"Яна сястра Рона.
Але яна кінула Дына!
І усё роўна яна сястра Рона.
А я яго лепшы сябар!
Ад гэтага толькі горш.
Калі я спачатку пагавару з ім…
Ён дасць табе па фізіяноміі.
А калі мне абыякава?
Ён твой лепшы сябар!"
Гары амаль не заўважыў, як яны пралезлі ў залітую сонцам агульную гасціную, і ледзь звярнуў увагу на групку сямікласнікаў, якія сабраліся ў гурток, але Герміёна раптам закрычала:
-Кэці! Ты вярнулася! Як ты?
Гары прыглядзеўся і, сапраўды, убачыў Кэці Бэл, акружаную радаснымі сябрамі і суцэль здаровую.
— Я ў поўным парадку! — радасна адказала яна. — Мяне выпісалі з лякарні святога Мунга ў панядзелак, пару дзён я была дома з мамай і татам, а сёння раніцай вярнулася ў Хогвартс. Гары, Ліанна як раз распавядала мне пра апошні матч і МакЛагана…
— Ясна, — кіўнуў Гары. — Добра, раз ты вярнулася і Рон у форме, мы яшчэ размажам равенклаўцаў і падужаемся за кубак. Слухай, Кэці…
Ён не мог не высвятліць гэтага; ён нават на час забыўся пра Джынні. Сябры Кэці прыняліся збіраць рэчы, здаецца, яны спазняліся на трансфігурацыю, а Гары, панізіўшы голас, спытаў:
-…наконт тых караляў… ты ўспомніла, хто яго табе даў?
— Не, — журботна пагушкала галавой Кэці. — Усё пытаюць, а я і паняцця не маю. Памятаю толькі, як уваходжу ў жаночы туалет у "Трох мётлах".
— А ты сапраўды ўвайшла ўнутр? — пацікавілася Герміёна.
— Я сапраўды адкрыла дзверы, — сказала Кэці. — Атрымліваецца, той, хто наклаў на мяне Імперыё, стаяў за ёй. А далей — поўны правал у памяці, і толькі потым апошнія дзве тыдня ў святым Мунга … Слухайце, я пабягу, а то МакГонагал не паглядзіць, што я першы дзень у школе, прымусіць сто разоў пісаць якое-небудзь глупства…
Яна падхапіла кайстру і падручнікі і пабегла за сваімі сябрамі. Гары, Рон і Герміёна селі за столік у акна і прыняліся разважаць над аповядам Кэці.
— Выходзіць, каралі магла даць толькі дзяўчына або жанчына, — прагаварыла Герміёна, — раз усё адбылося ў жаночым туалеце.
— Або чалавек у жаночым абліччы, — удакладніў Гары. — Не забывай, у школе цэлы кацёл Зваротнага зелля, і мы ведаем, што трохі знікла…
Перад ім разумовым поглядам дружна прамаршавала доўгая працэсія з Крэбаў і Гойлаў, якія ператварыліся ў дзяўчынак.
— Мабыць, трэба прыняць яшчэ трохі "Фелікса", — сказаў ён, — і зноў папытаць шчасця з Патрэбным пакоем.
— Марнае марнаванне зелля, — катэгарычна заявіла Герміёна, паклаўшы на стол "Слоўнік чарадзея", які толькі што дастала з заплечніка. — Поспех, Гары, яшчэ не ўсё. Са Слагхорном — іншая справа; ты заўсёды ўмеў на яго ўплываць, таму было досыць толькі трошачкі падшпіліць лёс. Але супраць наймоцнага загавору адной удачлівасці замала. Так што не марнуй астатак зелля! Бо калі, — яна панізіла голас да шэпту, — Дамблдор возьме цябе з сабой, поспех ой як спатрэбіцца….
— А нельга прыгатаваць яшчэ? — спытаў Рон у Гары, не звяртаючы ўвагі на Герміёну. — Назапасіцца як след… Вось было бы выдатна. Зазірні ў свой падручнік…
Гары дастаў "Вышэйшае зеллеварэнне" і знайшоў "Фелікс Феліцыс". — Чорт, апыняецца, гэта дзіка складана, — сказаў ён, прабегшы вачамі спіс інгрэдыентаў. — да таго ж, займае шэсць месяцаў… яго трэба доўга настойваць…
— Вось так заўсёды, — уздыхнуў Рон.
Гары жадаў прыбраць падручнік, але раптам заўважыў загнуты куток і, адкрыўшы кнігу на гэтай старонцы, убачыў загавор Сектумсемпра, якое адзначыў некалькі тыдняў назад. Па-над было напісана: "Для ворагаў". Гары пакуль не высвятліў, як яно дзейнічае, у асноўным таму, што не жадаў выпрабоўваць яго пры Герміёне, аднак намерваўся пры першым зручным выпадку выпрабаваць на МакЛагане.
Шчыра цешыцца акрыянню Кэці Бэл не мог адзін толькі Дын Томас, які замяняў яе ў камандзе. Калі Гары паведаміў Дыну, што яму прыйдзецца саступіць месца, той прыняў удар па-стаічнаму, толькі буркнуў нешта і паціснуў плечамі, але сыходзячы, Гары выразна чуў, як Дын і Сімус абурана шэпчуцца за яго спіной.
Ніколі за ўвесь час капітанства Гары яго каманда не лётала так добра, як у наступныя два тыдня; усё настолькі цешыліся збавенню ад МакЛагана і вяртанню Кэці, што выкладваліся па поўнай.
Джынні не засмучалася з-за растання з Дынам, наадварот, была сэрцам і душой каманды і стала ўсіх бавіла. Яна то перадражнівала Рона, які, згледзеўшы квафл, пачынаў скакаць у тычак, быццам паплавок, то адлюстроўвала, як Гары, нема прагукаўшы нешта МакЛагану, падае на зямлю і губляе прытомнасць. Гары смяяўся разам са ўсімі, цешачыся нявіннай падставе палюбавацца Джынні, і, паколькі яго думкі былі занятыя зусім не гульнёй, ён некалькі разоў даволі сур'ёзна папакутаваў ад удараў мячоў.