— Я чакаў, што вы мне прапануеце што-небудзь выпіць, — сказаў Дамблдор дзядзьке Вернану. — Аднак бачу, што чакаць гэтага ад вас было бы з майго боку аптымізмам, які мяжуе з дурнасцю.
Яшчэ адзін узмах палачкай — і ў паветры паявілася запыленая бутэлька і пяць куфляў. Бутэлька нахілілася, шчодра разліла цёмна-залацісую вадкасць, і напоі разляцеліся да людзей, якія сядзелі ў пакоі.
— Лепшая мёдавуха мадам Размерты, вытрыманая ў дубовай бочкі, — сказаў Дамблдор і падняў куфель, гледзячы на Гары.
Той поймаў у паветры свой куфель і трохі адпіў. Ён ніколі нічога не спрабаваў, але яму вельмі спадабалася. Дурслі, спалохана пераглянуліся, беспаспяхова робячы выгляд, што не заўважаюць свае куфлі, аднак тыя ўпарта тыкаліся ім у шчокі. У Гары з’явілася моцны падазрон, што Дамблдор шчыра атрымлівае асалоду ад таго, што адбывалася.
— Такім чынам, — пачаў Дамблдор, павярнуўшыся да Гары, — мы патрапілі ў няпростую сітуацыю, якую, спадзяюся, ты зможаш вырашыць. “Мы” — гэта Ордэн Фенікса. Аднак раней дазволь паведаміць, што на мінулым тыдні было выяўлена завяшчанне Сірыўса і што ён усе пакінуў табе.
Дзядзька Вернан імгненнем насцярожыўся, але Гары нават не зірнуў у яго бок. Словы не ішлі ў яго з мовы, і ён толькі прамямліў:
— А-а. Зразумела.
— У цэлым, усё проста, — прыняўся распавядаць Дамблдор. — Да твайго рахунку ў Грынгаттсу дадаецца круглая сема, і да цябе жа пераходзіць асабістая маёмасць Сірыўса. Адзіная праблема складаецца ў тым…
— Яго хросны бацька памёр? — раздаўся з канапы гучны голас дзядзькі Вернана. Дамблдор і Гары дружна павярнуліся да яго. Куфель з мёдам патрабавальна стукаў Дурслю ў скронь; ён паспрабаваў збіць яго далонню. — Памёр? Хросны?
— Так, — пацвердзіў Дамблдор, не пытаючы, чаму Гары сам пра гэта не паведаміў, і як ні ў чым не бывала працягнуў: — Праблема ў тым, што хата №12 на Плошчы Грымма таксама дасталася табе.
— Ты ўспадкаваў хату? — прагна павузіўшы вочкі, перапытаў дзядзька Вернан, але яму ніхто не адказаў.
— Хай там застанецца штаб-кватэра, — прамармытаў Гары. — Мне ўсё роўна. Карыстайцеся, мне нічога не трэба. — Яму і пад страхам смерці не жадалася вяртацца ў асабняк Блэкаў, дзе яго бясконца праследавалі бы ўспаміны пра Сірыўса, які лічыў гэтую змрочную, замшэлую хату сваёй турмой.
— Высакароднае рашэнне, — адклікнуўся Дамблдор. — Тым не менш, нам прыйшлося часова выехаць.
— Чаму?
— Ці бачыш, — сказаў Дамблдор, не звяртаючы ўвагі на мармытанне дзядзькі Вернана, якога дзёўб па галаве настырны куфель з мёдавухай. — Па традыцыі фамільны асабняк павінен перайсці да наступнага прадстаўніка роду Блэкаў па мужчынскай лініі. Сірыўс быў апошнім: яго малодшы брат Рэгулус памёр раней, і абодва не мелі дзяцей. У завяшчанні ясна сказана, што хата застаецца табе, аднак не выключна, што яна абаронена заклёнамі, і ўладальнікам можа стаць толькі чыстакроўны Блэк.
Гары жыва ўспомніў партрэт маці Сірыўса, які крычаў і пляваўся і вісеў у холе асабняка.
— Ды ўжо напэўна, — буркнуў ён.
— Вось-вось, — кіўнуў Дамблдор. — І калі абарона існуе, то хата, верагодней усяго, адыдзе старэйшаму сваяку Сірыўса, які зараз жыве: а менавіта, яго стрыечнай сястры Белатрысе Лестрэйндж.
Гары, не ўсведамляючы, што робіць, ускочыў з крэсла; тэлескоп і красоўкі, якія ляжалі ў яго на каленах, пакаціліся на пол. Белатрыса Лестрэйндж, забойца Сірыўса, успадкуе яго хату?
— Не, — прашаптаў Гары.
— Нам бы таксама не жадалася, каб яна яго атрымала, — спакойна прагаварыў Дамблдор. — Але ў справе досыць складанасці. Напрыклад, мы не ведаем, ці ўтрымаецца наша ўласная абарона зараз, калі хата больш не прыналежыць Сірыўсу. у любы момант Белатрыса можа паявіцца на парозе? Вядома, нам прыйшлося выехаць — пакуль становішча не выпагадзіцца.
— Але як пазнаць, мая хата, або не?
— Да шчасця, — адказаў Дамблдор. — Праверыць гэта даволі проста.
Ён адставіў пусты куфель на столік побач з крэслам, але больш нічога зрабіць не паспеў, таму што дзядзька Вернан загарлапаніў:
— Можа прыбярыце гэтыя чортавы штукі?
Гары азірнуўся. Дурслі затулялі галовы рукамі: куфлі вытанцоўвалі ў іх на галовах, распырскваючы ва ўсе бакі змесціва.
— Ах, прабачце, вінаваты, — папрасіў прабачэння Дамблдор і падняў чарадзейную палачку. Куфлі зніклі. — толькі ведаеце, значна ветлівей было бы іх выпіць.
Судзячы па выразе твару дзядзькі Вернана, у яго на мове круцілася мноства атрутных адказаў, але ён толькі мацней уціснуўся ў спінку канапы побач з жонкай і сынам і маўчаў, не зводзячы парасячых вачэй з чарадзейнай палачкі.