— Што з табой здарылася?
— Нічога, — не разважаючы, зманіў Гары.
— Што цябе засмуціла?
— Нічога.
— Гары, ты ніколі не адрозніваўся поспехамі ў аклюменцыі.
Апошняе слова апынулася іскрай, якая васпаліла лютасць Гары.
— Снэйп! — кінуў ён, так гучна, што Фоўкс за яго спіной ціха ўскрыкнуў. — Вось што здарылася! Гэта ён данёс Валан дэ Морту пра прадказанне, гэта ён, ён падслухоўваў пад дзвярамі, мне Трэлані распавяла!
Твар Дамблдора застаўся абыякавы, аднак Гары здалося, што ён збялеў, хоць на ім і ляжаў крывавы водбліск заходу сонца. Пасля даволі доўгага маўчання Дамблдор спытаў:
— Калі ты пазнаў?
— Толькі што! — Гары прыкладаў усе высілкі, каб не раскрычацца, і раптам, нечакана, яго прадзерла: — І ВЫ УЗЯЛІ ЯГО НАСТАЎНІКАМ! КАЛІ ЁН ПАДАСЛАЎ ВАЛАН ДЭ МОРТА ДА МАІХ БАЦЬКОЎ?
Ён адвярнуўся ад Дамблдора, які дагэтуль не павёў і брывом, і прыняўся расхаджваць узад-наперад па кабінеце. Ён дыхаў цяжка, быццам пасля бойкі, і паціраў косткі пальцаў, з апошніх сіл стрымліваючыся, каб не пачаць разбураць усё вакол. Яму жадалася шалець, гарлапаніць на Дамблдора, але жаданне адправіцца за Хоркруксам было не меней вялікае; ледзь не выпаліўшы, што толькі стары дурань мог столькі гадоў давяраць Снэйпу, Гары спалохаўся: калі ён не ўправіцца са сваім гневам, дырэктар не возьме яго з сабой…
— Гары, — ціха вымавіў Дамблдор. — Калі ласка, выслухай мяне.
Перастаць хадзіць было цяжка — амаль гэтак жа, як стрымліваць крык. Гары закусіў губу, спыніўся і зірнуў у маршчыністы твар Дамблдора.
— Прафесар Снэйп здзейсніў жудасную…
— Толькі не кажыце, што гэта памылка, сэр, ён падслухоўваў пад дзвярамі!
— Калі ласка, дазволь мне скончыць. — Дамблдор дачакаўся, пакуль Гары кіўне, і працягнуў: — Прафесар Снэйп здзейсніў жудасную памылку. Калі ён пачуў першую палову прадказання, ён яшчэ быў на службе ў лорда Валан дэ Морта. Натуральна, ён паспяшаўся да свайго спадара і распавёў пра пачутае, бо таго гэта напроста дакраналася. Але прафесар Снэйп не ведаў — не мог ведаць — за кім з хлопчыкаў пачне паляваць Валан дэ Морт, не ведаў, што ў сваёй страшнай пагоні ён знішчыць бацькоў дзіцяці і што гэта апынуцца знаёмыя яму людзі, твае бацька і маці…
Гары выдаў невясёлы смяшок, які прагучаў амаль як выкрык.
— Ён ненавідзеў майго бацьку не менш, чым Сірыўса! А няўжо вы не заўважылі, прафесар, што людзі, якіх Снэйп ненавідзіць, чамусьці абавязкова паміраюць?
— Ты не ўяўляеш, Гары, наколькі вялікае было раскаянне прафесара Снэйпа, калі ён зразумеў, як лорд Валан дэ Морт вытлумачыў прадказнне. Думаю, што гэта самы вялікі грэх яго жыцця, з-за яго ён, уласна, і вярнуўся…
— Але э ён вельмі добра валодае аклюменцыяй, ці не праўда, сэр? — Гары так імкнуўся казаць спакойна, што яго голас дрыжаў. — А Валан дэ Морт па-ранейшаму ўпэўнены, што Снэйп на яго боку. Прафесар… адкуль вы ведаеце, што Снэйп — наш?
Дамблдор памаўчаў, нібы нешта для сябе вырашаючы, і нарэшце вымавіў:
— Ведаю. Я цалкам давяраю Сэверусу Снэйпу.
Гары некалькі разоў глыбока ўдыхнуў, спрабуючы ўправіцца з сабой. Яму гэта не атрымалася.
— Ну, а я — не! — гучна выгукнуў ён. — Яны і зараз нешта ладзяць з Драка Малфоем, прама ў вас пад носам, а вы…
— Мы гэта ўжо абмяркоўвалі, Гары, — у голасе Дамблдора загучалі суровыя ноткі. — Я растлумачыў табе свой пункт гледжання.
— Сёння вас не будзе ў школе, а вы, я гатовы паспрачацца, нават не падумалі, што Снэйп і Малфой могуць…
— Што? — спытаў Дамблдор, падымаючы бровы. — У чым пэўна ты іх падазраеш?
— Я… яны нешта задумалі! — выклікнуў Гары, і яго рукі самі сабою сціснуліся ў кулакі. — Прафесар Трэлані заходзіла ў Патрабавальны Пакой, жадала схаваць бутэлькі з херасам, і чула, як Малфой нешта святкуе і крычыць ад радасці! Ён правіў там нешта небяспечнае і, па-мойму, нарэшце-то паправіў, а вы жадаеце пакінуць школу без…
— Досыць, — сказаў Дамблдор суцэль спакойна, і тым не менш Гары адразу ўмоўк; ён зразумеў, што перайшоў нейкую нябачную мяжу. — Ты думаеш, што падчас маіх адлучак я пакідаю школу без нагляду? Нічога падобнага. Сёння таксама абавязкова будзе ўключаная дадатковая абарона. Калі ласка, не думай, што я несур'ёзна стаўлюся да бяспецы школьнікаў.
— Я не… — спалохана замямліў Гары, але Дамблдор яго перабіў:
— Я больш не жадаю абмяркоўваць гэтую тэму.