— Прынясі свой заплечнік, — ліслівым голасам загадаў Снэйп, — і падручнікі. Усё да адзінага. Сюды. Хутка!
Спрачацца было бессэнсова. Гары хутка разгарнуўся і, пляскаючы па вадзе, выскачыў з туалета. Ледзь апынуўшыся за дзвярамі, ён пусціўся бегам у грыфіндорскую вежу. Большасць рабят ішло яму насустрач; усё здзіўлена вытарэшчваліся на Гары, мокрага і ў крыві, выкрыквалі нейкія пытанні, але ён нікому не адказваў і бег далей.
Ён быў цалкам узрушаны — так, нібы любімы хатні гадаванец раптам ператварыўся ў дзікага звера. Пра што толькі думаў Прынц, калі пісаў у падручніку такі загавор? І што будзе, калі гэта ўбачыць Снэйп? Ці распавядзе ён Слагхорну — тут у Гары скруціла жывот — каму Гары абавязаны дзіўнымі поспехамі ў зеллеварэнні? Ці адбярэ, ці знішчыць кнігу, якая гэтак шматлікаму навучыла Гары… стала чымсьці накшталт сябра і настаўніка? Нельга дапусціць, каб гэта здарылася… ніяк нельга…
— Куды ты…? Чаму ты мокры…? Гэта што, кроў?
Рон стаяў на вяршыні ўсходаў і ошарашэнно глядзеў на Гары.
— Мне патрэбен твой падручнік, — затыхаючыся, сказаў Гары, — па зеллям. Хутчэй… давай сюды…
— Але як жа Прынц-паў…?
— Потым растлумачу!
Рон выбавіў з заплечніка "Вышэйшае зеллеварэнне" і працягнуў Гары; той праскочыў міма яго, нырнуў у агульную гасціную і, не звяртаючы ўвагі на здзіўленыя погляды тых нешматлікіх, хто паспеў вярнуцца з вячэры, схапіў свой заплечнік. Затым выскачыў у партрэтную дзюру і панёсся назад праз калідор на сёмым паверсе.
У габелена з танцуючымі тролямі ён рэзка затармазіў і, закрыўшы вочы, прымусіў сябе ісці павольна.
"Мне трэба месца, каб схаваць падручнік"… "Мне трэба месца, каб схаваць падручнік"… "Мне трэба месца, каб схаваць падручнік…"
Ён тройчы мінуў туды-назд ўздоўж роўнай сцяны. Адкрыў вочы. Нарэшце — дзверы! Гары расхінуў яе і, шаснуўшы ўнутр, зачыніў за сабой.
І адразу жа памлеў. Убачанае вылікала здзіўленне і страх, нягледзячы на тое, што ён быў у паніцы, спяшаўся і вельмі баяўся гутаркі са Снэйпам. Гары апынуўся ў пакоі, велізарным як сабор. Святло э высокіх вокнаў падала на цэлы горад разнастайных прадметаў, схаваных шматлікімі і шматлікімі пакаленнямі вучняў Хогвартса. У гэтым горадзе меліся вуліцы і завулкі, пракладзеныя сярод хісткіх пірамід зламанай мэблі, якую саўганулі сюды ці то няўмелыя ведзьмакі, ці то дамавікі-эльфы, пекушчыеся аб прыгажосці замка. Тут былі тысячы кніг, трэба лічыць, забароненых, размаляваных або крадзеных; крылатыя катапульты, кусачыя талеркі — у некаторых яшчэ цяплілася жыццё, і яны няўпэўнена парылі над горамі іншых кантрабандных рэчаў; трэснутыя бутлі з застылым зеллем; капялюшы, упрыгожванні, мантыі; шкарлупіна, мабыць, ад драконавых яйкаў; пасудзіны, заткнутыя коркамі і напоўненыя злавесна мігатлівымі вадкасцямі; іржавыя мячы і цяжкі, заплямлены крывёй сякера.
Гары паспешліва нырнуў на адну з "вуліц", пракладзеных паміж скарбамі, згарнуў направа за гіганцкім пудзілам троля, прабег па кароткім праходзе, узяў налева перад пабітым знікаючай шафай, дзе летась страціўся Монтэгю, і нарэшце спыніўся ў вялікага буфета, калісьці, мабыць, аблітага кіслатой — яго паверхня ўся пакрылася бурбалкамі. Гары адкрыў скрыпучыя дзверцы: на паліцы хтосьці ўжо схаваў клетку незразумела з кім; істота даўным-даўно памерла, а ў шкілета было пяць ног. Гары саўгануў падручнік Прынца-паўкроўкі за клетку, зачыніў дзверцы і трохі пастаяў, імкнучыся суняць ашалела бьюшчэеся сэрца… Ці зможа ён зноў знайсці буфет пасярод гэтага сборышча халусця? Ён схапіў з найбліжэйшага кошыка надколаты бюст выродлівага старога ведуна, узняў яго на буфет, сталы сховішчам кнігі, нахлабучыў для пэўнасці на галаву статуі пыльны парык і пацьмянелую дыядэму і як мага хутчэй пабег зваротна, да выхаду ў калідор. Тамака ён зачыніў за сабой дзверы, і тыя неадкладна зліліся са сцяной.
Гары са ўсіх ног панёсся на шосты паверх, па дарозе засоўваючы ў заплечнік "Вышэйшае зеллеварэнне" Рона, і праз хвіліну ўжо стаяў перад Снэйпам. Той моўчкі працягнуў руку за заплечнікам Гары. Той аддаў яго і стаў чакаць сваёй долі; ён моцна затыхаўся; грудзі раздзіралася ад болю.
Адну за іншы Снэйп даставаў кнігі Гары і ўважліва іх аглядаў. Нарэшце застаўся толькі падручнік па зельедэлію. Снэйп вывучыў яго вельмі дбайна, а пасля загаварыў:
— Гэта тваё "Вышэйшае зеллеварэнне", Потэр?
— Так, — адказаў Гары, які ніяк не мог адсапціся.
— Упэўнены?
— Так, — паўтарыў Гары з ледзь большым нахабствам.
— Гэта падручнік, які ты набыў у "Флорыш і Блотс"?