— Што адбылося, прафесар?
— Ты яшчэ пытаеш! — пранізліва завішчала яна. — Я ішла па калідоры, гаротна разважаючы пра змрочныя прадвесці, якія мне адкрыліся…
Але Гары амаль не слухаў. Ён толькі зараз заўважыў, дзе яны знаходзяцца: справа вісеў габелен з танцуючымі тролямі, а злева цягнулася абсалютна роўная каменная сцяна, за якой…
— Прафесар, вы што, спрабавалі пракрасціся ў Патрабавальны Пакой?
— …і знаках, якія… што?
Яе вочы раптам забегалі.
— У Патрабавальны Пакой, — паўтарыў Гары. — Вы спрабавалі туды пракрасціся?
— Я… трэба ж… не ведала, што школьнікам вядома…
— Далёка не ўсім, — сказаў Гары. — Усё такі, што здарылася? Вы крычалі… вас хтосьці пакрыўдзіў?
— Мяне… ці бачыш, — прафесар Трэлані, нібы абараняючыся, шчыльней захінула шаль і падняла на Гары вочы, вельмі павялічаныя лінзамі акуляраў. — Я жадала… э-э… схаваць такія-сякія… э-м-м… асабістыя рэчы… — І яна невыразна замармытала пра "зласлівыя паклёпы".
— Ясна, — кіўнуў Гары, паглядзеўшы на бутэлькі з херасам. — Але вам не атрымалася ўвайсці?
Гэта здалося яму вельмі дзіўным; бо пакой адчыніўся, калі спатрэбілася схаваць падручнік Прынца-Паўкроўкі.
— Увайсці ж я ўвайшла, — прафесар Трэлані гнеўна паглядзела на сцяну. — Але ўнутры ўжо хтосьці быў.
— Быў? Хто? — патрабавальна спытаў Гары. — Хто там быў?
— Паняцця не маю, — адказала прафесар Трэлані, трохі збянтэжыўшыся ад настойлівасці Гары. — Я увайшла і пачула голас, у той час як за ўсе гады, што я хаваю… гэта значыць, карыстаюся пакоем… такога ні разу не здаралася.
— Голас? Што ён казаў?
— Што казаў? Нічога не казаў, — сказала прафесар Трэлані. — Ён хутчэй… крычаў.
— Крычаў?
— Ад радасці, — удакладніла яна.
Гары ўпіўся ў яе вачамі.
— Мужчынскі ці жаночы?
— Магу толькі здагадвацца, але, мабыць, мужчынскі, — прагаварыла прафесар Трэлані.
— І ён чаму-то цешыўся?
— Як вар'ят, — пагардліва адказала прафесар Трэлані.
— Нібы нешта святкаваў?
— Мабыць, так.
— А потым…?
— Я крыкнула: "Хто тут?"
— А проста так вы не маглі зразумець, хто гэта? — расчаравана пацікавіўся Гары.
— Маё ўнутранае вока, — з вартасцю адказала прафесар Трэлані, папраўляючы шалі і зіготкія каралі, — было накіравана на матэрыі, змешчаныя далёка за межамі зямных рэалій.
— Ясна, — кіўнуў Гары; пра ўнутранае вока прафесара Трэлані ён чуў не раз і не два. — І ён назваўся?
— Не! — выклікнула яна. — У вачах у мяне стала чорным-чорна, і я вылецела з пакоя галавой наперад!
— Вы што, не маглі гэтага прадбачыць? — не ўтрымаўся Гары.
— Не, я ж сказала, усё счарнела… — Яна замоўкла і падазрона ўтаропілася на яго.
— Я думаю, вам трэба пра ўсё распавесці прафесару Дамблдору, — сказаў Гары. — Ён павінен ведаць, што Малфой святкаваў… у сэнсе, што вас вышпурнулі з пакоя.
Да яго здзіўлення, прафесар Трэлані ганарліва выпрастала спіну і холадна вымавіла:
— Дырэктар даў мне зразумець, што жадае скараціць нашы зносіны, а я не з тых, хто навязвае сваё грамадства людзям, якія мяне не шануюць. Калі Дамблдор аддае перавагу не звяртаць увагі на засцярогі карт…
Нечакана яе кашчавыя пальцы ўпіліся ў запясце Гары.
— Зноў і зноў, як ні раскладвай…
Яна драматычна выхапіла з-пад шалі карту і прашаптала:
— …вежа, паражаная маланкай. Катастрофа. Няшчасце. І з кожным разам усё бліжэй…
— Ясна, — у чарговы раз кіўнуў Гары. — Увогуле… я ўсё ж думаю, што вам лепш распавесці Дамблдору пра голас. І як усё пацямнела, а вас вышпурнула з пакоя…
— Думаеш? — Прафесар Трэлані задумалася, але Гары бачыў, што ёй вельмі жадаецца распавесці каму-небудзь аб сваёй прыгодзе.
— Я як раз іду да яго, — паведаміў Гары. — У мяне з ім сустрэча. Можам пайсці разам.
— Раз так, добра, — усміхнулася прафесар Трэлані. Яна нахілілася, падхапіла бутэлькі і без лішніх роздумаў кінула іх у вялікую сіне-белую вазу, якая стаяла побач у нішы сцяны.
— Як мне не хапае цябе на ўроках, Гары, — шчыра вымавіла яна, выкрочваючы побач з ім. — Вядома, ты ніколі толкам не Бачыў… але затое быў выдатным Аб'ектам…
Гары не адказаў; у свой час яму страшна не падабалася быць Аб'ектам бясконцых трагічных прадказанняў.
— Баюся, — працягвала прафесар Трэлані, — што наш каняжына… прабач, кентаўр… поўны дурань у картачнай варажбе. Я пытала яго — як празорца празорцу — ці не адчувае ён таксама падаленых вібрацый будучай бяды? Але ён літаральна падняў мяне на смех. На смех!
Яна істэрычна падвысіла голас, і на Гары адчувальна павеяла херасам, хоць бутэлькі засталіся далёка ззаду.