— Мы перамаглі! — загарлапаніў Рон, выскокваючы з натоўпу і трасучы срэбным кубкам. — Перамаглі! Чатырыста пяцьдзесят — сто сорак! Мы перамаглі!
Тут раптам Гары ўбачыў Джынні, якая ляцела да яго з агністай рашучасцю ў вачах. Яна абхапіла яго рукамі.І Гары без ваганняў, без сумневаў, ніколькі не клапоцячыся аб тым, што на іх глядзіць пяцьдзесят чалавек, горача пацалаваў яе.
Мінула некалькі доўгіх імгненняў — а можа быць, паўгадзіны — або нават пару сонечных дзён — і яны адарваліся адзін ададнаго. У гасцінай было вельмі-вельмі ціха. Затым раздаліся асцярожныя свісткі і нервовае хіхіканне. Гары падняў вочы і, па-над галовой Джынні, убачыў Дына Томаса з раздушаным куфлем у руцэ і Рамільду Вейн, якой відавочна жадалася чым-небудзь у яго запусціць. Герміёна ззяла, але Гары шукаў вачамі Рона — і нарэшце знайшоў. Той па-ранейшаму трымаў над галавой кубак, але па яго твару можна было падумаць, што яго як след смальнулі дубцом па цемечку. Нейкую дзель секунды яны глядзелі адзін аднаму ў вочы, а потым Рон ледзь прыкметна матнуў галавой, нібы кажучы: "Ну, раз такое справа…"
Пачвара ў грудзях Гары пераможна зараўло. Ён усміхнуўся Джынні і моўчкі павёў рукой у бок партрэта: ім абодвум настойліва патрабавалася доўгі шпацыр вакол замка. Верагодна, яны нават абгавораць матч — калі на гэта застанецца час.
25. Падслуханая прадракальніца
Раман Гары і Джыні стаў прадметам жывой цікавасці шматлікіх — галоўным чынам, дзяўчынак, — затое сам Гары з прыемным здзіўленнем выявіў, што зрабіўся абсалютна неўспрымальны да слыхаў. Апынулася, што гэта нават прыемна — калі пра табе, для разнастайнасці, гутараць не з-за якой-небудзь цёмнай гісторыі, а таму, што ты шчаслівы як ніколі ў жыцці.
— Можна падумаць, ім больш не пра што казаць, — сказала Джыні. Яна сядзела на падлозе ў агульнай гасцінай, прывалячыся спіной да ног Гары, і чытала "Штодзённы Прарок". — Тры напады дзяментараў за тыдзень, а Рамільду Вейн цікавіць адно: ці праўда, што ў цябе на грудзі выкалаты гіпагрыф.
Рон з Герміёнай гучна разрагаталіся.
— І што ты адказала?
— Што не гіпагрыф, а венгерскі хвастарог, — Джыні гультаявата перавярнула старонку. — Як у сучаснага мачо.
— Дзякуй, — усміхнуўся Гары. — Ну, а ў Рона што?
— Карузлікавая Пухлянятка — я, вядома, не сказала, дзе.
Герміёна пакацілася са смеху, а Рон нахмурыўся.
— Глядзіце ў мяне, — ён строга пагразіў пальцам Гары і Джыні. — А то раздумаюся і забяру дазвол…
— Дазвол, — кпліва паўтарыла Джыні. — З якіх гэта часоў мне патрабуецца твой дазвол? І наогул, ты сказаў, што лепш ужо Гары, чым Дын або Майкл.
— Была справа, — неахвотна прызнаў Рон. — Але яшчэ да таго, як вы пачалі лізацца ў усіх навідавоку…
— Гнюсны крывадушнік! А самі з Лавандай? Ліпнулі адзін да аднаго, як пара вугроў, дзе толькі можна! — абурылася Джыні.
Урэшце, наступіў чэрвень, і цярпенню Рона не пагражалі занадта цяжкія выпрабаванні. Гары і Джыні праводзілі разам значна менш часу, чым раней: набліжаліся іспыты па С.А.Ч., і Джыні прыходзілася дапазна займацца. Як-то ўвечар, калі яна пайшла ў бібліятэку, Гары сядзеў каля акна ў агульнай гасцінай і нібы дарабляў дамашняе заданне па гербалогіі, а ў рэчаіснасці зноў перажываў адну асабліва шчаслівую гадзіну, які яны з Джыні замест абеду правялі на беразе возера. Раптам паміж ім і Ронам плюхнулася Герміёна, суровая і рашучая.
— Гары, мне трэба з табой пагаварыць.
— Пра што? — адразу насцярожыўся Гары. Не раней як учора яна лаяла яго за тое, што ён адцягвае Джыні ад падрыхтоўкі да іспытаў.
— Пра так званага Прынца-Паўкроўку.
— Ізноў дваццаць пяць, — праенчыў ён. — Забудзься ты пра гэта нарэшце!
Ён баяўся вяртацца ў Патрабавальны Пакой за падручнікам Прынца, і на зеллеварэнні ўжо не бліскаў (Слагхорн, якому вельмі падабалася Джыні, пакуль толькі жартаваў: мо, небарака, зусім страціў галаву ад кахання). Але Гары быў упэўнены, што Снэйп спіць і бачыць, як бы накласці лапы на падручнік, і вырашыў да лепшых часоў пакінуць кнігу там, дзе яна ёсць.
— Не забудуся, — цвёрда сказала Герміёна, — пакуль ты мяне не выслухаеш. Увогуле, так: я паспрабавала высветліць, хто мог у якасці хобі вынаходзіць чорныя заклёны…
— Ды не было ў яго такога хобі…
— У яго, у яго… а хто сказаў, што гэта менавіта ён?
— Ужо абмяркоўвалі, — незадаволена кінуў Гары. — Прынц, Герміёна, Прынц!
На шчоках Герміёны запалалі чырвоныя плямы.
— Менавіта! — выкрыкнула яна, дастала з кішэні вельмі старую газетную выразку і кінула на стол перад Гары. — Вось, паглядзі! На здымку!