Гары прыкусіў язык, баючыся, што зайшоў занадта далёка і выпусціў шанец суправаджаць Дамблдора, аднак той спытаў:
— Так ты жадаеш адправіцца са мной сёння?
— Так, — не разважаючы адказаў Гары.
— Што ж, вельмі добра, тады слухай.
Дамблдор выпрастаўся ва ўвесь рост.
— Я бяру цябе на адной умове: беспярэчна падпарадкоўвацца маім загадам, адразу і без абмеркаванняў.
— Вядома.
— Спадзяюся, ты зразумеў мяне, Гары: нават такім загадам, як "бяжы", "хавайся" і "вяртайся назад". Даеш слова?
— Я… так, вядома.
— Калі я загадаю схавацца, ты падпарадкуешся?
— Так.
— Калі загадаю бегчы, пабяжыш?
— Так.
— Калі загадаю кінуць мяне і ратавацца, ты зробіш, як я сказаў?
— Я…
— Гары?
Імгненне яны глядзелі сябар на сябра.
— Так, сэр.
— Выдатна. Тады я папытаю цябе схадзіць за Плашчом-Нябачнікам і праз пяць хвілін чакаць мяне ў вестыбюлі.
Дамблдор адвярнуўся да агністага акна; ад сонца засталася толькі блякла зіготкая лалава-чырвоная палоска над гарызонтам. Гары хутка выйшаў з кабінета і спусціўся па шрубавай лесвіцы. У галаве нечакана выпагадзілася. Ён цяпер ведаў, што рабіць.
Рон і Герміёна сядзелі ў агульнай гасцінай.
— Што жадаў Дамблдор? — пачала было Герміёна, але тут жа ўстрывожана спытала: — Гары, што з табой?
— Усё нармальна, — на хаду кінуў Гары. Ён узляцеў па лесвіцы ў спальню, адкінуў вечка куфара і дастаў Карту Марадзёраў і пару згорнутых шкарпэтак. Затым збег уніз і рэзка спыніўся перад ашаломленымі Ронам і Герміёнай.
— У мяне мала часу, — цяжка дыхаючы, прагаварыў Гары, — Дамблдор паслаў за Плашчом. Слухайце…
Ён сцісла распавёў, куды адпраўляецца, і навошта. Ён не звяртаў увагі ні на охі і ахі Герміёны, ні на пытанні Рона; у іх яшчэ будзе час усё абгаварыць.
— …увогуле, вы разумееце, што гэта значыць? — ледзь не захлёбваючыся, скончыў Гары. — Дамблдора ўвесь вечар не будзе, і Малфой зможа вельмі спакойна заняцца сваімі справамі. Не, паслухайце! — гнеўна сыкнуў ён, убачыўшы, што Рон з Герміёнай адкрылі роты. — Я ведаю, што гэта менавіта ён крычаў ад радасці. На-ка… — Ён саўгануў Герміёне ў руку Карту Марадзёраў. — Вы павінны сачыць за ім і Снэйпам. Прыцягніце ўсіх, каго знойдзеце, з А. Д. Герміёна, кантактныя галеоны яшчэ працуюць, так? Дамблдор кажа, што ўсталяваў дадатковую абарону, але, калі ў справу замяшаны Снэйп, то ён у курсе, у чым яна складаецца і як яе абыйсці — але не ведае, што будзе ў вас пад каўпаком, дакладна?
— Гары… — пачала Герміёна з велізарнымі ад жаху вачамі.
— На спрэчкі няма часу, — адрэзаў Гары. — Вазьміце яшчэ вось гэта, — ён пхнуў Рону шкарпэткі.
— Дзякуй, — падзякаваў Рон. — Але… э-э… навошта мне шкарпэткі?
— Не шкарпэткі, а тое, што ў іх загорнута: гэта Фелікс Фелецыс. Падзеліце паміж сабой і Джыні таксама дайце. Развітайцеся з ёй за мяне. Мне час ісці, Дамблдор чакае…
— Не! — выклікнула Герміёна, калі Рон поўна глыбокай пашаны выняў на святло маленечкую бутэлечку з залацістым зеллем. — Нам не трэба, лепш ты вазьмі, хто ведае, што цябе чакае?
— Са мной усё будзе добра, я ж з Дамблдорам, — адказаў Гары. — Але я жадаю быць упэўнены, што і ў вас усё ў парадку… Не глядзі так, Герміёна, мы яшчэ ўбачымся…
Ён выскачыў у дзюру за партрэтам і панёсся да вестыбюля.
Дамблдор стаяў у дубовых дзвярэй і адразу павярнуўся да Гары, ледзь той, затыхаючыся, знемагаючы ад жахлівай рэзі ў боку, выбег на каменны ганак.
— Надзень плашч, калі ласка, — папытаў Дамблдор, дачакаўся, пакуль Гары стане нябачным, і сказаў: — Вельмі добра. Пойдзем? — Ён адразу пачаткаў спускацца па каменных прыступках; летні вечар быў такі спакойны, што дарожная мантыя Дамблдора нават не калыхалася. Гары пад Плашчом-Нябачнікам спяшаўся следам, ён па-ранейшаму затыхаўся і даволі моцна пацеў.
— Але што падумаюць людзі, калі ўбачаць, што вы зноў пакідаеце школу, прафесар? — спытаў Гары, не ў сілах выкінуць з галавы думкі пра Снэйпа і Малфое.
— Вырашаць, што я пайшоў у Хогсмід прапусціць шкляначку, — легкадумна адклікнуўся Дамблдор. — Я ж часам наношу візіт Размерце, а не то наведваю "Башку парсюка"... прынамсі, усім так здаецца. Самы лепшы спосаб адвесці падазроны.
Яны закрочылі па пад'язной алеі. Насоўваліся змярканне, у паветры луналі пахі нагрэтай травы, азёрнай вады, падпаленых паленаў з халупы Хагрыда. Цяжка было паверыць, што ў іх будзе страшнае і небяспечнае вандраванне.
— Прафесар, — ціха сказаў Гары, згледзеўшы вароты, — мы будзем апарыраваць?
— Так, — кіўнуў Дамблдор. — Ты, на маю думку, гэта ўжо асвоіў?
— Асвоіў, — пацвердзіў Гары, — але ў мяне пакуль няма правоў.