гэта летась. Валан дэ Морт вырашыў лічыць, што ты — самы небяспечны для яго чалавек, і ў выніку зрабіў цябе такім!
— Але гэта жа адно і…
— Нічога падобнага! — з лёгкім нецярпеннем выклікнуў Дамблдор і, паказваючы на Гары счарнелай рукой, вымавіў: — Ты надаеш прадказанню занадта вялікае значэнне!
— Але, — ледзь не захлынуўся Гары, — вы ж самі сказалі, што прадказанне азначае…
— А калі б Валан дэ Морт ніколі яго не чуў, яно б выканалася або не? Азначала б хоць што-небудзь? Зразумела, не! Думаеш, усё, што захоўваецца ў Зале прадказанняў, абавязкова выконваецца?
— Але, — узрушана вымавіў Гары, — летась вы казалі, што адзін з нас павінен будзе забіць іншага…
— Гары, Гары, таму толькі, што Валан дэ Морт здзейсніў велічэзную памылку і стаў дзейнічаць, узгоднячыся з прадказаннем прафесара Трэлані! Не забі ён твайго бацьку, няўжо ў тваёй душы пасялілася б гэтак адчайная смага помсты? Не! А калі б тваёй маці не прыйшлося памерці дзеля цябе, няўжо Валан дэ Морт даў бы табе магічную абарону, якую цяпер сам не можа разбурыць? Не, не і не, Гары! Няўжо ты не бачыш? Валан дэ Морт, як спрадвеку ўсе тыраны, сам стварыў горшага свайго ворага! Ці ўяўляеш ты, да якой ступені тыраны баяцца тых, каго прыгнятаюць? Яны разумеюць, што аднойчы сярод шматлікіх прыгнечаных знойдзецца чалавек, які падніме галаву і вырабіць зваротны ўдар! Валан дэ Морт не выключэнне! Ён заўсёды быў напагатове, асцерагаючыся з'яўлення годнага саперніка, а пачуўшы прадказанне, тут жа пачаў дзейнічаць — і ў выніку не толькі сам абраў чалавека, які здольны з ім пакончыць, але і асабіста забяспечыў яго ўнікальнай, смяротнай для сябе зброяй!
— Але…
— Вельмі важна, каб ты зразумеў! — Дамблдор устаў і закрочыў па пакоі; блякла мігатлівая адзежа, шастаючы, раздзімалася ззаду. Гары ніколі яшчэ не бачыў яго такім усхваляваным. — Паспрабаваўшы забіць цябе, Валан дэ Морт не толькі сам абраў сабе ў сапернікі выбітнага чалавека, які сядзіць зараз перад мною, але і даў яму ў рукі сродку для дужання! Ён сам вінаваты, што ты здольны пранікаць у яго думкі і адгадваць яго намеры, што ты разумееш змяіную мову, на якой ён аддае загады! Пры ўсім тым, Гары, цябе, нягледзячы на гэты прывілей (за які, дарэчы, любы Пажыральнік Смерці пайшоў бы на забойства), ніколі не прыцягнула цёмная магія, ты ніколі, ні на секунду, не выказваў жадання далучыцца да Валан дэ Морта!
— Вядома, не! — абурана выклікнуў Гары. — Ён забіў маіх бацькоў!
— Адным словам, цябе абараняе твая здольнасць кахаць! — гучна сказаў Дамблдор. — Адзінае, што можа процістаяць сіле Валан дэ Морта! Насуперак усім спакусам, усім пакутам ты захаваў чысціню сэрца адзінаццацігадовага дзіцяці. Памятаеш, ты глядзеў у люстэрка, якое паказвала тваё самае патаемнае жаданне? То было не неўміручасць або незлічоныя багацці, не — толькі імкненне знішчыць Валан дэ Морта. Ці ведаеш ты, Гары, як мала на святле людзей, якія бачылі ў тым люстэрку нешта падобнае? Валан дэ Морту ўжо тады трэба было здагадацца, з кім ён мае справу, але ён не зразумеў!
— Цяпер, аднак, яму ўсё вядома. Ты пранікаў у яго прытомнасць без шкоды для сябе, а ён, як высветлілася ў міністэрстве, не мог пракрасціся ў тваю, не выпрабаваўшы страшных пакут. Ці ледзь ён разумее, чаму, Гары; ён так спяшаўся знявечыць уласную душу, што не паспеў задумацца аб непараўнальнай сіле душы суцэльнай, непашкоджанай.
— Але, сэр, — асцярожна сказаў Гары, так, каб Дамблдор не падумаў, быццам ён спрачаецца, — так або інакш усё зводзіцца да аднаго, дакладна? Я павінен паспрабаваць забіць яго або…
— Павінен? — выклікнуў Дамблдор. — Вядома, павінен! Але не з-за прадказання! А таму, што ты не будзеш ведаць супакою, пакуль не паспрабуеш гэта зрабіць! Нам абодвум гэта ясна! Прадстаў, калі ласка, на хвіліначку, што ты не чуў ніякага прадказання! Што б ты тады адчуваў да Валан дэ Морту? Падумай!
Гары глядзеў на Дамблдора, які хадзіў па пакою, і думаў. Ён думаў пра маці, пра бацьку, пра Сірыўса. Пра Сэдрыка Дыгары. Пра ўсе злачынствы лорда Валан дэ Морта. І у яго грудзей успыхнула полымя, якое хутка падступіла да горла.