— Так, — цвёрда адказаў Гары.
— Тады чаму, — запытаўся Снэйп, — на першай старонцы напісана "Руніл Уэзліб"?
Сэрца Гары прапусціла ўдар.
— Гэтая мая мянушка, — сказаў ён.
— Твая мянушка, — паўтарыў Снэйп.
— Так…. Так мяне завуць сябры.
— Я ведаю, што такая мянушка, — вымавіў Снэйп. Лядоўні чорныя вочы ўпіліся ў вочы Гары; той імкнуўся адвесці погляд. Блакуй свае думкі… блакуй свае думкі… але ён так і не навучыўся гэтаму як след…
— Ведаеш, што я думаю, Потэр? — вельмі ціха прагаварыў Снэйп. — Я думаю, што ты заўзяты ілгун і заслугоўваеш спагнання. Будзеш прыходзіць да мяне кожную суботу да самога канца семестра. Што скажаш, Потэр?
— Я… не згодзен, сэр, — адказаў Гары, па-ранейшаму не гледзячы на Снэйпа.
— Паглядзім, што ты скажаш пасля адпрацоўкі, — сказаў той. — У суботу ў дзесяць раніцы, Потэр. У мяне ў кабінеце.
— Але, сэр… — пралапатаў Гары, у адчай паднімаючы вочы. — Квідыш… апошняя гульня сезону…
— У дзесяць раніцы, — прашаптаў Снэйп з усмешкай, обнажыўшай жоўтыя зубы. — Няшчасны Грыфіндор… Баюся, сёлета яму свеціць чацвёртае месца…
І, не прамовіўшы больш ні слова, выкладчык выйшаў з туалета. Гары застаўся стаяць, тужліва гледзячы ў надтрэснутае люстэрка і мучачыся такой млоснасцю, якая, ён быў проста ўпэўнены, нават не снілася Рону.
— Не буду казаць: "я жа казала", — сказала Герміёна праз гадзіну у агульнай гасцінай.
— Слухай, адстань, — злосна кінуў Рон.
Гары не пайшоў на вячэру, начыста пазбавіўшыся апетыту. Ён толькі што скончыў распавядаць Рону, Герміёне і Джынні аб тым, што здарылася, хоць патрэбы ў гэтым не было. Навіна распаўсюдзілася па школе з узрушаючай хуткасцю — відавочна, Плакса Міртл паспела абляцець усе туалеты замка і ад душы напляткарыцца. Пэнсі Паркінсан наведала Малфоя ў лякарні і зараз паўсюль панасіла Гары, а Снэйп не прамінуў перадаць астатнім выкладчыкам усе падрабязнасці здарэння. Гары ўжо выклікалі з агульнай гасцінай у калідор, дзе ён на працягу пятнаццаці вельмі непрыемных хвілін выслухоўваў натацыі МакГонагал. Яна доўга тлумачыла, як яму павезла, што яго не выключылі, а напрыканцы абвясціла, што цалкам падтрымлівае рашэнне прафесара Снэйпа аб строгім спагнанні.
— Я жа казала, што з тваім Прынцам нешта не так, — усёткі не стрымалася Герміёна. — І, пагадзіся, апынулася права.
-Не, не пагаджуся, — упарта адказаў Гары.
Яму было моташна і без яе папрокаў; тое, што ён убачыў на тварах сваёй каманды, калі паведаміў, што не зможа гуляць у суботу, было самым горшым пакараннем. Ён і цяпер адчуваў на сабе погляд Джынні, але не жадаў сустракацца з ёй вачамі, асцерагаючыся прачытаць у іх гнеў або расчараванне. Пару хвілін назад ён сказаў ёй, што ў суботу яна будзе гуляць за Лаўца, а Дын часова зойме яе месца Паляўнічага. А калі Грффіндор выйграе, то ў весялосці пасля матчу Джынні і Дын могуць змірыцца… Гэтая думка ледзяным нажом пранізала сэрца Гары…
— Гары! — выклікнула Герміёна. — Як ты можаш абараняць свой падручнік, калі…
— Можа, годзе нудзіць пра падручнік? — адгыркнуўся Гары. — Прынц усяго толькі выпісаў аднекуль загавор! Ён не раіў яго ўжываць! Адкуль мы ведаем, можа, ён запісаў загавор, якое ўжылі супраць яго!
— Не веру сваім вушам, — вымавіла Герміёна. — Ты апраўдваеш…
— Сябе я зусім не апраўдваю! — паспяшаўся ўдакладніць Гары. — Я шкадую аб тым, што зрабіў, і не толькі з-за спагнання. Ты выдатна ведаеш, што я не стаў бы выкарыстаць падобны загавор нават супраць Малфоя, але Прынц тут не пры чым, ён жа не пісаў: "Абавязкова паспрабуйце, гэта клёва" — ён рабіў запісы для сябе, а не для кагосьці…
— Гэта значыць, ты жадаеш сказаць, — вымавіла Герміёна, — што мае намер вярнуць…
— Падручнік? Так, — з сілай сказаў Гары. — Без Прынца я бы не выйграў "Фелікс Феліцыс", не ведаў бы, як выратаваць Рона ад атручвання, і ніколі бы…
— Не набыў незаслужанай рэпутацыі лепшага майсты зеллеварэння, — агідным голасам дамовіла за яго Герміёна.
— Герміёна, можа, пакінеш яго ў супакоі? — умяшалася Джынні. Гары здзіўлена і ўдзячна падняў на яе вочы. — Як я разумею, Малфой збіраўся ўжыць недаравальны праклён; лепш цешся, што ў Гары знайшоўся годны адказ!
— Зразумела, я радая, што Гары не праклялі! — адказала відавочна ўражаная Герміёна, — але ў гэтай Сектумсемпры, Джынні, няма нічога годнага, паглядзі, куды яна яго завяла! І я яшчэ думаю, што, раз гэта так паўплывала на шанцы каманды…
— Толькі не рабі выгляд, нібы што-небудзь разумееш у квідышы, — скрывілась Джынні, — зганьбішся і нічога больш.
Гары і Рон здзіўлена глядзеліна дзяўчынак ва ўсі вочы : Герміёна і Джынні, якія заўсёды былі ў выдатных адносінах, сядзелі адна супраць адной, гнеўна перакрыжаваўшы рукі на грудзі і гледзячы ў розныя бакі. Рон спалохана паглядзеў на Гары, схапіў першую кнігу, якая трапіла ў рукі, і хутка за ёй схаваўся. А Гары, ведаючы, што нічым гэтага не заслужыў, раптам перапоўніўся небывалай радасцю, хоць больш за ўвесь вечар ніхто з іх не абмовіўся ні словам.