У яго галаве па-ранейшаму ішло бітву: Джынні або Рон? Часам яму здавалася, што пасля Лаванды Рон не павінен моцна пярэчыць жаданню Гары сустракацца з Джынні… але потым ён успамінаў, як Рон глядзеў на Джынні і Дына, якія цалаваліся, і разумеў, што, толькі крануўшы рукі Джынні, адразу будзе абвешчаны падступным здраднікам…
І усё жа ён не мог прымусіць сябе не размаўляць з Джынні, не смяяцца з ёй, не вяртацца разам пасля трэніровак; нягледзячы на згрызоты сумлення, ён толькі і думаў аб тым, каб апынуцца з ёй сам-насам. Вось бы Слагхорн задумаў чарговую вечарынку, куды Рона не запрашаюць — але, нажаль, Слагхорн, падобна, паставіў на гэтым крыж. Гары ледзь было не папытаў дапамогі ў Герміёны, але раздумаўся; баяўся не вытрымаць яе ўсеазумеюага погляду, які ўжо лавіў на сабе пару разоў, калі яна заўважала, як ён глядзіць на Джынні і смяецца яе жартам. А у давяршэнне да ўсяго яго раздзіраў страх, што калі ён не запросіць Джынні на спатканне, то гэта вельмі хутка зробіць хтосьці іншы: яны з Роном нарэшце-то сышліся ў меркаванні, што празмерная папулярнасць не давядзе Джынні да дабра.
Спакуса выпіць глоточэк "Фелікс Феліцыс"расло з кожным днём: няўжо гэта не той самы выпадак, калі трэба, па выразе Герміёны, "трошачкі падшпіліць лёс"? Цёплыя, далікатныя травеньскія дні ляцелі вельмі хутка, а пры з'яўленні Джынні Рон кожны раз апыняўся побач. Гары ўвесь час лавіў сябе на марах аб неком шчаслівым збегу акалічнасцяў, дзякуючы якому Рон раптам горача захоча злучыць лёсы сястры і лепшага сябра і пакіне іх сам-насам хоць бы на тры секунды. Але нажаль… набліжаўся фінальны матч сезону, і Рон жадаў аднаго: абмяркоўваць з Гары тактыку гульні.
Зрэшты, у гэтым не было нічога дзіўнага; уся школа толькі і казала, што аб матчы Грыфіндор — Равенкла, яму мелася стаць вырашальным, паколькі пытанне аб чэмпіёнстве заставалася адчыненым. Калі Грыфіндор пераможа з перавагай як мінімум у трыста ачкоў (моцная заяўка, і ўсё жа каманда Гары ніколі яшчэ не лётала так добра), то выйдзе на першае месца. Пры перамозе з меншай перавагай яны зоймуць другое — пасля Равенкла; пры пройгрышы ў сто ачкоў стануць трэцімі, ізноў жа за Равенкла, або ўжо зоймуць чацвёртае месца. "І тады", — думаў Гары, — "ніхто, ніколі і ні завошта не дасць мне забыцца, што менавіта я быў капітанам каманды Грыффіндора, калі яна ўпершыню за апошнія дзвесце гадоў патрывала такое разгромнае паражэнне".
Рыхтаваліся да лёсавызначальнага матчу як звычайна: навучэнцы факультэтаў-супернікаў задзіралі адзін аднаго ў калідорах; асобных удзельнікаў будучай гульні даводзілі адмыслова складзенымі здзеклівымі рэчэўкамі; гульцы альбо ганарліва расхаджвалі па школе, атрымліваючы асалоду ад усеагульнай увагай, альбо пакутвалі нервовымі ванітамі і на перарывах імчаліся ў туалет. Гары чамусьці напроста звязваў лёс сваіх адносін з Джынні з будучыняй поспехам або паражэннем. Ён шчыра верыў, што выйгрыш з перавагай у трыста ачкоў, усеагульная эйфарыя і шумная вечарынка ў гонар перамогі падзейнічаюць не горш, чым добры глыток "Фелікса".
Аднак сярод усіх клопатаў Гары не забываў і аб іншай задачы: шпегаванні Малфоя. Ён па-ранейшаму часта правяраў Карту Марадзёраў і, паколькі Малфоя на ёй часта не апынялася, прыйшоў да высновы, што той, як і раней, праводзіць шмат часу ў Патрэбным пакоі. Гары амаль ужо страціў надзею туды пракрасціся і тым не менш кожны раз, праходзячы міма, прадпрымаў чарговую спробу — але, як бы ні змянялася яго просьба, дзверы ў сцяне ўпарта не жадалі з'яўляцца.
За некалькі дзён да матчу з Равенкла Гары ішоў на вячэру адзін; Рона ізноў занудзіла, і ён зайшоў у найблізкі туалет, а Герміёна пабегла да прафесара Вектар абгаварыць памылку, якую, як ёй здавалася, яна дапусціла ў апошняй працы па нумералогіі. Гары без адмысловага жадання, хутчэй па звычцы, павярнуў у калідор сёмага паверху, правяраючы па дарозе Карту Марадзёраў. Спачатку ён не знайшоў Малфоя і вырашыў, што той па сваім звычаі знікае ў Патрэбным пакоі, але затым каля мужчынскага туалета паверхам ніжэй убачыў малюсенькую кропку з пазнакай "Малфой" і побач з ёй зусім не Крэба або Гойла, а Плаксу Міртл.
Гары здзіўлена глядзеў на гэтую ні з чым не адпаведную пару і адарваў ад іх погляд толькі тады, калі ўвайшоў наўпрост у рыцарскія даспехі. Грукат вывяў яго з забыцья; ён панёсся прочкі, ратуючыся ад Філча, які суцэль мог з'явіцца на месца здарэння. Ён бегам спусціўся на адзін паверх па мармуровых сходах і прыпусціў па калідоры. Апынуўшыся ў туалета, ён прыціснуў вуха да дзвярэй, але нічога не пачуў. Гары вельмі ціха адчыніў дзверы.