— Разумееш, — Дамблдор зноў як ні ў чым не бывала звярнуўся да Гары, — калі ты праўда ўспадкаваў хату, то табе дастаўся і…
Ён у пяты раз узмахнуў палачкай. Раздаўся гучны трэск, і на пушыстым дыване гасцінай паявіўся дамавы эльф у нейкіх брудных анучах, з носам, які вельмі нагадваў свіны лыч. У яго былі вялікія, як у кажана, вушы і велізарныя, у крывавых прожылках, вочы. Цётка Пятуння пранізліва закрычала: такая агіднасць ды на яе дыване! Дадлі імгненна падабраў з падлогі вялікія босыя ногі і падняў іх амаль не вышэй галавы, нібы асцерагаючыся, што гадкая істота ўлезе на яго па піжамным штанам. А дзядзька Вернан гучна загыркаў:
— Што яшчэ за чорт?
— Крычар, — дамовіў нарэшце Дамблдор.
— Крычар не жадае, Крычар не будзе, Крычар не будзе! — прахрыпеў дамавы эльф гэтак жа гучна, як дзядзька Вернан. Ён тупаў доўгімі гузаватымі ступнямі і ашалела цягнуў сябе за вушы. — Крычар прыналежыць міс Белатрысе, о так, Крычар прыналежыць Блэкам, Крычар жадае пайсці да новай гаспадыні, Крычар не будзе служыць гэтаму паганаму Потэру, не будзе, не будзе, не будзе!
— Як бачыш, Гары, — павысіўшы голас, каб заглушыць бесперапыннае “не будзе, не будзе”, — Крычар выяўляе нежаданне пераходзіць пад тваё заступніцтва.
— Ну і напляваць, — буркнуў Гары, з агідай паглядзеўшы на Крычара, які крычаў, тупаючы нагамі. — Мне ён не патрэбен.
— Не будзе, не будзе, не будзе…
— Ты перадаеш перавагу перадаць яго Белатрысе Лестрэйндж? Ведаючы, што ён увесь апошні год жыў у штаб-кватэры Ордэна Фенікса?
— Не будзе, не будзе, не будзе…
Гары паглядзеў на Дамблдора. Ясна, што Крычара нельга аддаваць Белатрысе, але… Стаць гаспадаром таго, хто здрадзіў Сірыўса? Сама думка пра гэта здавалася агіднай.
— Аддай яму які-небудзь загад, — прапанаваў Дамблдор. — Калі ён зараз твой, то будзе змушаны падпарадкоўвацца. А кале не, нам прыйдзецца знайсці спосаб не пусціць яго да законнай гаспадыні.
— Не будзе, не будзе, НЕ БУДЗЕ!
Крыкі перашлі ў скуголенні, і Гары не прыдумаў нічога лепей, акрамя як цыкнуць:
— Крычар, заткніся!
Той нібы здушыўся. Ён выпнуў вочы і, не перастаючы разяваць рот, схапіўся за горла. Некалькі секунд эльф сутаргава спрабаваў праглянуць, а потым кінуўся тварам на дыван (цётка Пятуння гаротна заскавытала) і ў адчайнай, хоць і абсалютна нямой, істэрыцы прыняўся біць па палу рукам і нагамі.
— Што ж, гэта ўсё растлумачыла, — ўзрадаваўся Дамблдор. — Сірыўс ведаў сваю справу. Гары, ты— законны ўладальнік хаты нумар дванаццаць на Плошчы Грыма і Крычара.
— А абявязкова… каб ён жыў са мной? — Гары ў жаху паглядзеў на эльфа, які выгінаўся ў яго пад нагамі.
— Не, раз ты гэтага не жадаеш, — адказаў Дамблдор. — Калі не пярэчыш, прапаноўваю адправіць яго ў Хогвартс, на кухню. Там ён будзе пад наглядам у нашых эльфаў.
— Так, — з палягчэннем пагадзіўся Гары, — так і зробім. Э-м-м-м… Крычар! Жадаю, каб ты адправіўся ў Хогвартс і працаваў на кухні разам з іншымі эльфамі.
Крычар — ён зараз ляжаў на спіне і засяроджана малаціў па паветры адразу ўсімі канечнасцямі — акінуў Гары поглядам, поўным невымоўнай агіды, і, з гучнай пстрычкай, знік.
— Выдатна, — сказаў Дамблдор. — Але ёсць яшчэ гіпагрыф, Клювакрыл. Пасля смерці Сірыўса за ім даглядаў Хагрыд, але цяпер Клювакрыл твой, і калі ў цябе ёсць іншыя меркаванні…
— Не, — адразу адказаў Гары, — хай застаецца з Хагрыдам. Думаю, самому Клювакрыла так лепей будзе.
— Хагрыд будзе ў захапленні, — усміхнуўся Дамблдор. — Ён так цешыўся сустрэчы з былым гадаванцам. Дарэчы, у інтарэсах бяспекі мы вырашылі часова пераклікаць яго ў Куракрыла, хоць ці наўрад у Міністэрству здагадаліся бы, што гэта той самы гіпагрыф, якому калісьці вынеслі смяротны прысуд. Ну-з, Гары, ты спакаваў рэчы?
— Э-э-м…
— Сумняваўся, што я з’ўлюся? — усміхнуўся праніклівы Дамблдор.
— Я зараз… імгненнем… скончу, — выпаліў Гары, кідаючыся паднімаць тэлескоп і красоўкі.
На зборы сышло ледзь больш дзесяці хвілін. Нарэшце Гары дастаў з-пад ложка Плашч-Нябачнік, зашрубаваў бурбалку з рознакаляровымі чарніламі, саўгануў іх у куфар, запхаў кацёл і з працай закрыў крышку. Пасля чаго, адной рукой валакучы куфар, а ў іншай трымаючы клетку з Букляй, спусціўся на першы паверх.
Ён засмуціўся, не знайшоўшы ў холе Дамблдора — прыйдзецца яшчэ раз захадзіць у гасціную.
Там усе маўчалі. Дамблдор паціху напяваў і відавочна адчуваў сябе суцэль камфортна, але ў цэлым атмасфера ў пакоі чымсьці нагадвала застылы заварны крэм. Гары, не адважваючыся зірнуць на сваякоў, сказаў:
— Прафесар, я гатоў.
— Выдатна, — адклікнуўся Дамблдор. Застаецца апошняе. — Ён павярнуўся да Дурсляў. — Вам, без сумневу, вядома, што праз год Гары стане паўналетнім…